Believe in your dreams (Compleet)

Hoofdstuk 19: Ik hou van je ♥

Zachtjes open ik mijn ogen terug en kijk in de helder blauwe ogen van mijn beste vriend, en binnenkort hopelijk meer. Een kleine glimlach vormt zich op mijn lippen, de onzekerheid in River's ogen is door de kleine lach verdwenen. Spoorloos. Zijn hand ligt op de zijkant van mijn wang, zodanig dat ik hem wel moet aankijken. Dit hier alles is perfect. Het strand met de zee, de golven wild in vallen en dan heb je ook nog de kleine regendruppeltjes. Ik vergeet bijna het belangrijkste, de jongen met wie ik hier sta. Ik weet het voor één keertje zeker. Hij is de jongen van wie ik voor altijd zal houden. Mijn hand verplaatst zich rond zijn nek naar zijn haar, ik glimlach opnieuw en een oprechte glimlach verschijnt op zijn gezicht. 'Skye', fluistert hij en kijkt me aan in mijn ogen. Zijn warme adem baant zich een weg door de koude lucht en komt op mijn gezicht. 'Skye', zegt hij nogmaals, hij probeert iets te zeggen, het komt er alleen niet helemaal uit. Hij lijkt eindelijk zijn woorden gevonden te hebben. 'Skye.. wil je mijn vriendin zijn', vraagt hij zacht, hij fluistert het bijna. Zachte blosjes ontstaan op zijn wangen en ik? Ik kan alleen nog maar glimlachen. Ik druk opnieuw zacht mijn lippen tegen de zijne en maak me dan een beetje los. 'Graag', fluister ik nog voordat hij zijn armen om me heen slaat en me tegen hem aantrekt. Mijn hoofd rust tegen zijn borst en zijn ligt op mijn golvende haar. 'River?' mompel ik. Hij heft zijn hoofd terug op en kijkt me alweer in mijn ogen aan. 'Ja?' de blosjes op zijn wangen trekken langzaam weg. 'Ik hou van je', fluister ik, 'heel erg veel.' Hij glimlacht en strijkt een pluk haar achter mijn oren. 'Ik ook van jou.' Hij drukt nog een kusje op mijn voorhoofd. 'O, Skye. Je ogen zijn anders, ze zijn prachtig', mompelt hij terwijl hij naar mijn ogen staart. Ik trek een verbaasd gezicht. 'Wat is er dan anders?' vraag ik en staar terug, ik wil hier het liefst voor altijd zo blijven staan. Voor altijd bij River, het klinkt zo slecht nog niet. Maar zo is de wereld helaas niet. 'Het klinkt misschien raar, maar ik weet zeker dat er nu glinsteringen in zitten.' Mijn mond gaat lichtjes open. 'Echt waar?' vraag ik opgewekt. Voor andere mensen moet dit echt heel erg raar zijn. Hij knikt. 'Ik, ik was ze kwijt', fluister ik denkend aan het verhaal van hoe ik hier ben gekomen, het verhaal dat ik nog niet tegen hem verteld heb. 'Hoe bedoel je? Hoe kun je die nu kwijt zijn?'

'Het is een heel verhaal', verklaar ik. 'Ik heb tijd', hij glimlacht opnieuw oprecht naar me. Een prachtige lach. Hij trek zijn jas uit en legt hem tegen de helling aan op het zand en klopt met zijn hand naast hem. 'Heb je het niet koud?' vraag ik en loop over het korrelige zand naar hem toe. Hij schudt zijn hoofd. 'Ik heb jou toch', grinnikt hij en trekt me dicht tegen hem aan. 'Vertel het maar.' Ik slik. 'Oké, je weet toch dat Oliver niet mijn echte broer is?' River knikt. 'Wel, hij is een deel van mijn pleeggezin. Vroeger had ik ook familie, een moeder en een vader en een hele lieve zus', het einde van de zin wordt gefluister. Langzaam begint het te schemeren en de zon die nog een beetje door de wolken komt zorgt er voor dat de horizon oranje, roze kleurt. Het is echt prachtig. 'Gaat het?' vraagt River die me heel dicht tegen hem heeft aangedrukt. Zijn hand veegt een traan onder mijn oog weg, ik heb zelf niet eens door dat ik huil. Ik knik wazig. 'Ze, ze zijn.. omgekomen i-in een, een o-ongeluk', snik ik en de tranen lopen nu over mijn wangen, ik doe geen moeite om ze tegen te houden.' Ik hoor de persoon naast me slikken. 'Skye, wat erg voor je!' zegt hij, ik weet dat hij het meent. Hij slaat zijn armen stevig om me, het zorgt voor een goed gevoel, een veilig gevoel.  'Het spijt me heel erg voor je, ook al kunnen woorden niets veranderen. Als er iets is.. je weet me te vinden', zegt hij. Ik glimlach wazig. 'Bedankt River', mompel ik en ga met mijn hand door mijn gezicht. 'Dus, ik werd naar hier verplaatst', ga ik verder, 'ik kwam in het nieuwe huis, bij Oliver en ik keek in de spiegel, het was weg. De glinsteringen dat mijn moeder, vader en mijn o zo lieve zus altijd complimenteerde, het deed me denken aan hen. Het was weg. Ik denk dat het verdwenen was omdat ik ongelukkig was... En nu-'

