The Sassy And The Beast

Chapter 31

Alexandra's Point of View

Pagkatapos na pagkatapos ng klase ay tumayo kaagad ako. I think ako pa ang unang lumabas ng room eh.

Pumunta kaagad ako sa parking. Since open space siya ay kitang kita ko ang kalangitan. Mukang uulan ng malakas mamaya dahil madilim.

Inaantay ko si Kurt sa tabi ng sasakyan niya. Kahit kasi nag-away kami ni Amanda kanina sa harap niya, hindi naman binawi ni Kurt na nag-agree siya na lalabas kami ngayon.

Naisip ko na 'wag muna siya i-text. Baka kasi he's still in his class, I don't want to disturb him.

I've been waiting for an hour now. I wasn't able to ask his sched this morning kasi, kaya I don't know kung what time pupunta siya pupunta dito. Nagugutom at nauuhaw na ako. Konti lang kasi ang nakain ko kaninang lunch.

I checked my phone kung nagtext ba siya pero wala kaya itinago ko nalang ulit iyon.

After ilang minutes ay umambon na kaya I have to run pa and look for a shed para hindi ako mabasa. I texted Kurt na sumilong lang ako. Baka kasi hindi niya ako makita mamaya.

Another hour at wala parin siya. Magtatatlong oras na akong naghihintay sa kanya.

Kasabay ng ulan ay ang tunog ng tyan ko. Gosh I'm so gutom na talaga. Dahil hindi na ako makatiis, I again texted Kurt na pupunta lang ako sa canteen to buy some food.

Binilisan ko pumili dahil baka dumating na doon si Kurt at ayaw ko siya maghintay.

Pagkabalik ko doon, nakita ko na papalayo na ang car niya.

I ran as fast as I could para maabutan ko siya.

"Kurt! Hey wait. Naiwan mo ako." I was shouting ang waving my both hands para mapansin niya ako.

Basang basa na ako ng ulan dahil sa wala akong umbrella. Pero kahit isa wala din pumapansin sa akin. Siguro they stop only to laugh at me tapos aalis na ulit.

Naiiyak na ako ng malapit na siya makalabas ng gate. Nilalamig na din ako dahil kanina pa ako nag-aantay dito.

My hopes rose high when his car stopped malapit sa waiting shed sa tabi ng gate. Tumakbo ako palapit only to stop again.

A brunette girl rode his car at pinaharurot na niya iyon. Hindi siya sa Amanda dahil itim naman ang buhok niya.

Napatalon ako sa gulat nang may bumusina sa likod ko.

"Tumabi ka! Haharang ka pa dyan eh." Sigaw ng lalaki sa loob. May narinig pa akong mga nagtawanan pero wala na akong lakas para hanapin iyon.

Wala sa sarili na maglakad ako papunta sa gutter sa isang tabi at naupo doon.

When a car passed by, nadaan ang gulong niya sa pool of water na nasa harap ko kaya tumalsik sa akin ang madumi na tubig.

I covered nalang my face with my hands and cried there.

I remembered my driver. Tatawagan ko na sana but my phone won't turn on. Nasira na ata dahil nabasa ng ulan.

I look horrible I know that. Basang basa na ako. My clothes got dirty because of the water that splashed. And my make-up, nag-smudge na.

Dahil wala na akong choice ay nilakad ko na pauwi. This walk should only take me half an hour. But due to heavy rain and my attire, inabot ako ng dalawang oras. Two freaking hours.

Pahinto-hinto ako dahil nadudulas ako sa heels ko so I have to remove it.

Pagkarating sa bahay ay sinalubong agad ako ng nag-aalalang si Manag Lena.

"Jusko hija! Anong nangyari saiyo. Akala ko ba ay may maghahatid saiyo?!"

Hindi na ako nakasagot at napaupo nalang sa sahig. I'm cold and I feel tired. And sakit ng likod at ng paa ko.

"Hala sige, umakyat ka na at dadalhan kita ng sopas."

Inalalayan niya ako hanggang sa kwarto para makapagbihis na din.

Habag naliligo ako ay umiiyak ako. I feel so pathetic and so desperate. But I can't just give up on Kurt.

After taking a bath ay lumabas na ako ng banyo. I saw a bowl of soup beside my bed. May baso din ng tubig at gamot doon.

I only ate very little. Wala parin akong gana. Ang sama ng loob ko kay Kurt.

I woke up and I saw someone sleeping on the single couch inside my room.

My vision is kinda blury kaya hindi ko masyado makita kung sino iyon.

Sobra din ako nilalamig. I can't get up to turn off the air con. The weird thing is I'm sweating all over.

I reached for my phone to check the time, and it says 2:25 AM. Malakas pa ang ulan sa labas kahit ang hangin.

Kahit nanghihina ay pinilit ko bangon para malapitan ang nasa couch ko.

My legs are shaking. My hands are cold. And my head is hurting like hell. Magkakasakit pa yata ako.

Dalawang hakbang nalang ay nasa mismong tabi na ako ng couch.

The struggle is real I tell you. Kulang ata ay gumapang para lang makalapit doon.

Naupo ako saglit sa floor to ease the diziness. Baka kasi mahimatay ako dito, it'll hurt if I hit my head.

Habang hawak ang magkabilang sentido ay nag-angat ako ng tingin. Malabo parin ang paningin ko, my eye lids feeling heavy.

Bumuntong hininga ako and crawled the remaining spaces to the couch.

When I stopped, the scent of the man sleeping in there invaded my senses.

Kilala ko ang pabango na iyon. It's Kurt's favorite cologne.

Naiyak ako. Kahit nasaktan niya ako kanina ng sobra, ngayon ok nanaman ako because he went here for me. He still cares for me.

Kahit hindi ko siya makita ng mabuti, amoy niya palang kilala ko na.

I smiled ang caressed his arms. It feels stronger than before. Gumalaw siya kaya binitawan ko ito.

I was relieved nang nakatulog ulit siya at hindi niya ako napansin. Baka umalis siya kapag nalaman niya na ok na ulit ako.

I kneeled so I am higher than he is. Dahan-dahan ko inilapit ang muka ko sa kanya. I played his soft hair. Nakakapanibago lang dahil dati ay may pagka-curly ang buhok niya. Ngayon ay hindi na.

My finger traced his brows that sexily frowns whenever he stares at me. To his eyes that holds mystery. To his high nose that I sometimes envy. And to his lips holds a beautiful smile.

I leaned closer hanggang sa tumama ang ilong ko sa kanya. And slowly I touched my lips to his.

Naramdaman ko nalang ang kamay niya sa braso ko na nakahawak ng mahigpit.

"A-Alex..."