The Devil

{17}

|Εμιλι|

Τα ματια μου ανοίγουν σιγά σιγά. Κοιταω τον χώρο στον οποίο βρίσκομαι.Λογικα ειναι υπόγειο. Μυρίζει απαισια εδώ κάτω. Ακούω σταγόνες. Κάτι σταζει. Νιώθω αδύναμη. Τα ματια μου θέλουν να κλείσουν αλλα δεν τα αφήνω. Βλέπω δίπλα μου ενα μπουκάλι μς νερό. Σηκώνω το χερι μου. Μα τι στο καλό; Ειναι δεμενο με αλυσίδες. Βλέπω το άλλο μου χέρι. Ακριβως το ίδιο. Μονο που σε εκείνο τρέχει αίμα. Οι σταγόνες ακόμα ακούγονται και καταλαβαίνω πως είναι το αίμα μου που πέφτει. Φωνάζω να έρθει να με βγάλει απο εδώ μέσα. Τα βήματα του δυνατά και γρήγορα με κάνουν να τρομαζω. Μπαίνει μέσα. Με κοιτάει και χαμογελάει.

"Σε παρακαλώ άφησε με" έλεγα καθώς τα δακρια έτρεχαν απο τα ματια μου

"Ποτε" ψυθιρισε και το χερι του χτύπησε το μάγουλο μου για ακόμα μια φορά.
-----------------------------

Σηκωνομαι απο το κρεβάτι ενω δάκρυα κυλάνε απο τα ματια μου. Κοιταω το χερι μου. Είχε σημαδια. Κοιταω δίπλα μου και ο Αλεξ δεν ειναι. Καλύτερα. Δεν θα με είδε αδύναμη παλι.

Μα αργά και ήσυχα βήματα βγαινω απο το δωμάτιο. Ακούω φωνες στην κουζίνα. Ετσι πλησιαζω.

"Κοιμήθηκε εδώ η Εμιλι; "

"ναι"

"Αλεξ...νιωθεις κατι για αυτήν; "

"Οχι Ηλία. Σου εχω πει. Δεν νιώθω τίποτα για καμία"

Αουτς.

"Μάλιστα"

Δηλαδή δεν νιώθει τίποτα. Αλλα με έφερε σπίτι του. Νοιάζεται για εμένα. Αλλα δεν νιώθει τίποτα.

Και εγώ σε αυτο το σημείο τι πρεπει να κάνω;

Πλήρως απογοητευμένη γυρναω πίσω στο δωμάτιο. Ντυνομαι περνώ τα κλειδιά, το κινητό μου και φεύγω.

Καθώς ανοίγω το κινητό μου βλέπω πόσες κλήσεις είχα απο τους γονεις μου.

Πω τους ξέχασα εντελώς. Θα τους εξήγησω σπίτι.

"Εμιλιι" ακούω την φωνή του Αλεξ.

"Φεύγεις;"

"Ε ναι πρεπει να γυρίσω σπίτι" είπα ενώ κοιτουσα το κινητό μου.

"Οκ" είπε και μπήκε μέσα.

Μαλάκα. Είπα απο μέσα μου.

Προχωραω στον δρόμο και σκέφτομαι όλα όσα έχουν γίνει. Καθώς περπαταω ακούω μια κόρνα. Γυρναω στα άριστερα μου και βλέπω το αμάξι του. Η Καρδια μου χτυπάει δυνατά. Τα χέρια μου τρέμουν. Κάνω πως δεν τον είδα και προχωραω ευθεία.