Forbidden Melodies..

Κεφαλαιο 18ο

Κεφάλαιο 18

Άκουσα την ανήσυχη φωνή της Κ.Λορενς να μου εξηγεί την άφιξη του Ταιλερ στο διαμέρισμά μου.
Ένιωσα πως το κεφάλαιο που βίαια είχα κλείσει απαιτούσε να έρθει ξανά στην επιφάνεια.
Οι παλμοί της καρδιάς μου αυξήθηκαν σε σημείο που νόμιζα ότι η ίδια θα αφήσει το σώμα μου.
Πήρα μία βεβιασμένη ανάσα και προσπάθησα να ακούσω τα λόγια της γειτόνισσας μου που τόση ώρα και η ίδια βρισκόταν σε μία παρόμοια κατάσταση με την δικιά μου.
Τι να ήθελε;
Ίσως ο αποχαιρετισμός να ήταν σκληρός. Δεν είχαν χρειαστει εξηγήσεις και οι δύο ήμασταν ικανοι να κατανοήσουμε πως έπρεπε να εξελιχθεί η ιστορία.
Πίστευα ότι δεν θα εμφανιζόταν ξανά μπροστά μου.
Δεν θα έβλεπα το πρόσωπο του παρά από μακριά όταν πλέον τα συναισθήματα μου θα έχουν καταλαγιάσει.
"Είπε τον λόγο για τον οποίο επισκέφθηκε το διαμέρισμα;" ρώτησα ανήσυχα χωρίς να προσπαθώ να κρύψω από την φωνή μου το ποσό αναστατωμένη ήμουν.
Αποζητουσα ελευθερία, χρόνο αλλά εκείνος επέμενε να θέλει να θρυμματίζει τα συναισθήματα μου.
Όλα αποτελούν παρελθόν ψιθύρισα στον εαυτό μου και κοίταξα προς το μέρος της Μαντ.
Η ίδια είχε πλέον σταθεί στο πλευρό μου και με κοιτούσε με ένα απορρημενο ύφος.
"Όχι,όχι απαίτησε να του δώσω τα κλειδιά. Όταν αρνήθηκα έφυγε."είπε και αμέσως ενιωσα τα επίπεδα του άγχους μου να αγγιζουν κόκκινο.
"Εάν γυρίσει ξανά, θέλω να με πάρεις αεμσως τηλέφωνο." είπα και μετά από λίγες ακόμη λέξεις που ειπώθηκαν η γραμμή έκλεισε.
Ο Ταιλερ δεν θα γυρνούσε ποτέ σε μία προηγούμενη ιστορία. Ειχε απόλυτες ιδέες, πάντα ξεκάθαρος για το τι πρέπει να γινει.
Εκτός και εάν ο ίδιος αποζητούσε κάτι που δεν είχε ακόμα αποκομίσει..
Τι μπορεί να ήθελε;
Στήριξα το βάρος μου στο καπό του αυτοκινήτου και έριξα το κεφάλι μου ανάμεσα στα χέρια μου.
Αφελές από μερους μου να πιστεύω σε ένα αίσιο τέλος.
Ένιωθα πως βρισκόμουν ξανά στην αφετηρία προσπαθώντας να υπερπηδησω τα εμπόδια που θα παρουσιαστούν.
Ήταν τόσο νωρίς για να τον αντιμετωπίσω ξανά..
Έκλεισα τα μάτια μου και προσπάθησα να χαλιναγωγήσω τις σκέψεις μου.
Το μυαλό μου διέτρεχε όλα τα αποθέματα των πιθανών σχεδίων που θα μπορούσα να ακολουθήσω. Αλλά τα αποθέματα είχαν μείνει άδεια εδώ και καιρό και η ψυχή μου είχε αδειάσει από μία μικρή εγκοπή που είχε σχεδιαστεί στην καρδιά μου.

Κοίταξα την Μαντ. Παρέμενε σιωπηλή δεν ρωτούσε να μάθει τι είχε συμβεί. Ίσως να είχε ήδη καταλάβει, ίσως να περίμενε να τελειώσει ο εσωτερικός μου μονόλογος.
Ένα λυπημένο χαμόγελο έκανε την εμφάνισή του στο πρόσωπο της και τα μάτια της εσταξαν στοργή.
"Τι θα κάνω Μαντ;" είπα και ένιωσα την φωνή μου να ραγίζει.
Δεν επιθυμούσα να κλάψω.
Δεν επιθυμούσα να στενοχωρηθω.
Δεν ήθελα να νιώσω τίποτα.
Αποζητουσα να σχηματιστεί μία νοητή μεμβράνη γύρω από το σώμα μου που θα εμπόδιζε τις σφαίρες των συναισθημάτων να χτυπάνε το σώμα μου.
Έπρεπε να φανώ γενναία. Να αποδείξω στον εαυτό μου ότι ακόμα και για μία μικρή στιγμή μπορώ να είμαι κυρίαρχος του εαυτού μου.
Έπρεπε να αποδείξω στον Ταιλερ ότι εκείνος δεν μπορούσε να στοχεύσει και να διαλύσει το είναι μου.
Μπορούσε μόνο να χάσει την κρίσιμη βολή.
Η Μαντ πέρασε το χέρι της στο δικό μου και έπλεξε τα δάχτυλα μας.
"Δεν θα κάνεις. Θα κάνουμε. Εμείς οι δυο, μαζί. Επέστρεψε πισω;" ρώτησε με απόλυτη σιγουριά και σχεδόν αμέσως κούνησα καταφατικά το κεφάλι μου.
Οι λέξεις ήταν περιττές, αρκετά βαριές για να σταθούν στο κλίμα γύρω μας.
"Μέχρι να επιστρέψεις πίσω και εσύ, θα έχουμε συνθέσει τον τρόπο με τον οποίο θα τον αντιμετωπίσεις." είπε και έπειτα παρέμεινε σκεπτική σαν να επεξεργάζεται κάτι στο μυαλό της.
"Θα τα καταφέρουμε Μαντ;" ρώτησα νιώθοντας μία ρίζα ελπίδας να φυτρώνει στην σωθικά μου.
Εκείνη με κοίταξε και χαμογέλασε.
"Ναι, θα τα καταφέρουμε.". Είπε μεταφέροντας την σιγουριά της και σε εμένα.