Forbidden Melodies..

Κεφαλαιο 2ο

Στην φωτογραφία είναι το πώς φαντάζομαι την Καρολαιν.Καθενας όμως μπορεί να την φανταστεί όπως θέλει και να αφήσει το μυαλο του ελεύθερο για να πλάσει την εικονα της.Επισης υποστηριζω και θα το δείτε και στη συνέχεια ότι οι πρωταγωνιστές δεν θα είναι άπιαστοι όσον αναφορά την ομορφιά.Οχι δεν θα αγγίζουν την τελειότητα.Θα είναι φυσιολογικοί στα πλαίσια του συνηθισμένου.Με εξαίρεση φυσικά όταν εκείνος θα την περιγράφει και το αντίστροφο.Γιατι πάντα στα μάτια κάποιου είμαστε εκείνο που αναζητάει, που δεν θα βλέπει κανένα ελάττωμα.
Δεν λέω το όνομα του για κρατήσω το σασπνεσ.
Εάν δεν έχετε βρεί το "άλλο σας μισο" welcome to the club😂😂🍕🍔🍟

Κεφάλαιο 2ο

  Άνοιξα τα μάτια μου και χαμογέλασα ασυνείδητα καθώς τα χθεσινά συμβάντα ξετυλίγονταν για μια ακόμη φορά μπροστά από τα βλέφαρα μου σαν σκηνές απο ταινία.
Γύρισα να κοιτάξω τον Ται αλλά αντί για εκείνον με καλωσόρισε η κενή του θέση στο κρεβάτι μας.Έσμιξα τα φρύδια μου μπογιατίζοντας το πρόσωπο μου με το χρώμα της απορίας.
Συνηθίζει να απολαμβάνει κάθε λεπτό του ύπνου του μέχρι τουλάχιστον της 12.00, εκτός και εαν πρεπει να παρευρίσκεται στο νοκομείο.
Τα ωράρια του επαγγέλματος του μπορούσαν να αλλάξουν μέχρι και την τελευταία στιγμή αναλογα των ελλείψεων που θα αποζητά εκείνη τη στιγμή
Βέβαια οι πρωινές θέσεις δεν ηταν σχεδον ποτέ κενές λογω των αποφοίτων ιατρικής που εκαναν την πρακτική τους.
Κοίταξα το δωμάτιο και έπειτα εστίασα το βλέμα μου στο μπάνιο αλλά δεν υπήρχε κανένα σημάδι που να προμηνυε κάποιο είδους κινησης.

