Believe in your dreams (Compleet)

Hoofdstuk 13: Het spijt me

Ik loop voorbij de winkelstraat, ik heb geen idee waarvan deze conditie vandaan komt. Tranen rollen over mijn wangen. Ik ben hem kwijt, ik ben alles kwijt! Ik stamp tegen een verdwaald blikje op straat en minder mijn snelheid als ik op de dijk uitkom. De zee ligt nu vlak voor me, met in de verte de lichtjes van de schepen en als ik goed kijk zie ik ook de vuurtoren. Ik zucht en trek mijn schoenen uit die ik vast neem. Ik loop het koude zand op en ril een beetje. Ach, wat kan het mij nu ook schelen. Ik loop koppig verder over het koude strand steeds dichterbij de zee. Ik laat de drukte achter me en begeef me naar een plek waar ik alleen ben. Het invallen van de golven wordt steeds harder naarmate ik dichterbij kom. Mijn wangen voelen nat aan van de tranen. Wat heb ik toch misgedaan in mijn leven? In mijn 'vorig leven', de tijd dat mijn ouders er nog waren had ik geen vrienden. Ik had wel een super familie waar ik genoeg mee had. Maar wat heb ik nu nog? Vrienden waarmee ik ruzie heb, een vriendje dat me bedriegt en een soort van een broer dat zelfmoord wil plegen en de ouders van hem werken heel de tijd. Ik zucht en veeg mijn tranen nog maar eens weg. Het zou zo makkelijk zijn om de zee in te lopen en nooit meer terug te komen... Ik kijk naar boven waar de maan de hemel verlicht en de sterren twinkelen. Geloof me of niet, ik weet zeker dat mijn ouders en zus daar zijn, boven me en ze waken over me. Ik weet het zeker en niemand zal me van die gedachte kunnen halen. Ik laat mezelf op het zand zakken en leg me een beetje achterover tegen een bergje zand. Het maakt me niet uit dat ik zo dadelijk vol zand hang...  Ik sluit voor een paar momenten mijn ogen en laat de golven me tot rust brengen. Ik ben helemaal aan het trillen van wat er gebeurd. Het is zo veel voor een dag! Eerst Oliver toen Dylan... wat zal er nog komen. Ik zucht. Ik open mijn ogen en mijn blik valt meteen op de ster die het meeste indruk op me maakt. Dàt is mijn zus! 'Heaven, ik mis je zo erg! Mama, papa ik jullie ook. Waarom is het toch gebeurd, ik, ik kan dit echt niet alleen', fluister ik tegen de hemel.

Net nu de tranen waren opgehouden zijn ze er weer terug. Ik voel dat er een traan langzaam langs mijn gezicht glijdt. Ik sta op, loop met mijn blote voeten verder richting de zee. Ik zet zacht de eerste stappen in het koude water en houd mijn blik gericht op de maan die het water weerkaatst, ik glimlach door alle tranen en ellende heen. Mijn ogen sluit ik opnieuw terwijl ik het water tegen mijn benen voel plonsen.

En dan, dan verstijf ik. Ik verstijf van twee armen die rond mijn lichaam gesloten zijn. Mijn ademhaling gaat meteen veel sneller. Ik kan niet meer bewegen.

'Skye', fluistert de stem, de stem die ik goed genoeg ken, 'het spijt me.' Mijn lichaam krijgt terug gevoel en ik krijg er weer beweging in langzaam draai ik me om. Ik kijk in twee helder blauwe ogen. Ze schitteren in het maanlicht. Maar ik zie ook dat er tranen in staan.  Ik schud mijn hoofd. 'Je hoeft je niet te verontschuldigen River, je had helemaal gelijk', fluister ik terug. Zijn armen slaan weer om mijn middel en ik geef hem een knuffel. 'Ik heb je zo erg gemist', snik ik. 'Ik jou ook', zegt hij met een gebroken stem terug, 'ik jou ook...' Hij geeft me een kus op mijn haar. Zijn handen glijden langs mijn armen naar mijn handen. 'Kom', zegt hij nog altijd op fluister toon. Hij trekt me aan mijn hand mee uit het water. Als we terug zijn op de plek waar ik eerst heb gelegen gaat hij zitten, ik ga naast hem zitten. Samen kijken we naar de zee en hoe de golven invallen. Mijn gedachten zitten helemaal bij mijn ouders en de laatste keren dat we hier geweest zijn. We hebben zo veel plezier gehad. Met z'n allen gingen we dan zwemmen in het water en soms gingen mijn zus en vader dan ijsjes halen voor ons alles op de dijk. Zo zaten we dan op onze strandhanddoek een ijsje te eten en naar de mensen rond ons te kijken, wetend dat zij het veel beter hadden dan ons, maar ook wisten we dat wij de beste band hadden wat een familie kon hebben, en ja dat hadden we. Er was niets dat ons kon scheiden, dat dachten we ook, tot het vreselijke ongeluk. 

'Skye?' ik voel een warme hand op mijn arm liggen, 'Skye, gaat het wel goed? Waarom huil je?' Ik kijk verschrikt op en voel inderdaad dat ik alweer aan het huilen ben en ik schud mijn hoofd. 'Alles is goed', zeg ik gebroken, 'waarom ben jij hier eigenlijk?' Hij slikt. 'Ik kom hier vaker om even van alle problemen weg te zijn, gewoon om rustig te worden van de golven.' Ik knik begrijpend. 'Zo is het bij mij ook.' Ik leg mijn hoofd op zijn schouders. 'Het spijt me zo erg dat ik niet wilde luisteren', zeg ik meer dan gemeend. 'Het is geen probleem, ik had het niet zo mogen duidelijk maken, het spijt me ook.' Ik glimlach door mijn tranen heen. 'Je bent echt de beste vriend dat ik ooit had', fluister ik. 'En jij samen met Aria de beste vriendinnen ooit, ik hou van je Skye.' 

