Believe in your dreams (Compleet)

Hoofdstuk 7: Omgekeerde wereld

Alle dagen verlopen hetzelfde, zo twee weken lang. Ik sta 's morgens op en rijd samen met Aria naar school, ondertussen kennen we elkaar al heel erg goed en betekend ze erg veel voor me. Zolang ken ik haar nog niet maar het is een echte schat, nu weet ik eindelijk hoe het is om een echte goede vrienden te hebben. Een super goede vriendin is net zoals een zus en dat is Aria voor mij en hopelijk blijft ze dat ook, ik kan haar alles vertellen, dat doe ik ook maar over het verleden zwijg ik, ik denk ook dat zij alles aan mij verteld. Met River is het net hetzelfde, we zijn super goede vrienden geworden in deze tijd, net zoals met Aria en we vertellen elkaar ook alles en het geeft echt een goed gevoel om op school te zijn met twee echte vrienden. Maar net zoals bij Aria vertel ik River alles maar ook niets over mijn familie, en over mijn zus heb ik ook nog geen woord gezegd, van die ene avond. Mijn zus, ik heb haar spijtig genoeg niet meer gezien en ik begin te geloven dat het toch maar een hallucinatie was en die droom is waarschijnlijk ook maar een droom, niets meer en niets minder, ik heb me druk gemaakt voor niets, ik ben er bijna zeker van. Ik wijk af, dus nadat we naar school reden zetten we onze fiets weg natuurlijk en dan gingen we meteen naar River, ik ben altijd blij als ik hem zie, hij is zo enorm vriendelijk tegen mij, ons.  Meestal kwam ik Oliver ook nog wel tegen in de morgen maar hij negeert me, kijkt me vreemd aan en zegt dan tegen zijn vrienden dat hij mij niet kent. Waarom doet hij dat toch? Dit voelt niet als echte familie en was dat niet de bedoeling? Nee, ze zullen nooit mijn echte familie kunnen vervangen, zo is dat nu eenmaal. Mijn familie was alles en nog meer, ik kon me niets beters bedenken, nu nog altijd niet. Ik was misschien arm, ik zou alles inwisselen voor hen en mijn oude leven. Nu heb ik vrienden en ben ik wel rijk maar echte familie? Als dan uiteindelijk de bel gaat heb ik les, een hele dag en tijdens de pauzes zit ik bij mijn vrienden, op school gaat het best goed en ik word niet gepest, integenstelling tot vroeger. En nu het goede nieuws! Ik heb al een aantal keer gepraat Dylan en het is echt een leuke jongen en zijn chocolade bruine ogen zijn zo ongelooflijk prachtig, net zoals zijn blonde haar.

Oké, ik geef het toe, ik vind hem leuk. Ik heb nog nooit een jongen leuk gevonden maar ik denk dat het nu wel zover is, ook al ben ik niet zeker. Ik moet altijd blozen als hij tegen me praat en ik heb hem nu ook op Facebook. Het enige wat ik dus minder vind, hij heeft al een vriendinnetje... en toch is hij echt heel erg lief voor me. Ik weet niet wat ik er mee moet, misschien is het beste om af te wachten? Dus na school ging ik opnieuw naar huis samen Aria, we praatten altijd over verschillende dingen, echt heel erg leuk. En nu komt het, als ik thuis aankom is Oliver meestal al en hij doet alsof er niets gebeurd op school, ik bedoel er gebeurd ook niets op school maar hij doet alsof hij normaal tegen me doet in school.

En. Ik. Word. Er. Gek. Van

Maar ik durf het niet te zeggen, ik ben bang dat hij boos wordt en zo gaat het elke dag opnieuw en opnieuw.

Vandaag is het zaterdag, ik ben er echt blij om want nu kan ik misschien eindelijk eens naar de zee, nee ik ben er nog steeds niet geweest, het is zo zwaar voor me. Ik weet niet wanneer ik het ga doen misschien duurt het nog wel heel erg lang, misschien ook niet. Ik stap uit mijn bed en trek mijn gordijnen open. De sneeuw is allemaal gesmolten en er staat een klein zonnetje aan de lucht. Ik zucht en loop naar beneden, de trappen af. Ik zie al dat Oliver, tot mijn spijt aan tafel zit en natuurlijk zijn zijn ouders alweer op hun werk. Met tegenzin ga ik bij aan de tafel zitten en neem een boterham uit de zak. Zwijgend smeer ik hem op en prop hem in mijn mond. Ook Oliver kijkt maar triest uit zijn ogen, even denk ik dat ik tranen zie blinken, dat kan toch niet? Ik zal het vast verkeerd hebben. Ik sta op en ga naar de koelkast waar ik een fles water uithaal, in een glas schenkt en hem terug zet. Ik draai me om en kijk recht in het gezicht van Oliver die zich meteen wegdraait, en ik weet het deze keer zeker, een verdwaalde traan loopt over zijn wang. Zonder verder na te denken begin ik toch maar te praten.