Ίσως,απλά να  σηκώθηκε νωρίς Καρ δεν χρειάζεται να ανησυχείς με την παραμικρή του κίνηση υπενθύμισα στον εαυτό μου.
Αλλά και πάλι όλα τα κομμάτια του παζλ δεν ένωναν σωστά μεταξύ τους. Ο τελευταίος μήνας ήταν ασφυκτικά γεμάτος με την περίεργη συμπεριφορα του.
Πάντοτε έβρισκα φτηνές δικαιολογίες για να καλύψω όχι μόνο εκείνον αλλά και τους δικούς μου φόβους που επιθυμούσαν να βγουν στην επιφάνεια. Κάθε μέρα και το κενό που είχα με τον Τάιλερ γινόταν ολοένα και πιο μεγάλο.
Ηταν σαν να προσπαθούσε τόσο περίτεχνα να κρύψει κάτι που εάν αποκαλυπτόταν θα έφερνε τα πάνω κάτω στις ζωές μας.
Αναμεσαας είχε δημιουργηθεί ένας φαύλος κύκλος από ανολοκλήρωτα αισθήματα. Δύο άγνωστοι πλέον που μοιραζονταν το ίδιο κρεβατι.
Πιεσα αυτές τις σκέψεις στην πιο σκοτεινή μεριά του μυαλού μου και ανάγκασαν τον εαυτό μου να παράγει θετικές σκέψεις.
  “Ναι πρεπει να κλείσω τωρα”άκουσα τη γνώριμη φωνή του να λέει.
Καταλαβαίνω πολλές φορές ότι η δουλεία μπορεί να τίθεται ως πρωτεύον ζήτημα στην καθημερινότητα του.
Άλλωστε οι ζωές πολλών ανθρώπων κρεμόταν από τα χέρια του. Η σκέψη και μόνο αυτή στο μυαλό ενός από τους πιο καλούς γιατρους της Βοστώνης θα μπορούσε να προκαλέσει αρκετό άγχος και απεριόριστες ώρες εργασίας.
Προσπάθησα να θυμηθώ το πρόγραμμα του αλλά θυμόμουν αρκετά καλά ότι σήμερα θα έπρεπε να εκπληρώσει το καθήκον του σε θα απογευματινή βάρδια.
Ακούμπησα ξανά το κεφάλι μου στο απαλό μαξιλάρι σκεπτόμενη πως επρόκειτο για ένα ακόμα επείγον περιστατικό.
Πήρα μια βαθιά ανάσα προετοιμάζοντας τον εαυτό μου για το τι θα μπορούσε να ακούσει εάν και βαθιά μέσα μου ήλπιζα για τα χειρότερα.
Κάποιοι άθρωποι ειναι γεννημένοι για να μπορούν να ξεδιαλύουν τα κουβάρια από ζωες άλλως ανθρώπων αλλά την δική τους να την παρακολουθούν σαν θεατές.
Το μικρόβιο της περιέργειας τσίμπησε το μυαλό μου και αμέσως ανάγκασαν το σώμα μου να φτάσει ως την άκρη της πόρτας της κρεβατοκάμαρας στις μύτες των ποδιών μου κρατώντας την ανάσα μου μήπως και ακουστεί κάποιος θόρυβος.
Άλλωστε όταν ζητάς από τη πυξίδα της τύχης σου να δουλέψει σωστά εκείνη βρίσκει αρκετόυς τρόπους για να μουτζουρωσει τα σχέδια σου.
Ίσως εάν ψιθυριζα μία προσευχή έτσι ώστε  να μην ανοίξει τώρα η πόρτα και βρεθώ στο πάτωμα κοιτώντας τον Τάιλερ το ίδιο απορρημένη με εκείνον να καθησυχάζει τους αυξημένος παλμούς της καρδιάς μου.
Σε αυτή τη σκέψη και μόνο το μυαλό μου με οδήγησε πολλά χρόνια πίσω. Τότε στα ανέμελα χρόνια που η μόνη κύρια ασχολία μου ήταν οι παρέες μου, το αγόρι μου και κάπου εκεί ενδιάμεσα λιγες ώρες  διάβασματος. Ωραίες μέρες που διαρκούν τόσο όσο το κλείσιμο των βλεφάρων σου  και εσύ απλά μένεις αργότερα να τις αναπολείς.
Όπως εκείνες τις περιπετειες που χαράζονται στο μυαλό σου και γράφονται στο ημερολόγιό μιας έφηβης κοπέλας.
Πιεσα το αυτί μου πιο κοντά στην πόρτα και περίμενα να ακούσω την φωνή του Ταιλερ.
