Yağan yağmurun, rengi kara, yolu aydınlık, ıslanan kaldırım parkelerinin hatırına gülümse...
Gülümse ki erisin kütle kütle kin, erisin içime hazne-dar, fikrime mahpus, dilime zemheri, dinime el-beyit kaskatı çilehane duvarlar.
Gülümse saatler vursun geceyi,
Elime mahkum kağıdı, ağlamakla hisar olan kalemi söndüreyim.
Ben tanrı mıyım ? İçime yanan şavkı bir kavla'yıp bir söndüreyim.
Sözlerim dudaklarıma han, bedenime can, ruhuma kodes,
Ben her gece duymakla zorlanırım ve yine o ses.
Kes kadın bağırmayı, 4 sene oldu. Yetmez mi bu işkence ?
Öldürdüğüm bir can, öldüğüm bin geceye değmez mi ?
Sen söylerdin de inanmazdım. Senin Allah'ın yok.
Karnın tok, yolun pek, inandığım kadar yek ve elime verilen bir bukle yok, var dediğim kadar yok, çok dediğim kadar az, az dediğim kadar var.
Hatırla ben meyhane masasın da... Sen ise daha ufaksın, sen ise daha çıkmamış yatağından. Bir yağmur yağmakta... Tenime ilaç, dizlerime keskin. Canını yakardı senin, gölge olurdum sana.
Açtım elleri mi yağmur neden kesilir ?
Duy fani-ni (terki yaşamış ahi-yat) bu ölümün sesidir.
Beden dayanmıyor.
Kan kusuyor kan.
Neden anlamıyor bu zalimin oyunu ?
Neden son defa hakka sığınıyorum sanıyorsun ?
Ben firavundan öğrendim, hesap yakınken secde etmeyi.
Ben ki iman nedir bilmezdim, şimdi nasıl olur da kıbleden ayrılmam ?
Neden sana soruyorum neden ?
ŞİMDİ OKUDUĞUN
bu gecenin son yolcusu...
PoetryYeniden hayata tutunma ! Düş, sendele ama sakın tutunma. Sana yapılanları değil, yapanları unutma, Ne kadar uzakta olurlarsa olsunlar, sakın peşlerini bırakma.
