Lost Time|| Lost Souls » 2

Lost Time || LS 0.7

İskoçya'nın uçsuz bucaksız kırları tüm gösterişi ve asilliği ile seriliyordu gözler önüne. Merkezdeki tek tük ağaçlar genelde evlerin yanlarında yeşillik olması için dikili duruyordu. Hava İskandinav  bölgesinde hep olduğu gibi karartılı ve bulutluydu, arada mevsimden ötürü kar taneleri yerlere iniyor ve kırsal bu bölgeyi olabildiğinden daha güzel bir görünüme bürüyordu. İnsanlar ortama hitaben soğuk gözüküyordu, klasik İskandinav insanı diye düşündü Pietro. Etrafta daha çok kuzey İskoç dili konuşuluyordu lakin insanlar 1745 Jecobit ayaklanmasından sonra kendi kültürlerini kaybettikleri için adeta koca İskoç tarihi yok olmuş gibi bir şeydi. Artık insanlarda zaten fazla benimsemiyordu İskoçluğunu, ah bir bilselerdi atalarının onurları ve milletleri için neler yaptığını böyle olmazlardı diye düşündü Pietro. Daha önce buraya gelememişti ama bir çok kez tarihini araştırma fırsatı bulmuştu. Garip bir insandı, gerçekten garipti. Soğuk havaya sürekli mahsur kalmasından ötürü elleri çatlamış hatta çatlamakla da kalmamış kızarık yaralar halini almıştı. Sadece kendisi böyle değildi, ikizinin de elleri en az kendisinin ki kadar kötüydü. Bir ara bir markete girip nemlendirici krem almayı düşündü. Bunu en yakın zamanda yapmalıydı. Gözlerini gök yüzüne çevirdi ve İskoçya'nın kasvetli havasına baktı, en az kendi ruhu kadar boğucuydu. Buraya gelmişlerdi ve bundan şikayetçi değildi çünkü İskoçya merak ettiği bir yerdi ama durum şuanda bu iken çok da sırası olduğunu düşünmüyordu, daha sonra belki Agnessa ile tek geliriz diye geçirdi içinden. Sonra devam etti, umarım geliriz...
Taş yapıtların arasından ilerlerken binaların eski ve tam bir sanat eseri gibi yapılması dikkatini çekmişti. Tam bir ustalık eseriydi. Yanından gelen gurubu o an içim unuymuş ve etrafına odaklanmıştı adam. Daha sonra aklına gelen soru ile kaşlarını çattı.
"Bu taş zımbırtısını nerede bulacağız biz? Koşarak bize gelecek değil ya!"
Hala sinirli olduğu adama -Dimitri- döndü ve adeta haykırdı. Boş sokakta durduk yere bağıran bu adam herkesin ona dönemsine sebep olmuştu. Bu iskoç insanı için pek alışıldık bir durum değildi, belki bir zamanlar yabancılamadıkları kaba davranışlar şuanda İngiliz kanı taşırcasına onlara garip geliyordu. Dimitri birkaç saniye etrafına baktı ve tekrar gri gözlü adama döndü. Nasıl olsa unutacaklardı.

"Benim güçlerin sandığın kadarı ile belli bir şeyle sınırlı değil Pietro. Enerjileri hissedebiliyorum. Sorun onu bulmak değil ona dokunmak. "

"Evrenin en güçlü canlısıyım diye geçinen adam ne oldu da dokunamıyor bir taşa?"

Pietro tüm alaycılığı ile zümrüt andıran gözleri olan adama döndü. Anlamıyordu genç adam, Nessa neden bu fırsatı kaçırmıştı? Adam cidden yakışıklıydı hatta koca egosuna zarar gelmeyeceğini bilse kendinden yakışıklı olduğunu bile söyleyebilirdi, sadece bunla da kalmıyordu; adamda sonsuz bir güç vardı aynı zamanda da sonsuzluk. Resmen onun için kendi canından vazgeçmişti Nessa, yoksa bu fırsatı kaçırmak akıl kârı değildi.

"Çünkü zaman taşı farklı bir taş. Evrenin görecelik kavramını altüst ediyor, ben evren olduğuma göre ona dokunmak beni yok eder. Elçi akıllı kadınmış doğrusu. Ve güzel." Dimitri güzel Aurora'yı hatırladığında sırıtmadan edemedi, hafif bir şekilde öksürdü ve gözlerini yerden kaldırıp Pietro'ya çevirdi.

"Saçmalık." Pietro göz devirdi ve mükemmel bulduğu yapıları incelemeye geri döndü. Camilla aklıma gelen fikirle sırıtmadan edememişti ve düşüncelerini duyan Wanda da ondan farklı değildi.
"Diyorum ki acaba çomakla tutsak olur mu?"
Bucky gözlerini ciddi misin dercesine küçük kızı bulduğunda Milla ona geri dönüş olarak 'hıı sen çok biliyon slk' bakışı ile karşılık vermişti.

"Zekanı tebrik ediyorum Camilla cidden Nessa dan sonraki bela sensin."
"Bence mantıklıydı niye öyle dediniz ki!?" Milla umursamaz bir şekilde omuz silkti ve Pietro'nun yanına gidip onunla muhabbet etmeye başladı. Konu farklı bir şey değildi evlerin tasarımlarıydı. Milla yaklaşık dört yıl İrlanda da yapmıştı ve bu evler ona yabancı değildi.