  “Ναι βρε μωρό μου αφού σου είπα στις 8 σήμερα.Ναι και εγώ φιλιά” ακούστηκε ο ίδιος να λέει και εκείνη τη στιγμή ένιωσα τα πόδια μου να μην μπορούν να κρατήσουν το βάρος μου και κάθε χιλιοστό του σώματος μου να πονάει.
Κρύος ιδρώτας έλουσε το σώμα μου και το αγχος έπνιξε την ψυχή μου.
Οι σκέψεις μου σκοτείνιασαν και ήταν σαν ο χρόνος να πάγωσε μπροστά μου.
Αποκλείεται ήταν μια από τις λέξεις που το μυαλό μου συνεχώς επαναλάμβανε χωρίς να καταφέρει να επεξεργαστεί το μήνυμα. Έτρεξα στο μπάνιο κλειδώνοντας την πόρτα πίσω μου.
Ίσως άκουσα λάθος, δεν υπάρχει τέτοια περίπτωση. Μα να έχει γκόμενα; Ανήκουστο.
Όχι,όχι απλά θα παράκουσα.
Ο Τάι μου;
Είχαμε κάποια προβλήματα τον τελευταίο καιρό αλλά να κάνει κάτι τέτοιο; Κοίταξα την αντανάκλαση μου στον καθρέφτη και προσπάθησα να αγνοήσω αυτό που μόλις είχα ακούσει με το να σκέφτομαι εντελώς τυχαία πράγματα.
Γνωρίζετε ότι δεν έχουμε δει το πως πραγματικά είμαστε; Το προσωπό μας μπορούμε να το δούμε μόνο από τις αντανακλάσεις στον καθρέφτη ή από το πως μας περιγράφουν οι άλλοι. Δεν το έχουμε δει ζωντανά αλλά αρκούμαστε σε χαρακτηρισμούς όπως όμορφη ή άσχημη για να ολοκληρώσουμε και  εμείς το πως βλέπουμε τον εαυτό μας.Μάλιστα λέγεται ότι εάν ένα είδωλο μας περάσει από μπροστά μας δεν θα καταλάβουμε πως είμαστε όντως εμείς.
Μα τι κάνω; Με το να αποφεύγω να αντιμετωπίσω πως πραγματικά είναι τα γεγονότα απλά καταστρέφω περισσότερο τον εαυτό μου.
Απλά δεν πρέπει να φτάνω σε συμπεράσματα χωρίς να έχω πρώτα χειροπιαστά στοιχεία για τον Ται και το τηλεφώνημα του. Ψυχραιμία Καρ αυτό είναι που χρειάζονται τέτοιου είδους περιπτώσης.
Ένα κομμάτι όμως βαθιά ξεχασμένο μέσα μου ήξερε την αλήθεια και απλά δεν μαρτυρούσε τα μυστικά του.
Γνώριζα πως η αλυσίδα που υπήρχε και στήριζε τον έρωτα με τον Ται ήταν σε πολλά σημεία σπασμένη.
Αλλά επέλεγα να προχωρώ μπροστά με παροπιδες.
Ένιωσα ένα βάρος να στέκεται στους ώμους μου και να πιέζει την καρδιά μου.
Μπορεί να ταν σύμπτωση καθησύχασαν την ανήσυχη συνείδηση μου.
 Με μια βαθυά ανάσα και ένα τσουβάλι από περίπλοκα συναισθήματα ανοίγω την πόρτα για να αντικρίσω έναν χαμογελαστό Ται. Όμως εάν κοιτούσες καλύτερα πίσω απο το χαμόγελο του κρυβόταν και καποιο αλλο υποπτο στοιχειο.
Ίσως μια πινελιά από ενοχή και ίσως στην άκρη μια πιτσιλιά από.. άγχος;
Του χαμογέλασα. Άλλωστε θα πρέπει να φαίνομαι φυσιολογική και υπερβολικά χαρούμενη λόγω των χθεσινών συμβάντων.
Όλα πρέπει να κυλήσουν φυσιολογικα όπως κάθε άλλο πρωινό.
“Ται; Αγάπη μου γιατί σηκώθηκες τόσο νωρίς; Προβλήματα στο νοσοκομείο;” είπα τυλίγοντας γύρω από το σώμα μου μια κόκκινη βελούδινη ρόμπα.Απλά θα κρύψω το συναισθήματα μου κάτω από το πιο ωραίο προσωπείο που έχω στην κατοχή μου.
Ή θα προσπαθούσα τουλάχιστον μέχρι να το  νιώσω να σπάει.
“Ναι θα πρέπει να μείνω στο νοσοκομείο μέχρι αργά σήμερα το βράδυ γιατί προέκυψε ένα επείγον περιστατικό.” είπε τρίβοντας νυσταγμένα τα μάτια του.
 Επείγον περιστατικό την λέμε την γκόμενα τώρα Ται;
  Ηρεμία.
  Δεν είναι αυτό που φαίνεται.
