Forbidden Melodies..

Κεφαλαιο 5ο

Κεφάλαιο 5ο
Demy_Tsiol
Για την υποστήριξη σου, σε ευχαριστώ.❤

Κοιταξα για μια τελευταία φορά την βαλίτσα στην γωνιά του δωμάτιου.
Τα ρούχα του όσο και τα περισσότερα από τα πράγματα του ήταν τοποθετημένα σε αυτό το μέσο που θα σφράγιζε οριστικά το τελος.

Όλη η ζωή που εμείς οι δυο είχαμε σχεδιάσει σπιθαμή προς σπιθαμή ήταν στιβαγμενη και εκείνη ανάμεσα στα ρούχα του.

Άραγε ψευτικα τα όνειρα που είχαμε χρωματίσει;

Ψεύτικος ο έρωτας;

Το κοινό μας μελλον, τα όνειρο μας και κάπου εκεί στον πάτο της βαλιτσας και μια οικογένεια που πλέον είχε θαφτεί και ξεχαστεί και απο τους δύο μας.
Χαμογελασα θλιμμένα παιρνωντας το χέρι μου μέσα από τα μαλλιά μου αφήνοντας βεβιασμένα την ανάσα μου.

Το προηγούμενο βράδυ ο ύπνος δεν είχε επισκεφθεί το σώμα μου αλλά τα δυσάρεστα συναισθήματα το είχαν κατακλύσει σε σημείο που δεν μπορούσα να αναπνευσω.

Είχα σκεφτεί όλα όσα είχαν συμβεί.

Ήθελα χρόνο να το ξεπεράσω.

Εκείνος, ήταν σαν ένα στήριγμα που σταθεροποιούσε ολόκληρη την ύπαρξή μου και πλέον ένιωθα να τρεμω ολόκληρη.

Το είχα πάρει απόφαση όμως,δεν θα αφηνα και αυτό το πρόσωπο να με κάνει να φτάσω ξανά στον πάτο.

Εξάλλου, δεν είχα την δύναμη να αφήσω ξανά κάποιον να σπάσει τους τοίχους που είχαν ξαναδημιουργηθει.

Θα μου λείψει. Αυτό ήταν το μόνο σίγουρο αλλά δεν θα πρέπει να του δείξω το ποσο ποναω.

Ας το ξέρω μόνο εγώ.Θα τον αφήσω να φύγει και εγώω..

Και εγώ θα συνεχίσω από εκεί που έμεινα. Είχα αποφασίσει να πάω και σε μία καλη μου  φίλη, εκεί στο όμορφο ProvinceTown.

Στην Μαντελαιν.

Ήταν ενα μέρος που όχι μόνο είναι άρρηκτα συνδεδεμένο με το παρελθόν μου αλλα και ένα μέρος που σε κάθε επισκέψη μου, με γεμίζει ολοκληρωτικά και με κάνει να ξεχνώ τα βάσανα μου..

Έστω και για λίγο.

Αφήστε με να σας πω μία μικρή ιστορία για εκείνο το μέρος και το πώς το γνώρισα.Εγειρα το κεφάλι μου πίσω και άφησα την θερμή του παρελθόντος να με κατακλείσει.