Adopted By The Alpha

sorry

P.O.V Layra

Zwart is het enige wat ik zie. Waar ben ik? 'Gaat het beter met haar?' Hoor ik een stem. 'Ik weet het niet ze heeft veel bloed verloren' zegt een andere stem. 'Ik hoop het voor jouw' sist iemand. Ik herken die stem ergens van. Jonas. Een deur gaat dicht.

'Layra word alsjeblieft wakker. Ik weet dat je me kan horen. Dat hoop ik' dat laatste mompelt hij. 'Ik weet niet hoe het anders moet. Je verloor wat bloed en daardoor was je bewusteloos. De dokters hebben onderzoeken gedaan. Alleen hebben ze niks. Ze weten helemaal niks. Hoe het kan weet ik niet maar je lichaam reageert helemaal niet. Ik wil dat je weet dat ik je steun Ik weet dat je je uit deze situatie kan redden. Het is niet echt erg alleen weten we niks van je want je reageert nergens op' hij pakt mijn hand. 'Je kan dit. Je bent sterk. Iedereen gelooft in je. Ik geloof in je. Ik ik ik houd van je. Ik kan niet zonder je' snikt hij. Ik wil reageren. Met al mijn kracht wil ik in zijn hand knijpen. Ook al is het een zacht kneepje. Er gebeurt niks. Het werkt niet. Kort daarna voel ik zijn lippen op de mijne. Zo zacht en teder. Hij haalt zijn lippen van de mijne en leunt met zijn hoofd tegen de mijne. 'Ik houd van je' hij gaat weg en ik hoor daarna een deur zachtjes dicht gaan.

P.O.V Jonas

Het is s'avonds. Zachtjes doe ik de deur van Layra open. Daar ligt ze op het bed. Zo onschuldig zo vredevol. 'Layra?'  Ze is nog steeds niet wakker. Een traan loopt over mijn wang. Mijn lieve mate. Onze lieve mate. Waarom moest zij ontvoerd worden? Ik weet het. Ik begraaf mijn gezicht in mijn handen. Ze word wakker. Echt alex. Denk je dat ik daar een grapje over maak. Ik kijk en zie dat haar ogen langzaam open gaan. Ik verplaats en ga naast haar zitten. Ze kijkt rond tot haar blik op mij valt. Haar ogen worden waterig. 'Het het het' snikt ze. 'Het spijt me zo' ze slaat haar armen om mijn schouder. Ik verstijf even maar sla dan ook mijn armen om haar heen. Mijn gezicht begraaf ik in haar nek. Ik snuif haar geur op. Alex staat te kwispelen in mijn hoofd.

'Ehm'. 'Ohw juist, Sorry '. 'Maakt niet uit' je shirt is helemaal nat'. 'Maakt niet uit' ik glimlach zwakjes. 'Het spijt me. Ik was zo'n kreng. Ik liet niemand rondom mij. Ik wilde naar.. ik miste mijn ouders' snik ze. Weer gaat ze huilen. Ik twijfel geen moment en sla mijn armen om haar heen. Ze begraaft haar gezicht in mijn shirt. Dat word een nieuw shirt maar ik ben blij met mijnn mate. Ik heb haar terug. Mine ze is alleen van mij. Als iemand aan haar zit is diegene dood. Ze is alleen van mij. Alleen van mij. Ons alex. Ons. Ze is alleen van ons.

------------------------------------------------------

Yo People. 
We hebben boven de 1,5k🎉🎊. Yeeey. Yes. Yes. Ik ben echt blij. Ook staan we nog steeds op #25🎊🎉. Als we in de top 10 komen. Mogen jullie iets verzinnen wat ik moet doen. 😄dat kan je dan zeggen in de comments💙.

Sira

I hope you like it