Odnaleźliśmy swoje serca

1. Gra w kręgle

Uchyliła oczy, unosząc się do siadu i pocierając piąstką oczko. Rozejrzała się uważnie. Była całkowicie sama w ciemnym pomieszczeniu. Spojrzała przez pękniętą szybę w oknie. Zapadła już dawno noc, ponieważ niebo rozświetlało tysiące gwiazd i poświata półksiężyca.

Nigdzie jednak nie widziała Nicholasa. Nie miała pojęcia czy tu trafiła sama i on się jej przyśnił, czy również zniknął tak samo jak jej mama.

Na samo wspomnienie o rodzicielce zebrały się w jej oczach nowe łzy, które chciały wypłynąć małymi strużkami po jej policzkach. Jednak pociągnęła tylko noskiem, zamrugała parę razy i zsunęła się z kanapy.

– Nicki? – zawołała, rozglądając się po chwilę i pochodząc powoli do drzwi, które były z góry zerwane z zawiasów.

– Nie wychodź – usłyszała i ujrzała, jak chłopak przybiega do chatki. – Drzwi. Zamknij dobrze – powiedział i położył parę krótkich, grubszych gałęzi na dziurze w drewnianej podłodze.

– Czemu zniknąłeś? – spytała cicho, domykając drzwi na tyle, ile miała sił i podbiegła do niego. Złapała go w pasie i przytuliła do niego mocno. – Nie lubisz mnie...?

– Musiałem iść po coś na ciepełko – odpowiedział, przytulając ją do siebie mocno. – Nie zostawię cię przecież. Nigdy, przenigdy – szepnął, gładząc ją po włosach, tak jak to robiła Evangelina, gdy chciał się poczuć w jej ramionach bezpiecznie.

– Nigdy, przenigdy? – powtórzyła jego słowa, unosząc głowę.

– Tak – odparł i przytulił mocniej. Po chwili się odsunął. – Usiądź, zrobię ciepełko.

– Jak? – spytała zaciekawiona, przekrzywiając głowę w bok.

– Tak jak to robiła moja mama – oznajmił Nicholas z lekkim uśmiechem.

Złapał ją za rączkę i poprowadził do kanapy, na której pomógł jej usiąść. Wrócił do gałęzi, sięgnął z brzegu podłogi pudełeczko zapałek. Otworzył i patrzył na nie uważnie, próbując sobie przypomnieć, jak to robiła w domu mama. Wysunął po chwili nieco wnętrze i wziął zapałkę. Złapał za patyczek i przejechał leciutko po boku pudełka. Zmarszczył słodko czoło, kiedy nie pojawił się żaden płomyczek. Spróbował ponownie, przejeżdżając coraz to szybciej i mocniej, aż usłyszał ciche syknięcie i ujrzał mały ogień. Patrzył na niego uważnie, zainteresowany jego ruchami.

– Nicki, gaś to! To złe! – zawołała Stephanie, zsuwając się ostrożnie z siedzenia.

Nie słuchał jej. W końcu poczuł lekki ból na paluszkach i opuścił płonącą zapałkę na gałęzie i buchnął mały ogień, który stopniowo zaczął się powiększać. Jednak ten się nie cieszył ze swojego sukcesu, tylko patrzył na piąstkę załzawionymi oczami.

Brunetka podeszła do niego szybko, złapała za przedramię i odciągnęła go od małego ogniska.

– Pokaż to... – wyszeptała, łapiąc powoli jego dłoń i spojrzała na nieco zaczerwienione palce towarzysza. – Zaraz przestanie... – powiedziała cicho i zaczęła delikatnie dmuchać w oparzenie.

Wszystkie te rzeczy wynieśli z domu. I tych nauk nikt im nie odbierze.

– Już nie boli – odezwał się po chwili, pociągając nosem. Podszedł do ogniska i usiadł na podłodze, podciągając nogi pod brodę.

Stephanie przyglądała mu się w uwagą. Teraz jej się wydawał inny, bo nie był jak wtedy, kiedy ją tu przyprowadził. W obecnej chwili był po prostu smutny. Wzięła koc z kanapy, podeszła do niego i otuliła go dokładnie. Nie chciała by mu było zimno. Wtedy może zachorować, a nie ma nigdzie w pobliżu jakiegoś doktora, który by mu pomógł.

– Jest mi ciepło przy ogniu. Weź.

– Cicho – szepnęła i usiadła obok niego, by następnie przybrać tę samą pozycję co czterolatek.

Nick ujrzał na jej policzku małą, samotną łzę. Nic nie mówiąc, złapał brzeg koca, przysunął się i przytulił ją, otulając zarazem kocem. Ta wtuliła się w jego bok od razu, ukazując mu to, jak mu w tak krótkim czasie zaufała.

Po chwili rozległ się grzmot. Stephanie pisnęła wystraszona i skuliła się bardziej, chowając twarz w jego drobnym ramieniu.

– Hej, cichutko. To tylko bozia w kręgle gra – szepnął z ciepłym uśmiechem, przytulając mocniej dziewczynkę do siebie.

– Czemu? Boję się...

– Bo chce się bawić. Kiedyś też pogramy.

– Nie lubię burzy, to nie pogramy – oznajmiła cicho i się zaśmiała. Przymknęła oczy, przytulając mocno.

Wiedziała, że może na nim polegać, że może nazwać go przyjacielem.

Wiedział, że to może być znak od mamy, by nigdy nie został sam.