Mardin Masalı (TAMAMLANDI)

💜 BÖLÜM 16 💜

                                             KUMA

Her şey çok iyi gidiyordu. Burada geçirdiğimiz 1 haftanın sonunda dönme vaktimiz gelmişti. Aslında Emirhan dönmek konusunda tek laf etmemişti ama ben şirketi daha fazla ihmal etsin istememiştim. Her ne kadar benim için burada olsa da, oradaki işini de göz ardı edemezdim.

Şimdi asıl merak ettiğim konu ise Emirhan'ın Mardin'de nasıl bir adam olacağıydı?
Acaba eski kütük, odun haline mi dönecekti? Lütfen dönmesin çünkü ben onun bu haline çok alıştım çok sevdim.
Burada bambaşka bir insan oldu. Sabah yatağa kahvaltı getirmeler, yemek hazırlamalar ve daha neler neler..
Şimdi korkuyordum. Onun eski kalpsiz Emirhan'a dönüşmesinden korkuyordum.

Bavulları bagaja yerleştirdikten sonra Emirhan'a döndüm.

"Zaten bana araba almıyorsun. Mardin'de de kullandırmıyorsun. Şimdi kullanayım bari."

"Benim gibi usta şoför müsün acaba?"

"Senin gibi acemi değilim diyelim."

Anahtarı bana atmasıyla havada yakaladım ve şoför koltuğuna yerleştim hemen. Yol boyunca yine bol bol sohbet ettik. Bir ara Emirhan'ın telefonunun çalmasıyla sohbetimize ara verdik. Arayan kimdi, ne konuştular bilmiyorum ama Emirhan'ın morali tamamen bozulmuştu.

"Kimdi?"

"Hiç."

"Ne demek hiç? Şu haline bak. Yüzün bembeyaz oldu."

"Annem konağı ayağa kaldırmış!"

Bir anda frene bastım.

"Neden ama Emirhan? Neler oluyor?"

"Sana daha öncede söylemiştim Beyza. Aşiret çocuk bekliyor ve biz neredeyse 5 aydır evliyiz. Senin şu an hamile olman gerekirdi."

Kaşlarım çatıldı istemsizce.

"Bundan onlara ne?"

Ciddiyetle yanıtladı beni.

"Beyza, hayatımızda yer edinmiş adetlerimiz, kurallarımız var. Bunları 'ha' deyince bir anda silip değiştiremiyoruz. Ben bu toprakların, bu aşiretin ağasıyım ve bunun getirisi olarak herkes benden erkek bir bebek bekliyor. Benim böyle bir gayem var mı peki?
Hayır!
Ama bunun bir önemi yok aşiret için. Onlar sadece soyun devamlılığına bakar. Gerisi önemsiz."

Söylediklerine hak veriyordum, bunların değişmesi gerekiyordu ama bir anda olmazdı. Bu değişimin temel taşı ben olacaktım. Tabi bunun için Emirhan'ın yanımda olması gerekiyordu.

"Ne olacak peki?"

"Sen moralini bozma. Ben halledeceğim."

O yol bitmedi. Yıllar sürdü sanki bana göre. Gerçi gitmek de istemedim konağa, korkuyordum verilecek karardan. Hatta az çok tahmin bile ediyordum. O gece ne yaptıysam gözüme uyku girmedi.

Sabahın erken saatinde kalkmış, odamda bir sağa bir sola gidip geliyordum. Bütün vücudum buz kesmiş zangır zangır titriyordu. Zenan ise zavallım beni teselli etmeye çalışıyordu kendince.

"Üzülme hanımım. Emirhan ağamın sözü üstüne kimse laf söylemeye cesaret edemez. Sen içini ferah tut."

Bu söyledikleri beni biraz olsun rahatlatsa da içimi kemiren kurt rahat durmuyordu.
Aradan ne kadar zaman geçti bilmiyorum. Emirhan gelmişti odaya. Bense yatağa yatmış, yastığıma sımsıkı sarılmış bir şekilde ona bakıyordum.

"Noldu? İçindeki asi kız yerini kediciğe bırakmış." Kahkaha attı.

"Ne dalga geçiyorsun ya!" Yavaşça doğruldum yataktan.