'Ik ook van jou River, echt waar.' Zijn hoofd ligt nu boven op mijn hoofd aangezien hij toch een deeltje groter is dan mij. Zijn arm slaat hij rond mijn middel en zo blijven we een tijdje zitten kijken naar de zee, net zoals daarnet alleen nu met een veel beter gevoel. 'Skye?' vraagt hij na een hele tijd stilte. Een prachtige stilte.  'Ja?'

'Moet je niet naar huis? Ze zullen vast ongerust zijn.' Ik kijk op, recht in de diepe blauwe ogen van River en glimlach. 'Ja, misschien wel, hoe laat is het?' Hij kijkt op zijn mobiel. 'Het is al kwart voor elf.' Ik probeer mijn mond niet te laten openvallen,  hoe kan ik hier zo lang gezeten hebben? Wauw, het was wel een geweldige avond voor een rotdag maar toch... Ik hoop dat ze niet te ongerust zijn. 'Ja, ik moet echt naar huis', mompel ik. 'Ik ga wel even mee', stelt River voor. Ik glimlach en kijk hem dankbaar aan. 'Bedankt!' Hij trekt me recht aan mijn arm. Ik glimlach nog vlug naar de zee. Dit is weer een prachtige herinnering er bij... River komt dicht bij me lopen en slaat een arm om mijn schouders als hij me ziet rillen. 'Beter?' Ik knik, 'ja veel beter.'  Samen lopen we over de dijk een stukje. Het is er nog altijd heel druk. Soms hou ik wel van deze drukte. De zee is perfect. Als je zin hebt om te feesten of in drukte kan je altijd op de dijk en in de winkelstraat en als je stilte en rust wil dan kan je naar het strand... We lopen over de weg waarvan ik gekomen ben terug naar mijn huis.

Na een aantal minuten komen we eindelijk aan mijn huis aan. Nergens brandt er licht. 'Moet ik even mee binnen komen?' Ik knik. 'Als je wilt', fluister ik. Ik neem mijn sleutel die ik in de deur steek. Na een keer ronddraaien gaat hij open. Ik zucht. Ik merk nu al dat er niemand thuis is en aan de gedachte van de laatste minuten dat ik in dit huis was loopt er een rilling over mijn rug. River merkt het en legt opnieuw zijn arm over me heen. 'Ben je alleen thuis?' ik knik. 'Ik denk het wel.' Ik zucht nogmaals, deze keer hoorbaar. 'Wil je dat ik blijf slapen?' vraagt hij. Ik glimlach. 'Als je het niet erg vindt, heel graag.' 

'Natuurlijk vind ik het niet erg gekkie, heel graag zelfs.'

Ze gezegd zo gedaan. Na ongeveer drie kwartier lopen we allebei in onze nachtkleren rond. 'River, ik moet je nog wat vertellen', zeg ik. Hij heeft een t-shirt aan. Hij is van Oliver. Hij mag het vast wel lenen. Ik ril bij de gedachte aan Oliver. 'Kom je nog even mee naar mijn kamer?' vraag ik. Hij knikt en grinnikt. 'Tuurlijk Skye.' We lopen met z'n tweeën naar boven en naar mijn kamer. Op mijn tweepersoonsbed gaan we tegenover elkaar zitten. 'Wat moest je nu vertellen?' vraagt hij. Ik slik. 'De reden dat ik alleen thuis ben is... Ik denk dat Elly en Dave bij Oliver overnachten.'

Hij kijkt me vragend aan. 'Hoe bedoel je? Oliver woont toch hier?' Ik knik. 'Hij is in het ziekenhuis. Vanmiddag vond ik hem in zijn kamer en, en hij had zich gesneden denk ik. Hij zag er helemaal niet goed uit de laatste tijd', ik slik de brok in mijn keel weg. Opnieuw veeg ik een traantje weg. Waarom huil ik zo vaak? Ik heb al zo veel meegemaakt, is het daarom? 'Skye... wat vreselijk voor je! Als ik iets kan doen voor je...'

Ik kijk hem dankbaar aan. 'Wil je bij me blijven?' vraag ik zachtjes en bloos een beetje. Hij grinnikt. 'Bedoel je samen bij je in bed slapen?' Ik knik bijna onzichtbaar. 'Gewoon, ik ben bang en het is hier zo eenzaam.... het bed is toch groot genoeg.' Hij grinnikt opnieuw. 'Is goed Skye, je moet niet blozen.' Bij die woorden wordt ik nog roder. 'We zullen gaan slapen.' Hij knipt het licht uit en kruipt ook in mijn bed, eerst verder van hem aan maar daarna trekt hij me naar hem toe. 'Slaapwel Skye.' 

'Slaaplekker River', fluister ik terug en al snel val ik in een diepe slaap.

----------------------------------------------------

Heey allemaa! Ik ben zo blij dat dit hoofdstukje eindelijk af is! Ik was blij dat ik dit kon schrijven :) Hopeijk vinden jullie het leuk en lezen jullie mijn nieuwe boek Cliché lovestory ook eens, het zou echt super leuk zijn van jullie, alvast bedankt!

Vote/Comment/Follow (Follow=Follow Back)

♥Jolien♥

-Aangepast, verbeterd op 22/12/'13