Ξέρετε υπάρχουν πολλά τετοια φαινόμενα στα μονοπάτια της ψυχολογίας. Το να μην παραδέχεσαι όμως  την αλήθεια ήταν κάτι που από την πρώτη στιγμή προσπαθούσα να κάνω τους ασθενείς μου μέσα από μια πολύ απλή ρουτινα να καταλάβουν πως δεν βρισκόταν εκεί η λύση.
Όταν αγαπάς κάποιον τόσο πολυ είναι σαν να τοποθετείς μπροστά σου ένα λεπτό αραχνούφαντο υλικό αποτρέποντας όποια κακή συμπεριφορά να μην  αναγνωριστεί από το σύστημα σου.
Αυτός είναι και ο λόγος που τα διαζύγια στις μέρες μας έχουν αγγίξει ένα υψηλό ποσοστό.
Κανείς δεν είναι έτοιμος για ένα τόσο μεγάλο βήμα όσο ο γάμος, και πολλοί στην πορεία του δρόμου αυτου απλά διευκολύνονται με το να περιμένουν στην σταση.
Άλλωστε, και η δική μας ιστορία είχε σταματήσει στην άκρη του δρόμου εδώ και αρκετό καιρό.
Απλά πεισματικά δεν κοιτούσε προς την κατεύθυνση που θα έπρεπε να είχα κοιτάξει.
Χρειάζομαι στοιχεία, επανέλαβα στον εαυτό μου.
“Καρ όλα καλά; Φαίνεσαι κάπως χλωμή έγινε κάτι;”είπε πλησιάζοντας με και χαιδεύοντας το χέρι μου. Και τότε δεν ένιωσα το γνωστό μούδιασμα που απλόχερα μου πρόσφερε κάθε άγγιγμα του αλλά ένα κύμα αηδιάς ξέροντας ότι με τα ίδια χέρια ακουμπούσε και μία άλλη γυναίκα.
  Ασφαλώς και δεν ρίχνω το φταίξιμο ολότελα πάνω της. Προς Θεού. Δεν νομίζω να είχαν δημιουργήσει κάτι, το παραμικρό έστω εάν και ο αγαπημένος μου δεν είχε πράξει αναλόγως.
  Ένιωθα τα δάκρυα να απειλούν να κυλήσουν στα μάγουλα μου.
Δεν ήμουν όμως τόσο ευάλωτη, δεν θα άφηνα τον εαυτό να λυγίσει.
Ψυχραιμία.
Εισπνοή, εκπνοή. Τέτοιες στιγμές ακόμα και μία τόσο απλή διαδικασία όπως η αναπνοή φαντάζει δύσκολη.
Σαν ολόκληρος ο κόσμος να έχει προσγειωθεί ανώμαλα πάνω σου.
“Μην αγχώνεσαι αγάπη μου και είμαι υπέροχα.Πως να μην είμαι;” είπα κλείνοντας το μάτι μου για να του θυμίσω το χθεσινό γεγονός.Μόνο και μόνο εάν μπορούσα να γυρίσω το χρόνο πίσω και να είχα ανοίξει εκείνη την πόρτα έγκαιρα για να φύγω, θα το έκανα χωρίς δεύτερη σκεψη.
Αλλά εάν εμείς οι άνθρωποι ειχαμε στα χέρια μας μια τέτοια πολυτέλεια τότε οι ζωές όλων μας θα ήταν.. τέλειες.Χωρίς κανένα λάθος, καμία ριψοκίνδυνη απόφαση.Τι νοήμα θα είχε; Απλά θα ζούσαμε χωρίς όμως να ζούμε πραγματικά. Γιατί κανένας από τη φύση του δεν είναι τέλειος. Και ούτε μπορεί να γίνει ποτέ. Όλες αυτές οι λανθασμένες αποφάσεις εκείνες που θυμόμαστε και  μετανιώνουμε είναι εκείνες που πραγματικά ορίζουν το ποιοι είμαστε σήμερα. Εκείνες οι πράξεις μας σκληραγωγούν και εκείνες μας αλλάζουν.
Πήρα μια ακόμα τελευταία ανάσα και τον κοίταξα στα μάτια. Μα πόσο καλά μπορούσε να παίξει το ρόλο του; Ίσως το ΟΣΚΑΡ να είναι λίγο για κάποιον που ξέρει να κινεί τα νήματα και να τυφλώνει τον άλλο, δίνοντας του ακριβώς αυτό που χρειάζεται.
Κοίταξα ξανά το ρολόι στον καρπό μου.Σε λιγότερο από μισή ώρα είχα την πρώτη συνεδρία για σήμερα.
