Geçmişiniz size sandığınızdan daha yakınsa, ona ulaşıp bir şeyleri değiştirmeye mi çalışırsınız yoksa ondan ders çıkarmaya mı ? Sanırım ilk seçenek daha kolay gelecektir. Evet, unutmadan geçmiş günleriz gelecektir ve bazen taraf seçmek zorunda kalırsınız kalbinizin olduğu taraf mı yoksa aklınıza giden yol mu ? Sanırım kalp her zaman akıldan üstün gelecek.
Yolculuğa başladığımızda trenin 3 farklı durakta durduğunu öğrendik. Beyaz Gölge, Sessiz Orman ve Adı Konmayan Yer, bu üç durağın ikisini az çok biliyorduk zaten. Tren Sessiz Orman'dan kalkıyor Beyaz Gölge'den geçip Adı Konmayan Yer'e gidiyordu.
Tren iki vagonluydu (Atarax bana trenin ve vagonun ne anlama geldiğini detaylı bir şekilde anlattı.) ve sadece birinde yolculuk edilebiliyordu. Dışarıdan çokta büyük gözükmüyordu ama vagonun içi oldukça büyüktü.
Atarax;
- Sanırım biraz uzun bir yolculuk olacak ne dersin ihtiyar ?
İhtiyar;
- Evet. Sanırım, yani senden öğrendiğim kadarıyla şu an heyecanlıyım değil mi?
Atarax;
- Evet, ben de heyecanlıyım.
Bu sırada iki kişinin bizi dinlediğini fark ettik. Bir iki bölüm arkamızda ama yüzleri gözükmüyordu, bulanıklardı. Onlar ve bizden başka kimse yoktu vagonda. İçlerinden biri sessiz ve yavaşça yanımıza yaklaştı sonra burnunu bize yaklaştırdı ve derin derin nefes aldı. Bizi kokluyordu. Oldukça iştahlı kokluyordu.
Sol El;
- Hiç kimse ama hiç kimse, böyle kokamaz. Sen çok uzaktan gelmişsin ama anıların çok yakında. Onların kokusunu alabiliyorum, çok lezzetliler.
Atarax;
- Burada lezzettli olupta yenecek bir şey yok. Sanırım senin uykun var biraz yada çok acıkmışsın.
Sol El;
- Hayır. Alabiliyorum kokularını. Daha önce hiç bu kadar çok ve birbirine bağlı anı koklamamıştım.
Atarax;
- Beni biraz daha koklamaya devam edersen canını yakacağım.
Sağ El;
- Onları rahat bırak Sol ! Kardeşimin kusuruna bakmayın, biraz çenesi düşüktür. Benim adım Sağ ve bu da kardeşim Sol.
- Merhaba, adım Atarax bu da dostum İhtiyar.
Sağ El;
- Kardeşimi cesaretlendiren İhtiyar'ın sessizliği ve korkusu.
İhtiyar;
- Kusura bakmayın korkmayı yeni öğrendim de, sizi cesaretlendirmek istememiştim.
Sağ El;
- Şimdi anladım sen Beyaz Gölge'lisin hissizlerdensin. Yazık.
İhtiyar;
- Neden yazık ?
Sağ El;
- Sizin neredeyse hiç anınız yotktur, anı yoksullarısınız. Anı kapanlar açlıktan ölselerde size gelmezler. Ama sen de az da olsa anı var sanırım.
Anı mı? Anı bana hiç bir şey anımsatmamıştı. Anımsatmak kelimesini bile çok sonra öğrenmiştim. Ama Atarax sanki olacakları biliyormuş gibi sakindi.
İhtiyar;
- Ne yani siz anı kapanmısınız ?
Sağ El;
- Hayır.
İhtiyar;
- Nedir bu anı kapanlar?
Sağ El;
Onları anılarınızı yemeye başlamadan göremezsiniz. Anılarınızı, anılarınızdan oluşan hayallerinizi koklarlar ve onları yerler. Bazen hava da bir koku oluşur ve o anı daha önce yaşadığınızı hissedersiniz. O zaman bilin ki bir anı kapan anılarınıza saldırmıştır ve hatıralarınızın kanının kokusudur kokladığınız. Bir daha asla o anıyı hatırlayamazsınız.
O an Atarax sanki bir şey hatırlamıştı. Havayı kokladı, kokladı ve tekrar kokladı.
Atarax;
- Onu çok özledim ihtiyar. Ben'i çok özledim.
İhtiyar;
-Ben kim ?
Atarax;
- Bilmiyorum. Ama sanırım biraz önce yine öldü.
O zaman anlamıştım. Atarax'ın anıları sürekli ölüyordu. Anı kapanlar ona sürekli saldırıyordu. Sürekli etrafı koklamasının ve bunu neden yaptığını bilmemesinin hatta bu güne kadar yaptığı çoğu şeyi neden yaptığını bilmemesinin sebebi anı kapanlardı.
İhtiyar;
- Ya siz, siz kimsiniz?
Sağ El;
- Biz ihtiyar. Bizler yolcularız. Gitmek için varız.
İhtiyar;
- Gitmek mi, nereye ?
Sağ El;
- Adı konmayan yere.
İhtiyar;
- Peki orada ne var ?
Tam bu sırada yok oldular, Atarax ve ben de ayağa kalktık ve Sağ ve Sol'un olduğu yerden dışarı baktık. Her şey aynıydı ve bizi gördüm. Atarax hiç konuşmuyordu ve hava da bu anı yaşadığımıza dair bir koku vardı. Gördüğümüz ikizlerimizdi. Trene bindiler ve tam biraz önce bizim oturduğumuz yere oturdular. Konuştular ve sonra, sonra...
Atarax yavaşça ve havayı koklayarak kendi ikizinin yanına gitti. Ona büyük bir iştahla bakıyordu ve onu koklamaya başladı ama Sağ ve Sol orada değildi, onların olduğu yerde biz vardık. Sağ'ın engel olmasını bekledim ama orada değildi. Bende onu rahat bırak diye bağırdım ama onun bütün anılarını yedi, hepsini öldürdü. Her yer çığlıklarla doldu. Sonunda bir an her şey sessizleşti ve kendimi tren yolunda Atarax'la yürürken buldum.
