Believe in your dreams (Compleet)

Hoofdstuk 18: Love it ♥

Eindelijk het lang verwachtte stukje, enjoy ;) ♥

----------------------------------------------------

 *POV Skye* 

Ik hoor een vaag geluid naast mijn bed. 'Nog even, mam', mompel ik terwijl ik me omdraai en verder onder de dekens kruip. Fijn, nu ben ik wakker. Geïrriteerd kijk ik op, iedereen weet nu toch dat je me met rust moet laten als ik slaap? Ik draai me naar de kant waarvan het geluid kwam. Niets te zien. Alleen een grijnzende Oliver in de deuropening. Whut? Blijkbaar heeft hij mijn vragende blik opgevangen. 'Mam? Meen je het? Het was je mobiel maar, dat is je moeder niet, die is er niet meer', zegt hij lachend.

Auw, die kwam hard aan en meteen voel ik de zoute vloeistof al achter mijn ogen prikken en het ergste is dat hij het niet eens door heeft. Verdrietig draai ik mezelf terug om. Bol het gewoon af... en laat me met rust. Ik begraaf mijn gezicht in mijn kussens. Wel, goede morgen. Ik ben echt zo freaking kapot, ik weet niet waarom, het nare gevoel vreet me vanbinnen hapje per hapje op, en ik ben niet eens lekker. Ik zucht zacht en ik voel gewoon dat Oliver me verbaasd staat aan te staren. Een goed punt vandaag is dat we toch een pedagogische studiedag hebben, gelukkig anders had ik me ziek gemeld. Dat weet ik wel zo een beetje zeker. 'Skye?' 

'Laat me met rust', snik ik en veeg snel de tranen weg die over mijn wangen lopen. Waarom... ik haat het om te huilen. Het bewijst maar weer eens hoe zwak ik ben, ik ben nog zwakker dan.... Dat weet ik niet eens. Ik laat het er bij en veeg nog eens met mijn hand over mijn gezicht. Een lichaam is naast me komen zitten. Oliver. 'Oh, euhm, damn, sorry Skye, ik dacht er even niet over na', mompelt hij terwijl hij troostend over mijn rug wrijft. Ja, want dat gaat echt helpen. 'Een sorry brengt mijn familie niet terug, of mijn vorige leven.'

'Dit is nog altijd hetzelfde leven en ik weet het... maar wil je dan zo graag terug je vorige leven?' vraagt hij een beetje gekwetst. 'Ik, ik weet het niet. Misschien, al-als ik daarmee mijn familie terugkrijg, ja.' snik ik. 'Het kan toch niet, ze komen niet terug.'

'Klootzak!' gil ik en duw hem van mijn bed en begraaf me nog dieper in de dekens. Ik hoor hem nog vloeken en iets zeggen van 'weer een verkeerde woordkeuze', en wat je het nog allemaal kunt noemen, maar het interesseert me niets!  Ik zucht en hoor de deur binnenvallen. Ik rol me op in een soort van bolletje en sla mijn handen om mijn knieën, ze moeten  me allemaal gewoon met rust laten. Allemaal! Stuk voor stuk! Ik laat de tranen vrij over mijn gezicht lopen, niemand dat me kan zien. 

Voor een keer, voor een keer mag het van me.

Ik sluit mijn ogen en zie mijn moeder, lachend aan het koken met mijn vader aan de keukentafel met een grote krant in zijn handen. Mijn zus dat bij me om de bank ligt en naar de tv aan het staren is en ik lig bij haar en luister naar mijn muziek. Dat is het dagelijkse tafereel, of van vroeger toch. Mijn gedachten spoelen zich verder naar de dag dat er twee agenten aan de deur kwamen. 'Mevrouw Rozen?' vroeg de agent in het uniform. Ik knikte met de paniek in mijn ogen, wat deden die agenten bij me. Ik herinner me het nog als de dag van gisteren, de dag dat ik instortte, de dag dat alles veranderde. 

Mijn ouders, mijn zus. Weg, weg van deze harde wereld. Ik had liever dat ze me meegenomen hadden, mee naar de prachtige hemel. De enige plek waar we het goed zouden hebben, het is niet dat we het niet goed hadden thuis maar we hadden het niet breed, zal ik het zo zeggen. Maar mijn leven was perfect. De agent trok zijn mond weer open met ene ernstige uitdrukking op zijn gezicht. 'Misschien moet u maar even gaan zitten.' Mijn hart sloeg een tel over bij die zin. Wat was er aan de hand, de enige vraag die door mijn hoofd ging, maar ik deed wat hij vroeg. 'Mevrouw Rozen, het spijt ons heel erg. Uw ouders en zus zijn overleden in een ongeluk.'