Ver, heel ver weg hoor ik het piepende geluid van een wekker. Ik open mijn ogen voor een klein stukje. Ik zie een straal zon door mijn gordijnen schijnen en de stofjes dansen in de lucht. Ik open mijn ogen nog een klein beetje verder en zie dat ik gewoon in mijn bed lig, niet in een of andere rozentuin zoals ik gedroomd heb en al helemaal niet op het strand waar het water elke keer dat er een golf inslaat mijn tenen raakt. Ik zucht als het tot me doordringt dat ik vandaag naar school moet. Alweer, na een raar weekend. Wat is er nu eigenlijk gebeurd? Oliver doet raar, ik ben samen met Dylan en ik heb ruzie met River over Dylan. River... ik slik de brok in mijn keel weg. Ik heb een hekel aan ruzie en al helemaal met mijn vrienden, nu heb ik er eindelijk eens en het wordt waarschijnlijk terug zoals vroeger. Iedereen haat me en deze keer heb ik géén echte familie meer maar wel een vriendje.
Ik ga uit mijn bed en naar de badkamer. Ik stap snel onder de douche, de warme stralen maken me een beetje rustiger. Ik doe shampoo in mijn haar en spoel het uit, hetzelfde doe ik met mijn crèmespoeling. Als ik de kraan uitzet en de douche uitstap gaat er een koude rilling over mijn rug door heel mijn lichaam. Vreselijk koud is het. Snel droog ik me af om het wat warmer te krijgen en doe mijn jeansbroek aan met daarover een zwart topje en een bordeaux trui. Ik zoek licht bruine schoenen die ik ook aantrek. Dan droog ik mijn haar voor een groot deel en kam het zolang totdat het vlot gaat en maak dan een staart, veel handiger.
Ik loop de trappen af en ga op een stoel in de keuken zitten en zoek wat eten bij elkaar en merk dat Oliver al weg is. Echt vroeg, ach ja, hij redt het wel. Ik smeer een boterham die ik rustig op eet terwijl ik wat met mijn mobiel speel en een berichtje naar Dylan stuur, deze keer krijg ik wel meteen wat terug. Ik had gewoon gestuurd of hij goed geslapen had en zo. Als de klok aan geeft dat ik moet vertrekken steek ik mijn Iphone weg en zwaai mijn rugzak op mijn rug. Nu ik erover na denk zijn de ouders van Oliver er bijna nooit. Ik zucht en stuur nog snel een bericht naar Aria dat ik niet mee rijd en haal mijn fiets uit de garage en begin met vreselijk veel tegenzin te rijden naar school. Wat wordt het weer gezellig. -Kuch, sarcasme, kuch- Het waterige winterzonnetje doet zijn best om het wat warmer te laten worden maar niet dat het echt helpt. Ik trek mijn muts nog wat lager terwijl ik verder rijd en bij elke keer dat ik adem de wolkjes tevoorschijn komen. Hopelijk kan ik naar Dylan, dan ben ik toch minder eenzaam. Na een tijdje komt de school in zicht en moet mezelf moed in praten om nog verder te rijden. Ik ga met mijn fiets aan mijn hand de schoolpoort binnen en zet hem in het fietsenrek. Hopeloos verloren loop ik over het speelplein, wat zou ik graag naar River en Aria gaan. Maar we hebben een soort van ruzie, toch? Met mijn ogen zoek ik Oliver, om te zien of hij wel op school is. Hem zie ik wel, ik knik naar hem en natuurlijk net zoals eerst draait hij zich weg. Ik zucht en besluit Dylan te zoeken.
Ik loop richting een grote groep, kijk verder rond maar ik vind hem niet. Helemaal niet. Met mijn ogen op de grond gericht loop ik naar mijn lokaal als de bel is gegaan. Wiskunde.... welke maandag begint er nu met wiskunde? De mijne dus. Helemaal geweldig. Met een zucht loop ik het lokaal in, gelukkig zijn er nog niet zoveel mensen en zit Dylan op zijn gebruikelijke plaats. 'Hey schat', zegt hij. 'Heey, mag ik naast jou zitten?' Hij knikt ook al zie ik even twijfel. 'Tuurlijk schatje.' Ik voel dat ik begin te blozen en ga daarom snel naast hem zitten en zoek mijn boeken die in mijn rugzak zitten. Met een zucht laat ik mijn kaft van wiskunde op tafel vallen en komt de leerkracht binnen. Haar priemende ogen die zoals altijd elke leerling nauwkeurig bekijkt gaan iedereen af op zoek naar mensen die niet aanwezig zijn. 'Iedereen is er?' haar krakende stem vult de ruimte. Sommige mensen knikken andere liggen nog altijd met hun hoofd op de bank en voor de rest wordt er niet zoveel gedaan, zoals altijd op maandag morgen en de rest van de week. Er worden wat dingen uitgedeeld en dan gaat het weer over...rarara....wiskunde! Leuk toch? -Sarcasme again- De les gaat vreselijk saai voorbij, net zoals de les dat hierop volgt. Biologie. Haar bruin krullend haar gaat op en neer terwijl ze, te vrolijk, door het klaslokaal loopt. Haar kleren zijn weer even lelijk als altijd natuurlijk..wat had je anders gedacht? Na biologie hebben we nog een uur godsdienst en dan nog informatica. Die twee uren vallen allebei wel goed mee in tegenstelling tot de anderen.
JE LEEST
Believe in your dreams (Compleet)
Novela JuvenilSkye Rozen, een meisje van vijftien jaar met bruine golvend haar en prachtige blauwe ogen dat blij was met de weinige dingen in haar leven, het enige wat ze nodig had was haar familie. Haar ouders en zus van wie ze zielsveel hielf zijn omgekomen in...