Forbidden Melodies..

Κεφαλαιο 16ο

Κεφάλαιο 16

"Όχι, μπορείς να με αφήσεις εδώ. Δεν θέλω από τον θόρυβο να ξυπνήσει η Μαντελαιν" φώναξα όσο πιο πολύ μπορούσα έτσι ώστε η φωνή μου να ακουστεί πάνω από τον θόρυβο της μηχανής.
Ο Τζακ κούνησε καταφατικά το κεφάλι και γύρισε ξανά μπροστά για να παρατηρεί τον δρόμο.
Οσο άβολο και δύσκολο αν φαντάζει ένα μικρο ταξίδι πάνω στην μηχανή κανείς δεν μπορεί να αρνηθεί την ελευθερία που νιώθει κάποιος όταν ο αέρας χτυπά με δύναμη το πρόσωπο του και παρασέρνει τις έγνοιες του στο πέρασμα του.
Έσφιξα τα χέρια μου περισσότερο και τα έπλεξα πάνω στην κοιλιά του Τζακ. Το άρωμα του είχε γεμίσει το σύστημα μου και με έκανε πολλές φορές να παίρνω βαθιές τζουρες για να το απομνημονευσω.
Είχε χαρακτηριστική έντονη, δυνατή μυρωδιά θύμιζε και το κομμάτι της προσωπικότητας που είχα γνωρίσει στον Τζακ.
Ακούμπησα το κεφάλι μου στον ώμο του και παρατήρησα το ποσο γρήγορα οι σκηνές των τοπίων κινούνταν γύρω μας.
Ένιωσα τον Τζακ να χαμηλώνει την ταχύτητα και σταδιακά να σταματάει την μηχανή.
"Το σπίτι της Μαντ είναι μία ευθεία από εδώ. Θα το βρεις. " είπε και έδειξε με το δάχτυλο του την διαδρομή που έπρεπε να ακολουθήσω.
Κατέβηκα από την μηχανή και του έδωσα πίσω το κράνος που μου είχε παραχωρήσει επικαλούμενος την ασφάλεια μου.
Κοίταξα αμήχανα γύρω μου μην ξέροντας τι να πω. Οι αποχαιρετισμοι δεν ήταν ποτέ ένα από τα δυνατά μου σημεία. Ήταν σαν το λεξιλόγιο μου να ήταν κενό και τα χείλη μου να είχαν ραφτει με νήμα αρνούμενα να ανοίξουν.
Γύρισα την μάτια μου πάνω του και το βλέμμα μου βρήκε το δικό του.
Δεν ήθελα να με φιλήσει.
Θα ήταν ανούσιο να υπάρξει ένας ακόμη έρωτα που σε λίγες ημέρες αναγκαστικά η διάρκεια του θα έληγε.
Ιδιαίτερα όταν ακόμη τα συναισθήματα που ένιωθα για τον Ταιλερ ναι μεν έχουν βίαια ξεριζωθεί αλλά ακόμα νιώθω τις δολοπλοκες ρίζες τους να απειλούν να εμφανιστούν.
Πλησίασα και τον είδα να κοιτάει προσεκτικά κάθε κίνηση μου.
Άφησα ένα τρυφερό φιλί στο μάγουλο του και έπειτα του χαμογέλασα.
"Καλό βράδυ Τζακ" είπα και έκανα ένα βήμα πίσω. Εκείνος γέλασε και με το κεφάλι του μου έδειξε τον ουρανό.
Εκείνη την ώρα ο ήλιος ανέτειλε και χρωματίζε τον ουρανό με μοναδικές ροζ και πορτοκαλιές αποχρώσεις.
Έκανα μία περιστροφή γύρω από τον εαυτό μου θέλοντας να θαυμασω τον καμβά της φύσης που ξετυλίγονταν γύρω μας.
Ποιο μυαλό μπορούσε άραγε να δημιουργήσει μία τέτοια ομορφιά και απλόχερα να περιλουζει τον ουρανό κάθε μέρα;
Κοίταξα για μία τελευταία φορά τον ουρανό νιώθοντας να χάνομαι κάτω από την μαγεία του.
"Εις στο επανιδείν, Καρολάιν" άκουσα την γνώριμη φωνή του Τζακ και έπειτα το μούγκρισμα της μηχανής.
Οταν είχα ανοίξει πια τα μάτια μου κανένας ίχνος του Τζακ δεν υπήρχε στο τοπίο.
Σαν ολες εκείνες οι στιγμές που περάσαμε να μην είχα συμβεί ποτέ.
Αλλά ατιμη καρδια, εκείνη μπορούσε να θυμηθεί την παραμικρή λεπτομέρεια μιας ιστορίας.
Προχωρησα προς το στενό το οποίο είχε υποδείξει ο Τζακ και ατενισα τη γνώριμη γειτονιά του σπιτιού της Μαντ.
Και τότε συνειδητοποίησα πόσες ώρες ελειπα με τον Τζακ. Έβγαλα γρήγορα το κινητό μου αλλά καμία ειδοποίηση δεν υπήρχε.
Περίεργο.
Προχώρησα με γρήγορο βηματισμο προς το σπίτι και άνοιξα την εξωτερική πόρτα σιγά έτσι ώστε εάν κοιμόταν να μην την ξυπνούσα.
Έβγαλα το μπουφάν και τα αθλητικά μου και κατευθύνθηκα προς το δωμάτιο της.
Όσο πλησίαζα άκουγα περίεργους θορύβους να ξεχύνονται από το χώρο.
Βογκητα και το γνώριμο όνομα του Άλεξ που ακούστηκε μετά από λίγο με έκαναν να αποτραβηξω το χέρι μου από την πόρτα που ήταν έτοιμο να την ανοίξει.
Αντίθετα, πέρασα το χέρι μου μπροστά από τα χείλη μου σφραγίζοντας τα έτσι ώστε να μην γελάσω.
Με αργά και προσεκτικά βήματα έφτασα στο δωμάτιο μου.
Έκλεισα την πόρτα πίσω μου και έπεσα στα σκεπάσματα. Η κούραση όλης της ημέρας έκανε την εμφάνισή της και στάθηκε βαριά πάνω στο σώμα μου προκαλώντας τα μάτια μου σχεδόν αυτόματα να κλείσουν και ο Μορφέας να ταξιδέψει την ψυχική μου υπόσταση στον κόσμο των ονείρων.