Forbidden Melodies..

Κεφαλαιο 12ο

Κεφάλαιο 12

Πλευρά Τζακ

Κοίταξα τη θάλασσα και πήρα μία γερή τζούρα από το τσιγάρο μου.
Δεν ξεχωρίζες πλέον που τελειώνει και που αρχίζει ο ουρανός. Μόνο το φεγγάρι φώτιζε το μέρος που βρισκόμουν και έπαιζε με την αντανάκλαση της θάλασσας δελεαζοντας την μάτια μου να κοιταξει στο μέρος εκείνο περισσότερο.

Σκέψεις τριγυρίζαν το μυαλό μου και χρωματιζαν ακόμα και το μυαλό μου με τις σκοτεινές αποχρώσεις του τοπίου.

Ήμουν μόνος. Ένιωθα μόνος.

Κάθε βράδυ όταν η πόλη κοιμόταν και ο μόνος ήχος που διαταραζε την γαλήνη του τοπίου ήταν τα ατίθασα κύματα της θάλασσας που εγλυφαν τις άκρες τις αμμουδιές, εγώ τότε μπορούσα να ζήσω.

Τρεφομουν από το σκοτάδι και εκείνο χαιρόταν με την παρουσία μου.
Έστω και για το πλεονέκτημα των λίγων λεπτών δεν θα έχανα ευκαιρία να αφουγκραστω το τοπίο και να πάρω βαθιές τζουρες από την αλμύρα που χόρευε στον άνεμο και με χτυπούσε με ορμή στα ρουθούνια μου.

Αυτές τις ώρες νιώθω ελεύθερος.

Απελευθερωμένος από τα δεσμά των παθών, των αναμνήσεων και των τωρινών υποχρεώσεων που έπεφταν βαριά στους ώμους μου.

Αυτό και το πάθος μου στην μουσική που μοιραζόμουν με την μπάντα του καθησύχαζε τους δαίμονες μου και τους έκανε να σωπάσουν.

Πολλές φορές όμως απλά τους αγνοούσα και ξεγελουσα τον κόσμο γύρω μου με τον εύθυμο χαρακτήρα του.

Λίγοι τον ήξεραν, και έτσι θα προτιμούσε να παραμείνει.

Δεν δέχεται ο κόσμος την αλήθεια εύκολα σήμερα.

Απομακρύνεται και  επιλέγει να την ξεχάσει.

Μα ποιον κοροϊδεύω;

Τίποτα δεν μπορεί να επουλώσει τα σωθικά μου και να καθησυχάσει το ανήσυχο πνεύμα μου που σαν θεριό απαιτούσε να φανεί στην επιφάνεια και να τον κατασπαράξει.

Κάποτε, ο γέρος μου, μου είχε πει πως για να δω το ηλιοβασίλεμα πρέπει να περάσω και τις φουρτούνες. Για αυτό τα υπεμεινα. Ήθελα τόσο πολύ να γευτω τη χαρά του ήλιου.