Het Begin Van Het Einde (16+)

Werk

Ik word wakker van een zoemend geluid een besef dat ik huilend in slaap ben gevallen. Ik sta langzaam op en loop een paar rondjes om mijn benen te strekken. Ik veeg de slaap uit mijn ogen en kijk dan waar het gezoem vandaan komt. Ik spring opzij, want vanuit het luik boven me zakt een metalen kooi met een deurtje naar beneden. Waar dient dat voor? Denk ik.
Met een klik komt de kooi tot stilstand als hij dertig centimeter boven de vloer zweeft. "Werk aan de winkel," hoor ik iemand zeggen. Het is Steve, die in de deuropening staat. Hoelang staat hij daar al? Hij loopt naar binnen en sluit de deur achter zich. "Ik zou maar niks uithalen, liefje, want je wordt overal in de gaten gehouden." Hij knikt naar de camera's. Ik knik. "Ga je zelf die kooi in, of zal ik je helpen?" Vraagt Steve, iets te spottend. Waarom, vraag ik me af. Waar is het voor? Ga ik daar soms opgesloten worden? "Goed, ik help je wel." Zegt hij zuchtend. "Nee, wacht!" Zeg ik, maar hij pakt me al beet en duwt me richting de kooi. Ik stribbel tegen, want ik wil eerst dat hij me vertelt wat ik ga doen. Hij lijkt het er niet mee eens te zijn, want hij knalt me in een fractie van een seconde tegen de muur aan. Hij graait in zijn zak en er komt een scherp mes tevoorschijn. "Je dacht toch zeker niet dat dat bij je vriendinnetje een grap was, of wel?" Zegt hij, terwijl hij het mes op mijn keel zet. Het drukt nog net niet in mijn vlees. "Nee" zeg ik schor. "Mooi, werk dan ook mee." Zegt hij, en hij laat het mes weer zakken. Als hij het mes weer heeft weggestopt, trekt hij me van de muur en duwt me richting de kooi. Ik struikel en val bijna. Hij lijkt er geen rekening mee te houden en geeft me een laatste duw. Ik stap de kooi in en de kooi wiegt heen en weer. Ik val weer bijna dus grijp ik me vast aan de tralies. "Pas op voor je handen," grijnst Steve en hij gooit het deurtje met een harde klap dicht. Je kunt het deurtje alleen van buiten open maken, zie ik. Ik zit hier dus vast. "Veel plezier, de aankomende drie dagen. En doe goed je best he?" Zegt hij, waarna hij zijn hand door de tralies aan de achterkant steekt en met zijn hand in mijn kont knijpt. Ik draai me om en hij trekt zijn hand terug. "Hoe bedoel je, drie dagen?" Vraag ik. "Over drie dragen mag je er weer uit om te eten," zegt Steve. "Tenzij je daar geen zin in hebt." Met die woorden loopt hij weg. Als de deur achter hem dichtslaat, mompel ik: "Drie dagen? Willen ze me dood hebben?!" Ik kijk naar mijn kleding. Waarom geven ze me geen normale kleding? Dit is amper kleding! En wat zouden ze bedoelen met dat werk, dat ik goed moet doen?

Een tijdje later schrik ik op uit mijn gedachten door alweer een zoemend geluid. Ik kijk op en zie dat het gordijn dat ervoor zat omhoog gaat. Het raam wordt langzaam aan doorzichtig. Als het gordijn omhoog is en ik een klik hoor als bevestiging, zie ik dat er mensen binnen komen lopen in een grote ruimte aan de andere kant van het raam. Ongeveer een meter voor het raam staan hekken, waar een paar mensen naartoe lopen om dichterbij te staan. Verder achterin de ruimte staan een aantal banken en stoelen en ik zie ook links en rechts kraampjes staan waar je blijkbaar iets kunt kopen. Als er steeds meer mensen binnenkomen valt het me op dat er alleen mannen zijn. Geen vrouw of kind te bekennen. Ook dragen de meeste mannen dezelfde kleding, alsof ze een uniform dragen. Er heeft zich inmiddels een aardig groepje mannen voor de hekken verzameld. Ze bekijken me en ik krijg er de kriebels van. Alsof ik
een aapje ben. Ineens zie ik een man wegrennen naar een kraampje, waar hij snel kaartjes lijkt te kopen. Waarvoor weet ik niet. Ik probeer mezelf te bedekken met mijn handen, want ik schaam me dat er zoveel mannen naar me kijken. Plotseling klinkt de stem van Steve uit de luidsprekers: "Madelief, laat jezelf zien. Doe je werk goed, heb ik gezegd." Langzaam laat ik mijn armen zakken. Volgt hij me soms met de camera's? "Dankje, dat is beter. Maar draai ook eens rond, zodat ze alle mooie delen van je lichaam kunnen zien." Zegt hij nu. Wat? Waarom? Denk ik. Twijfelend draai ik toch maar een rondje, als ik denk aan het mes. Ik val bijna om omdat de kooi zo wiebelt. "Kom op, iets meer op de sexy manier." Ik voel dat ik rood word. Wat is de bedoeling? Een soort modeshow ofzo? Ik doe mijn best, zo hard als ik kan. Ik zie steeds meer mannen weglopen om kaartjes te kopen. "Goed zo, Madelief, ga zo door." Ik krijg de smaak een beetje te pakken. Misschien valt het allemaal nog wel mee, denk ik. Dan zie ik een gordijn naar beneden komen, maar niet het zwarte dat er zat. Het is een rode en er staat een tekst op. Ik probeer het te ontcijferen, want het staat in spiegelbeeld.

Sessie bezig, wacht a.u.b.

Wat? Sessie? Dan zie ik een luik opengaan en er komt een man aangelopen. Hij is naakt. O, help. Als hij in de witte ruimte staat gaat het luik achter hem dicht. Het deurtje van de kooi springt open en hij springt bij me in het te kleine hokje. Hij trekt het deurtje achter zich dicht en doet alles bij me wat maar kan. Ik denk aan de camera's die hier hangen en krijg kippenvel bij het idee dat Steve -en misschien wel meer mensen- dit ziet. De man maakt een hele hoop geluiden en fluistert mijn naam. Hij zoent me en nog veel meer. Na tien lange minuten stopt hij. Het deurtje klikt open en hij stapt hijgend naar buiten. Ik weet niet wat er zojuist gebeurd is. Het deurtje knalt weer dicht en daar zit ik weer. Als de man weer door het luik is verdwenen zak ik op mijn knieën en begin te huilen. Ook als de rest van de dag een heleboel andere mannen komen en me hetzelfde aandoen, blijf ik huilen. De hele dag, tot het avond wordt. De volgende dag dezelfde routine. En de dag daarna. Ik huil niet meer maar ben wel bang, elke keer als het luik opengaat. Ik besef wat mijn werk is. Ik ben een prostituee.