bu gecenin son yolcusu...

Bir geceme

Değişmem biliyor musun ? Bin gündüzü, bin güneşi, aydınlığı değişmem bir geceme. Benim gecem aydınlık, sabahım karanlıktır. En sevdiğim gece perşembe geceleridir. Neden mi ? Bilmiyorum belki de psikolojik. Kendimi o kadar rahat ve dinç hissederim ki anlam veremem.

Hele o gece bir şer rüzgarı tutarsa yakamı, tadından yenmez. Bir dal sigara yakarım, o duyulan çıtırtı ve o ateş kırmızısı beni benden alıyor. Dertten değil, çok sevdiğimden içerim. Sen dumanın tadını bilir misin ? Nereden bileceksin ki ?

Mesela şiirlerimi asla gündüz karalamam. Asla gündüz bestelemem. Geceyi beklerim. Neden mi ? Bilmiyorum belkide psikolojik. Kendimi o kadar içten ve saf hissederim ki anlam veremem.

Değişmem işte ne verirsen ver değişmem gecelerimi. İstediğini yazayım, İstediğini karalayayım. Bana imkan çemberinden bahsetme ben anlamam. Kalem benim elimdeyse her şeyin elbet vardır bir çıkış yolu.

Mesela Nazım hikmet, Ali yüce, Bilal kemikli değildir benim şairlerim. Benim şairim Neyzen Tevfiktir. O bilir geceyi, ölçülü olmadığı aşikar. O bilir heceyi, şimdiye kadar sevginin ona meyve vermediği aşikar. O bilir aşkı, tanrıyı, acıyı. Ama dillendirmez acizliği. Çünkü bilir sevenlerinin onun yerde sürünmesini istediğini.

Ama kim farkında bir kalemin neler yapabileceğinin? Kimse. Bir düşünün kim sizin önderiniz, allahınız, fark etmez en tepede gördüğünüz kim mesela. Kim olursa olsun ben acımam, yerin dibine sokarım bir cümlede. Ben istemeden kimse silemez. Benim siyasi görüşüm olsun, ideolojim olsun fark etmez. Acımam bir müslümanın deyimiyle yeminle acımam. Ben yazmadan sonunu görürüm. Öleceğim geceyi, ağlayacağım vakti iyi bilirim. Evet kendi isteğimle doğmadım, bana kimse bir şey sormadı. Ama kendi irademle ölebilirim, istediğim kadar yaşayabilirim. Her gece sil baştan doğabilirim.