Ο Παιδικός μου Έρωτας

Κεφάλαιο 3

Άννα

Δεν μπορώ να το πιστέψω πότε πέρασε το καλοκαίρι! Δυόμιση μήνες έχουν περάσει από τότε που με τράβηξε ο Βασίλης έξω από το σπίτι με το ζόρι.

Από εκείνη την ημέρα αποφάσισα να αλλάξω την ζωή μου. Άρχισα διατροφή και πολλή γυμναστική, αλλά τα κατάφερα. Έχασα τα εφτά από τα δέκα περιττά κιλά, και τώρα πια έχω απλά καμπύλες. Πλέον δεν χρειάζεται να φοράω φαρδιά ρούχα για να κρύψω τα κιλά μου, για αυτό έφτιαξα από την αρχή την γκαρνταρόμπα μου με καινούρια ρούχα.

Να σας πω την αλήθεια είμαι πολύ αγχωμένη που σε δύο μέρες θα ξεκινήσει πάλι το σχολείο. Φέτος είμαι στην τρίτη λυκείου. Τουλάχιστον δεν θα ξανά πάω στο παλιό μου σχολείο, την προσωπική μου κόλαση. Πήρα μεταγραφή σε άλλο σχολείο κοντά στο σπίτι μου. Το αρνητικό είναι ότι φέτος θα είμαι μόνη αφού ο Βασίλης πέρασε στο πανεπιστήμιο.

Μπορεί να άλλαξα εμφανισιακά αλλά μετά από δύο χρόνια στην κόλαση έχω γίνει πολύ εσωστρεφής και δεν μπορώ να ανοιχτώ σε κανέναν εκτός από τον Βασίλη. Ελπίζω να μην τον χάσω τώρα που θα είναι στο πανεπιστήμιο.

Είναι Σάββατο βράδυ και κάθομαι στον καναπέ με τον Βασίλη συζητώντας.

Άννα: Δεν είναι δίκαιο να χάσεις το βράδυ σου μαζί μου.

Βασίλης: Ποιος σου είπε ότι θέλω να είμαι κάπου αλλού;

Άννα: Σίγουρα έχεις να κάνεις καλύτερα πράγματα από το να κάθεσαι μαζί μου. Ίσως ήθελες να βγεις με καμία κοπέλα.

Βασίλης: Δεν θα ήθελα να βρίσκομαι πουθενά αλλού σήμερα. Άντε να βάλεις την ταινία!

Η Άννα σηκώθηκε από τον καναπέ, έβαλε την ταινία στο DVD και κάθισε ξανά στην αγκαλιά του. Η ταινία ήταν θρίλερ. Απλά απαίσιο. Είχε χωθεί στην αγκαλιά του και αυτός γελούσε μαζί της.

Άννα: Επίτηδες το πήρες; Αφού ξέρεις ότι τα φοβάμαι!

Βασίλης: Ίσως. Ποιος ξέρει! Μπορεί να μου αρέσει που είσαι μέσα στην αγκαλιά μου συνέχεια.

Αυτομάτως κοκκίνισε ολόκληρη για πρώτη φορά μπροστά του.

Βασίλης: Κοκκίνισες;

Άννα: Συγγνώμη. Πρέπει να πάω στον μπάνιο.

Βγήκα από την αγκαλιά του άτσαλα και έτρεξα προς το μπάνιο. Μόλις μπήκα μέσα κλείδωσα την πόρτα, έριξα μπόλικο κρύο νερό στο πρόσωπό μου και κοιτώντας το είδωλο μου στον καθρέφτη αναρωτήθηκα «Γιατί ντράπηκες; Δεν είναι η πρώτη φορά που κάθεστε έτσι». Κοίταζα τον εαυτό μου λες και περίμενα να απαντήσει.

Τελικά μου απάντησε η φωνή της λογικής. Αυτή η εκνευριστική φωνούλα μέσα μας που πάντα μας λέει τι είναι σωστό και τι είναι λάθος. Βέβαια δεν μου άρεσε καθόλου η απάντηση της. «Ίσως γιατί είσαι τσιμπημένη μαζί του.» Στραβομουτσούνιασα. «Όχι, αποκλείεται! Τέλος για εμένα τα αγόρια», είπα στον εαυτό μου. «Ψεύτρα, αφού ξέρω ότι σου αρέσει». Το είδωλό μου άρχισε να με κοροϊδεύει. «Αμάν πια, βούλωστο! Δεν μου αρέσει!» ψιθύρισα.

~*~

Ο Βασίλης είχε αρχίσει να ανησυχεί τόση ώρα που έλειπε η Άννα οπότε ανέβηκε την σκάλα και χτύπησε την πόρτα.

Βασίλης: Άννα, είσαι καλά; Συγγνώμη που πήρα θρίλερ.

Άννα: Βγαίνω σε δύο λεπτά.

Η Άννα άνοιξε την πόρτα και είδε τον Βασίλη να την κοιτάζει.

Βασίλης: Είσαι καλά τώρα;

Άννα: Ναι, μια χαρά!

Βασίλης: Χίλια συγγνώμη! Δεν ήθελα να σε τρομάξω.

Άννα: Δεν φταις εσύ, απλά είμαι κουρασμένη. Λέω να πάω για ύπνο.

Βασίλης: Να μείνω εδώ; Βαριέμαι να πάω σπίτι.

Άννα: Εννοείται.

Είχαν κοιμηθεί πολλές φορές στο ίδιο δωμάτιο αλλά σήμερα η Άννα δεν ένιωθε άνετα. Έβγαλε το κρεβάτι κάτω από το δικό της, το έστρωσε και πήρε τις πιτζάμες της να αλλάξει στο μπάνιο. Όταν ξανά μπήκε στο δωμάτιο ο Βασίλης είχε μείνει μόνο με το παντελόνι της φόρμας του και από πάνω γυμνός. Ένιωσε τα μάγουλά της να κοκκινίζουν, έκλεισε βιαστικά το φως, του είπε ένα ξερό καληνύχτα και κρύφτηκε κάτω από τα σκεπάσματά της. Η καρδιά της χτυπούσε σαν τρελή και δεν μπορούσε να την ηρεμήσει.

Βασίλης: Άννα μου, τι έχεις; Γιατί δεν μπορείς να κοιμηθείς;

Άννα: Απλά ανησυχώ για το σχολείο.

Σηκώθηκε από το κρεβάτι του και χώθηκε στο δικό της. Η Άννα γύρισε προς την πλευρά του. Τα πρόσωπά τους ήταν τόσο κοντά που με μια κίνηση μπορούσε να τον φιλήσει. Ήθελε να τον φιλήσει.

Βασίλης: Λογικό είναι να είσαι αγχωμένη, αλλά δεν χρειάζεται. Άμα είσαι ο εαυτός σου θα σε αγαπήσουν για αυτό που είσαι.

Άννα: Φοβάμαι γιατί θα είμαι ολομόναχη φέτος. Δεν θα ξέρω κανέναν και εσύ θα είσαι στο Πανεπιστήμιο.

Βασίλης: Μπορεί να είμαι στο Πανεπιστήμιο, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι θα σε ξεχάσω.

Άννα: Το υπόσχεσαι;

Βασίλης: Το υπόσχομαι! Κοιμήσου τώρα.

Ακούμπησε το κεφάλι της στο στήθος του και μόλις εισέπνευσε το άρωμα του την πήρε ο ύπνος.