200 Pounds Of TLC

Chapter Ten

Three weeks has gone and they never mentioned about the incident. Basta napapangiti si Kristian kapag naaalala niya yun.

The intimate nearness of their bodies...
Her shy, reddish face...
The stare she gave him after...
The squirm she made when she saw his...
Yup! He won't forget!

As the usual routine, he's at the window, staring at the court. Mas dumami na ang naglalaro doon. Mas natuwa naman siya dahil nagkakaroon pa ng game, kahit half court lang. He misses going out so much na gusto na niya agad gumaling. Kaya naman natuwa siya nang malaman niyang after a few weeks, aalisin na sa wakas ang bakal na naka lagay sa paa niya.
But he's in no rush lalo na at masaya siyang nakakasama si Melody everyday.

Lalo din siyang naging close kay Melody, madalas na sila kung magkwentuhan, kahit hindi pa siya masyadong umiimik. Tuloy lang magkwento si Melody. She seems not to think too much of what he said to her, pero mas madalas na rin ang pag ngiti niya sa kanya. Not just the jolly smile she gives everyone. Gusto niyang isipin na special ang ngiting ibinibigay nito sa kanya.

He made friends with Louisse too. Kapag tapos na ang shift nito ay aakyat naman siya para bisitahin ang kaibigan niya. Kapag magkasama na ang dalawa ay hagalpakan ang maririnig sa buong kwarto niya. He laughs and jokes with them pero iba talaga ang tandem ng dalawa. Mas mahinhin lang kumilos si Melody kaysa sa isa.

He recieves more phone calls now, na dati ay tinatanggihan niya parati. He remembered what Melody said to him...

"Sagutin mo kapag ang mga kamaganak mo ang tumatawag. Ang mga kaibigan, maaring umalis ang mga yan, pero ang pamilya mo, hindi mo dapat itulak palayo."

He goes out of his room more frequently now, papunta parin sa nursery. Pero hindi katulad ng dati, he greets the people he meets, lalo na ang mga nurse na nakasalamuha na niya dati.

"Don't cut them out, gusto ka lang naman nila mabati. Just be courteous and greet them back. Ang tipid mo kasi sa ngiti, kaya napagkakamalan kang masungit. And we both know hindi ka ganoon."

Twice a week kung dumalaw ang mama niya. And one is always on a Sunday. He's not close to his mother kaya naman everytime they talk, it's either they clash or he just ends up not listening or not talking. Kaya naman one time, Melody talked to him about it.

"Napansin kong lagi kayong nagaaway ng mama mo kapag binibisita ka niya. Want to talk about it?"

"There's nothing to talk about. That's how we normally talk with each other."

"Alam mo ba, matuwa ka na binibisita ka parin ng mama mo. Nakikita ko nage-effort siya para sa inyo." at saka ito ngumiti sa kanya.

So everytime na bumibisita ang mama niya ay kinakausap na niya ito ng maayos.

He doesn't know why he just keeps following what Melody tells him to. Pero nakikita naman niya ang point nito and come to think of it, it's for his good.

"Your cousins Yñigo and Yael will be in the country tomorrow. Bibisitahin ka daw nila anyday." sabi ng mama niya habang nagt-type sa cellphone.

Sina Yñigo, two years older than him at si Yael, a year older ay mga pinsan niya from the province. Madalas silang magkita kapag nagbabakasyon ang magkapatid dito sa America, at sa Pilipinas naman ay bumibisita sila sa kanya sa Maynila. Mas lalo niyang namiss ang pagbabasketball. Kalaro niya kasi ang mga ito noon.

Melody came in with the lunch tray on her hand and smiled at him.

"Kakain na po!" Masayang sabi niya.

Ngumiti siya as he wheeled his chair towards the table.

May kanin at tocino na may kamatis at bagoong ang ulam, may itlog na maalat din na kasama.