Adopted By The Alpha

i'm not afraid

P.O.V Layra

Ik lig wakker in mijn bed. Het enige wat ik kan doen is nadenken. Mijn hele leven is echt veranderd.

Wat als ik nu een normaal meidje tegenkom. Waarschijnlijk vraagt ze hoe het gaat. Wat moet ik dan antwoorden? Het gaat prima behalve dat ik mijn ouders ben verloren word geadopteerd. Erachter kom dat ik een weerwolf ben en dat een gekke meid met verdriet me wilt vermoorden. Daarna kom je erachter dat je broer die je wouw vergeten om wat er is gebeurt in leven blijkt te zijn en dat je vader ook leeft. Tot slot komt er een oorlog allemaal door jouw.

Zo lig ik elke keer wakker. Na te denken. Ik voel me schuldig tegenover de hele roedel. Ik denk dat het half mijn schuld was. Als ik Isabella niet in de weg liep was dit nooit gebeurt. 'Als dat zo was zou niemand gelukkig zijn behalve Isabella'. Yara heeft gelijk. Niemand mag zo over een roedel regeren. Niemand kan dat iemand aan doen. Nadat Isabella haar hele verhaal had vertelt heb ik toch wel medelijden. Wat ze wil doen is natuurlijk niet goed. Toen ze het had vertelt ging ze gelijk weg met de woorden 'als ik je nu vermoord. Komen ze me halen'. Ze moet het eigenlijk op een andere manier doen. Niet wraak. Wraak lost niks op. Je neemt het en dan?

Een licht flits verlicht mijn kamer. Ik schrik en Verstop me onder de dekens. Een harde knal komt van buiten af. Onweer. Yeey. Not. Ik lig nu helemaal onder mijn dekens en toch zie ik de hele tijd flitsen. Donder. Ik doe langzaam mijn hoofd omhoog zodat ik naar buiten kan kijken. Een donder naast mijn raam. Mijn raam! Ik spring uit bed en ren de hal op. Ik ben bang. Echt. Altijd als het ging onweren was ik bang al sinds ik klein was. Luc beschermde mij altijd tegen de onweer. Todat hij vermist was. Toen was niemand. Ik huilde me vaak in slaap.

Ik sta voor een deur en doe hem open. 'Help'. Ik ren richting het bed en spring erop. 'Oeg moest dat?' Ik kijk recht in twee blauwe ogen. Jonas kijkt naar buiten. 'Layra ben je bang voor het onweer?' Ik schud mijn hoofd. Natuurlijk ga ik niet toegeven dat ik bang ben. Een donder komt en ik Verstop me snel tegen Jonas aan. 'Layra' zegt hij streng. Ik schud mijn hoofd. Hij zucht. 'Kom hier'. Dat laat ik me niet twee keer zeggen. Snel kruip ik onder de dekens. Jonas slaat een arm om me heen. Ik sluit glimlachend Mijn ogen.

Het is net alsof dit is gepland want de onweer stopt. Niet dat ik nu nog weg ga. Ik lig best comfortabel.

Nu zou je denken. Het is een sprookje. De prinses ligt in de armen van de prins. Nee was het maar zo. 'Bzzzzz'. Mijn ogen schieten open. 'Bzzzz'. Jonas en ik grommen bijde geïrriteerd. Jonas haalt zijn arm om mij heen weg en slaat op het licht knopje. Mijn nummer 1 vijand. Isab- nee niet Isabella. De mug. Jonas pakt een vliegenmepper en gaat de mug achteraan. Waarom heeft hij een vliegenmepper op zijn kamer? Het zal wel. Terwijl Jonas er achteraan gaat moedig ik hem aan. 'Pak hem'. 'Vermoord hem'. 'Waar is hij?' Gromt hij. 'Zij is daar' zeg ik met de nadruj op zij, wijzend naar de rechtermuur. 'Pats'. Eindelijk. Jonas doet de deur dicht die Blijkbaar nog open stond.

Hij kruipt weer onder de dekens. Hij slaat zijn arm om me heen. Ik kruip dichter tegen hem aan. De fijne tintelingen stromen door mijn lichaam. Jonas kust mijn haar. 'Weltrusten'. Ik mompel iets wat moest lijken op slaap lekker. Ik leg me nog meer tegen hem aan. Dit is hoe het hoort te zijn. Niet met een mug. Maar gewoon Jonas en ik. Net als een sprookje. De prins en den prinses.

------------------------------------------------------

Yo People

Ik moest oppassen vandaar zo laat. En men ik ben echt moe. Hoe zit het met jullie en de muggen? Want serieus het is een wonder dat ik nog bloed over heb......

Oké misschien iets te overdreven. Maarja tell me. Laters.

Sira

I hope you like it