  “Θα πάω στο γραφείο σε λίγο θα έρθει ο πρώτος ασθενής.Εαν θελήσεις κάτι πάρε με τηλέφωνο”είπα όσο λιγότερο ψυχρά μπορούσα  διαλέγοντας από την ντουλάπα μου ένα πουκάμισο σε χρώμα κυανό και μια μαύρη πένσιλ φούστα.Απέφευγα τα τζιν στη δουλειά όσο και εαν μου έλειπε η άνεση που μου πρόσφεραν.
Επρεπε να συμπεριφέρομαι δίπλα του  όπως κάθε προηγούμενη μέρα.
Σαν εκείνες τις πρώτες μέρες που για το μόνο που ανυπομονούσα ήταν τα ραντεβού μου μαζί του, τα βλέματα του, το χαμόγελο του, για τα φιλιά του.
Πως θα μπορούσε αυτός ο άνθρωπος να μαυρίσει τόσο απλά την αγάπη μας;
Του εμπιστευόμουν την ζωή μου και πίστευα ότι δεν θα με καταστρέψει, δεν θα εξαπολύσει την δύναμη του για να με πληγώσει όπως είχε κάνει και εκείνη..
Το ήξερε. Αλλά δεν δίστασε να το κάνει πράξη.
“Τι ώρα θα σαι σπίτι;”είπε βγάζοντας το κεφάλι του από την πόρτα του μπάνιου καθώς βούρτσιζε τα δόντια του αφήνοντας μεγάλη ποσότητα οδοντόκρεμας να βγαίνει από το στόμα του και να δημιουργίες σχέδια στην μπλούζα του.
Άλλοτε, το θέαμα θα μου προκαλούσε γέλιο αλλά η σημερινή μέρα δεν είχε περιθώρια για τέτοιου είδους πολυτέλειες.
  “Θα γυρίσω νωρίς, δεν έχω πολλές συνεδρείες σήμερα.” είπα φορώντας τις μαύρες γόβες μου, αλλά μόλις ένιωσα τις ανοιχτές πληγές που είχαν δημιουργήσει τα χθεσινά παπουτσια, άρπαξα τις φλατ μπαλαρίνες  μου και χωρίς δεύτερη σκέψη  τις φόρεσα. Ίσως η κομψότητα να μην χαρακτήριζε αυτό το είδος παπουτσιού αλλά η άνεση ήταν απίστευτα εμφανής σε κάθε βήμα.
“Εμένα μην με περιμένεις αγάπη μου” επανέλαβε και στο άκουσμα των τελευταίων λέξεων οι μύες του προσώπου μου συσπαστηκαν.
Φυσικά και δεν θα σε περιμένω κάθε τι άλλο σήμερα λέω να περιμένω έξω από το νοσοκομείο.
Μια έκπληξη στον αρραβωνιαστικό ως ένδειξη της απεριόριστης λατρείας που πηγάζει από τον έρωτας μας είναι ότι αρμόζει για να συλλέξω τις απαραίτητες πληροφορίες.
Που προσευχομουν να είναι λανθασμένες.
Ποτέ μην καταλήγεις σε συμπεράσματα που κινούνται από αρνητικά συναισθήματα, πάντα ψάξε για αποδείξεις. Τα λόγια αυτά τα είχα ακούσει τελευταια φορά από τον πατέρα μου.
Πάντα γνώριζε τι να μου πει σε περιπτώσεις που δεν μπορούσα να βρώ μια λύση η ίδια .
Εκείνος ήταν όλη η οικογένεια μου και έφυγε μακρυά μου χωρίς να το θέλει. Τον είχε σκοτώσει..Τον είχαν σκοτώσει. Ένα ρίγος πέρασε από την ραχοκοκαλιά μου που προξένησε ποικίλες αναμνησεις στο μυαλό μου. Όσες φορές και αν σκεφτώ  το γεγονός αυτό πάντα θα πονάω.
Ένα γεγονός που με άλλαξε σαν άνθρωπο. Με έκανε να μην πιστεύω στην αγάπη και στην ιδέα ότι κάποια στιγμή εκείνοι που αγαπώ πιο πολύ με αφήνουν.
Και εγώ αντί να υψώσω την άμυνα μου είχα αφήσει τον Τάιλερ να μου αλλάξει γνώμη, να μου δείξει ότι εκείνη η αποκαλούμενη αγάπη μπορεί να ράψει τις πληγές σου.
Κάποτε μου είχε ψιθυρίσει ότι δεν πρόκειται να κάνει τα λάθη της μητέρας μου, ότι δεν θα με εγκαταλείψει ποτέ.
Αλλά όπως φαίνεται οι άνθρωποι έχουν την τάση να λένε λόγια που δεν εννούν και να θυμούνται μόνο εκείνα που ικανοποιούν το δικό τους συμφέρον.
