Het Begin Van Het Einde (16+)

Waar het begon

Het is 8 uur 's ochtends, de eerste maandag na de meivakantie. Ik zit op de fiets naar school. De lucht is helder blauw en het zonlicht schijnt door de bladeren van de bomen heen, waardoor de blaadjes een mooie, goudgele rand krijgen. Ik hoor vogels kwetteren om me heen. Ik ben bijna alleen in dit bos, en ik vind het helemaal niet erg. Ik geniet van de natuur. Aan de overkant zie ik een vrouw van ongeveer 30 met een pluizige, kleine hond lopen. Ze moppert vanwege de modder op haar dure, flitsende schoenen. Ik moet lachen.

Eindelijk kom ik aan op school. Het is ongeveer drie kwartier fietsen, maar dat maakt niet uit want het is heerlijk om 's ochtends door dit weer te fietsen. Terwijl ik naar binnen loop wordt ik begroet door mijn vriendinnen, Charlotte en Suzanne. Ik ben al 6 jaar met ze bevriend, sinds ik in groep acht bij ze in de klas kwam, toen ik verhuisde. Het klikte meteen tussen ons drieën. We lopen samen naar de les, terwijl Suzanne over haar weekend begint. Zoals altijd praat ze over haar vriendje waar ze in het weekend weer mee heeft afgesproken. Tim, heet ie. We hebben hem nog nooit in het echt gezien en ze wil ons ook geen foto laten zien, maar ze zegt dat hij heel knap en lief is. Ik ben wel blij voor haar, maar ik ben ook blij dat Charlotte en ik geen vriendje hebben. Dan zouden we geen aandacht meer hebben voor elkaar als vriendinnen, bij het idee alleen al..

De lessen gaan langzaam voorbij op deze saaie maandag. Dan is het middag en hebben we met zijn drietjes de laatste les: gym. Nog lekker even bewegen voordat we weer naar huis kunnen om aan ons huiswerk te beginnen. Jippie. Terwijl we ons omkleden praten we vrolijk verder. Charlotte moppert over de toetsen van deze week, zoals altijd, en Suzanne en ik moeten er altijd om lachen. Als we klaar zijn lopen we naar de gymzaal. We beginnen met de warming-up: weer een origineel parcours uitgestippeld door onze docent. Dit keer moeten we door het hele gebouw rennen, ook buiten de gymzaal, en uiteindelijk weer terecht komen waar we zijn begonnen. Ik ben benieuwd.

Terwijl we rennen raken we steeds verder achter, want de rest heeft duidelijk hun conditie beter op peil gehouden in de vakantie. Dan komt het moment dat de rest uit het zicht verdwijnt. "We kunnen net zo goed even uitrusten", zegt Charlotte. "We lopen nu toch al achter." De rest stemt er mee in. We kijken om ons heen en zien dat we in en lange gang staan die ons nooit eerder was opgevallen, terwijl we er toch al een stuk doorheen zijn gerend. Links is een deur. Hij blijkt niet op slot te zitten. Met zijn allen gaan we naar binnen. Als we om ons heen kijken zien we een schemerig, oud hok wat lijkt op een kleedkamer. Duidelijk nu niet meer in gebruik. In de hoek kruipt een spin weg in zijn web, met tientallen draden gerangschikt zoals alleen een spin dat kan. "Wat stinkt het hier!", zegt Suzanne. We gaan zitten op de krakkemikkige bankjes. Terwijl Charlotte en ik op het ene bankje gaan zitten, gaat Suzanne aan de overkant zitten en.. krak! Daar ligt ze op de grond. We gieren van het lachen en Suzanne lacht het hardst. Als we na een tijdje weer bijgekomen zijn van het lachen zie ik ineens iets indrukwekkends. "Kijk, aan de achterkant is nog een deur!", zeg ik. "Dat is gek," zegt Charlotte, "waarom zitten er twee deuren in een kleedruimte?" Ik loop naar de deur toe. Suzanne loopt achter me aan, Charlotte blijft nog even twijfelend aan het begin van de kleedkamer staan. Ik leg mijn hand om de deurklink en duw hem omlaag. Als de deur open gaat, waait er een zuchtje wind in mijn gezicht. Suzanne stapt achteruit. Charlotte staat met haar mond open. Wat we daar zien...