Believe in your dreams (Compleet)

Hoofdstuk 12: Oliver?!

Enjoy allemaal! Ik ben blij dat ik eindelijk dit hoofdstuk kan schrijven :) ♥

-------------------------------------------------------

Met een ruk open ik mijn ogen. Vandaag is het al weer zaterdag en ik heb afgesproken met mijn vriendje. Deze week was één grote ramp. Van het mes ben ik afgebleven, dat wil ik niet en ik geef toe dat mijn zus er voor gezorgd heeft. Na maandag heb ik haar niet meer gezien. Maar zoals ik al zei, deze week was vreselijk. Ik heb geen enkel woord uitgewisseld met River en Aria, tot mijn grote spijt. Ze zijn echt geweldige mensen maar waarom gunnen ze het me niet dat ik met Dylan ben? Ik kijk nog geeuwend op mijn klok. Woaw, al twaalf uur, normaal slaap ik nooit zo lang. Ach ja, mag ook wel voor een keertje en veel heb ik niet te doen. Alleen om half drie heb ik afgesproken met mijn vriendje, wat we gaan doen weet ik nog niet. Ik zet mijn benen op de grond en ga naar mijn eigen badkamertje waar ik al meteen de kraan opendraai. Tot mijn verbazing heb ik toch nog geen honger dus dat kan nog even wachten. Ik trek mijn kleren uit en leg een handdoek klaar. Vanaf het moment dat het water een beetje warm geworden is stap ik er onder. In een snel tempo was ik mijn haar met zo wel shampoo als conditioner. Ik was mijn lichaam terwijl het spul uit mijn haar wordt gespoeld. Met tegenzin zet ik de kraan uit en droog me af met de veel te ruwe handdoek. Ik kam snel mijn haar zodat er geen knopen meer inzitten en sla de handdoek rond mijn lichaam. Zo fris als een visje loop ik terug uit de badkamer opzoek naar kleren. Ik besluit al meteen mooie kleren aan te trekken voor straks. Buiten is het nog altijd koud dus mijn favoriete kleren sluit ik al uit. Ik neem een donkere hoge jeansbroek waarover ik een wijnrode trui aantrek. Onder de trui trek ik een wit blousje aan dat ik in mijn broek stop. Voor het geval dat we binnen wat gaan doen.  Waarschijnlijk trek ik mijn bordeaux all stars aan maar dat weet ik ook nog niet zeker, misschien worden het de bruine botjes.

Ik haal de handdoek van mijn haren en de droger uit de kast. Na -wat een eeuw leek te duren- zijn mijn haren eindelijk droog en laat ze los over mijn schouders vallen. Ik geef een goedkeurende knik naar de spiegel. Mijn leven is nog altijd niet goed of perfect aan gezien ik vriendloos ben maar het komt wel goed, dat weet ik zeker. Bijna huppelend loop ik de trap af naar beneden. Natuurlijk -wat dacht je anders- is er weer niemand thuis. Zelfs Oliver zie ik niet, hopelijk is hij naar buiten met vrienden of zo, de laatste tijd lijkt het steeds slechter en slechter met hem te gaan. Ik zucht, hopelijk is hij oké. Als ik gegeten heb zal ik hem bellen, zeg ik tegen mezelf. Aangezien het al middag is besluit ik pannenkoeken te bakken, ik hou van pannenkoeken. 

*

Nadat ik alles in de vaatwasser heb gezet zoek ik mijn Iphone, waaraan ik die verdient heb mijn Nieuwjaar... ik zou het niet weten maar ik ben er wel enorm blij mee. Ik zoek Oliver op en net als ik op het groene telefoontje wil drukken twijfel ik. Hij is toch geen acht meer? Hij kan best wel op zijn eigen passen. Hij is ouder dan mij! Wat zullen zijn vrienden wel niet denken als ik hem bel... Oeh, Oliver wordt gecontroleerd... Nee, dat wil ik niet. Ik vergrendel dan maar terug mijn mobiel en steek hem in mijn zak. 

Half twee, opnieuw moet ik zuchten. Nog een uur voor Dylan komt. Een half uurtje kan ik nog wel lezen. Ik loop terug naar mijn kamer en zoek een goed boek. Ik plof in mijn bed tegen mijn kussen en begin er aan. Het is inmiddels kwart na twee, het lezen is een beetje uitgelopen  en het knagende gevoel is nog altijd niet opgehouden. 'Sorry Oliver', fluister ik zachtjes en neem mijn Iphone uit mijn zak, ontgrendel hem en zoek opnieuw zijn naam. Ik duw op het groene icoontje. Na een paar seconden gaat hij over, en over... *Piep*Piep*, je kent het wel..

Opeens hoor ik een geluid dat niet bij mijn mobiel hoort. Het geluid stopt als ik het antwoordapparaat krijg van Oliver. Ik maak me misschien toch een beetje zorgen of misschien heeft hij het niet gehoord. Ik druk opnieuw en ben klaar voor poging twee. Zodra het piepen begint hoor ik opnieuw het geluid.  Ik sta op en loop mijn kamer uit opzoek naar het geluid. Natuurlijk, wat ik al dacht leidt het geluid naar de kamer van Oliver en hoor nu dat dat het melodietje is van hem. Aarzelend, of ik dit wel moet doen, duw ik de deur open. Mijn nieuwe Iphone glijdt uit mijn hand en raap hem terug op. Ik druk het alarmnummer in, ik probeer mijn tranen tegen te houden en de uitleg te doen. Zodra ik heb opgelegd loop ik naar Oliver toe en barst in tranen uit. 'Oliver, wat heb je gedaan?' roep ik half hysterisch. De kamer is verduisterd maar door het gordijn schijnt toch nog wat licht. 'Hou vol Oliver, alsjeblieft', snik ik. Mijn haar valt voor mijn ogen en snel doe ik het naar achter. Ik vind een t-shirt van Ollie vlak bij mij en bindt het rond zijn arm. Met mijn  vingers voel ik of hij nog ademt, opgelucht slaak ik een zucht als ik een hartslag voel. Ik sla zachtjes tegen zijn gezicht. 'Wordt wakker!' roep ik nog altijd. 'Oliver?' smeek ik. De tranen druppelen van mijn wangen op zijn lichaam. Dylan, denk ik ineens. Ik besluit hem snel iets te sturen.