Ο πατέρας μου,Τζορτζ Νειθαν Κέλερ, μου είχε διδάξει έναν κόσμο στον οποίο υπήρχαν μόνο όμορφα συναισθήματα. Μου είχε μάθει οτι ο κόσμος είναι σκληρός και πρέπει να φέρομαι διπλωματικά χωρίς όμως να ξεχνάω ποιοι είναι κοντά μου για να με βοηθήσουν.
Ήταν άψογος σε ότι έκανε και ποτέ δεν με παραμελούσε όσο κουρασμένος και εάν ήταν απο τη δουλειά του. Ο πατέρας  μου ήταν ένας μεγάλος επιχειρηματίας σε γνωστή εταιρία της Βοστώνης. Μπορεί να έλειπε σε αρκετά ταξίδια, να έχανε κάποιες γιορτές αλλά πάντα έβρισκε τρόπο να αναπληρώσει αυτό το κενό.
Και η μητέρα μου εκείνο που έκανε ήταν να λείπει συνέχεια από το σπίτι.  Η ζωή με τοσα προνόμια φαινεται δεν ταίριαζε με τον χαρακτήρα της και ετσι παραμελούσε την κόρη της και  συνεχως ταξίδευε δεξιά και αριστερά με δύο καλές τις φίλες. Ή έστω τουλάχιστον έλεγε όταν γυρνούσε ξανά στην ζεστασιά του σπιτιού της. Έναν γκόμενο μουσικό  είχε και αυτός είχε γίνει το επίκεντρο της ζωής της. Είχε ξεχάσει την προηγούμενη οικογένεια της και πάσχιζε να κάνει καινουργια. Και όλα αυτά βέβαια αποτελούσαν μυστικό μεταξύ των εραστών οπότε όταν έγινε η μεγάλη τραγωδία ο πατέρας μου είχε υποψιαστεί πολύ λίγα αφού έλειπε σε ένα ταξίδι στην Ιαπωνία. Το ίδιο μίσος και την ίδια αηδία που είχα νιώσει τότε για την μητέρα μου, άρχιζα να νιώθω και για τον Ταιλερ.
Στην τελική δεν έφταιγε αυτός αλλά εγώ που του είχα δώσει τις υπογραφές για την ιδιοκτησία της καρδιάς μου.
Πως είχε πεθάνει ο πατέρας μου;
Τον σκότωσε.
Ο γκόμενος της μητέρας μου. Είχε αρρωστήσει στην ιδέα του ότι πρέπει να την μοιράζεται και το μόνο που του έμενε να κάνει ήταν να απομακρύνει το εμπόδιο από τις ζωές τους.
Για αυτό και εγώ δεν αναγνωρίζω πως είχα ποτέ μου μητέρα.Και εκείνος ο μουσικός έπασχε από κάποιο ψυχιατρικού, μάλλον τύπου ασθένεια. Ένιωθε ότι τον κορόιδευε η μητέρα μου και αυτό το συναίσθημα και μόνο ήταν δυνατό για να τον τρελάνει.
Πλέον δεν ξέρω τι απέγιναν, κανένας απο τους δύο. Το σκάνδαλο αυτό δεν μπόρεσε ποτέ να λυθεί επειδή ο μουσικός δεν βρέθηκε ποτέ και η μάνα μου λογικά βρίσκεται πίσω απο τα κάγκελα της φυλακής ή αυτό μάλλον καθησυχάζει εμένα την ίδια.
Ποτέ δεν σταμάτησα να αναζητώ τον μουσικό που είχε πάρει μόνος του το δικαίωμα να απαλλάξει τον κόσμο από μία ζωή. Ίσως οι έρευνες να έχουν σταματήσει εδώ και χρόνια αλλά η ίδια δεν μπορούσα να σταματήσω να ψάχνω για εκείνον που είχε πεταξει τα όνειρα μου.
Αλλά γνωρίζω πότε κάποιος πρέπει να σταματήσει και να κοιτάξει τη ζωή του.
Και αυτό είχα πράξει.
Απλά, το γεγονός αυτό είχε αφήσει τα κατάλοιπα του στην ψυχή μου. Δεν μου άρεσε η ροκ μουσική μου θύμιζε το συμβάν αυτό.
Όπου άκουγα κάποιο είδος που να μοιάζει με τον ρυθμό της ροκ έφευγα.
Την μισούσα.

.
.
.
.
.
.
.

                 

Soooo, ήμουν διακοπές και δεν είχα ίντερνετ 😤
Αλλά, επεστρεψα δυναμικά και ορίστε το κεφάλαιο 😁

Επίσης θα ήθελα να σας ευχαριστήσω για τα reads και τα αστέρια που χαρίζετε 🏆

Μέχρι την επόμενη ανανέωση..

Κισσιζ. Κισσιζ 💘💘

-Τεοο☯

✍Vote&Comment✍