'Ben je terug gelukkig?' vult River aan. Ik knik. 'Bedankt', fluister ik, 'voor alles.' Ik sla mijn armen nog steviger -als dat kan- om hem heen. 'Ze hebben gelijk, het is prachtig', zegt hij en ik weet gewoon dat hij glimlacht. 'River?' vraag ik. Hij knikt opnieuw, of ik voel het toch. 'Geloof jij in geesten?', mompel ik. 'Ja, ik weet zeker dat ze er zijn. Waarom?' Ik haal diep adem. 'Mijn zus was bij me.'

Hij kijkt me aan. 'Echt waar?' ik knik. 'Ze was bij me tot dat het beter met me ging', zeg ik, 'nu is ze weg, ze is verder gegaan naar mijn ouders.'

'Wauw...' is het enige dat ui de perfecte mond van River komt. 'Ik mis ze zo erg!'' fluister ik en staar diep in de woeste zee. De golven worden alsmaar hoger. 'Ik begrijp je, ik ben er voor je', fluistert hij zo zacht dat ik het maar net kan verstaan. 'Zullen we maar weer eens gaan', vraagt River. Ik knik. 'Het wordt koud', zeg ik terwijl ik kijk naar de lichtjes die ver weg te zien zijn. De lichtjes van de boten en heel ver weg ook een vuurtoren. We staan op en zijn hand schuift in de mijne, een tijd geleden deden we het als vriendin. Nu als meer, en het voelt goed. Beter zelfs. Het is ondertussen gestopt met regenen. Goed of niet goed, voor mij maakt het niet uit. River trekt zijn jas terug aan en samen lopen we over het zand met onze schoenen in onze handen. Eenmaal op de dijk vegen we het zand er zo goed mogelijk af en treken onze schoenen terug aan. Als we daar mee klaar zijn lopen we nog een tijdje over de dijk, langs alle drukke winkeltjes. Het geeft een goed gevoel. Drukte is vaak leuk maar de stilte op het strand is alles. Langzaam, hand in hand en in stilte lopen we een straatje in richting onze huizen. Als we uiteindelijk voor mijn huis staan kijk ik in de ogen van Oliver. 'Heel erg bedankt voor alles, alweer', zeg ik lachend. 'Jij ook, je bent echt geweldig', zegt hij en drukt vlug een kusje op mijn lippen, deze kleine aanraking zorgt alweer voor de bom vlinders in mijn buik. 'Tot morgen', glimlacht hij. 'Ja, is goed. Daag!' zeg ik en knuffel hem nog snel. Ik blijf kijken tot dat hij uit het zicht verdwenen is en sluit dat ook de deur achter me. 

Oliver komt uit de woonkamer gelopen. 'Hey', zegt hij met een glimlach. Zijn ogen blijven bij de mijne hangen. 'Er is iets anders aan je', zegt hij en geeft me een knuffel. 'Hmm, ik weet niet.'

'Ja, het is echt zo', zegt hij en kijkt vragend richting mijn ogen. 'Ja, wie zal het zeggen', zeg ik opgewekt en loop Oliver voorbij richting mijn kamer. Ik weet natuurlijk wel wat er anders is aan me, maar ik wil het graag zelf zien. Ik trek de deur van de inloopkamer open en vlieg bijna naar de spiegel. Ik knip het licht aan. En ja... daar is het dan.

Prachtige glinsteringen schitteren in mijn ogen. Ik sluit de badkamer terug en spring op mijn bed, letterlijk.

Dit is de eerste keer sinds ik hier woon dat ik echt gelukkig ben.

 

---------------------------------------------------------------------

Heey allemaal, sorry dat het zo lang geleden is! Maar hier is het dan, een kort hoofdstukje :) Dit is nog niet het einde maar ik denk niet dat het nog zo heel lang zal duren :) Hopelijjk vinden jullie het leuk!

Vote/Comment/Follow (Follow=Follow Bacl) Heel erg bedankt allemaal! Jullie zijn SUPER!

Jolien♥