Het Begin Van Het Einde (16+)

Paniek

De vreemde substantie blijft maar stijgen. Het komt nu tot iets over onze middel. Ik wil zo niet eindigen! Ik ben nog geen 18, ik moet nog heel veel jaar leven! Ik begin te hyperventileren. Charlotte huilt. Suzanne schreeuwt van paniek en ademt zwaar. "We hadden nooit moeten stoppen bij de warming up!" Roept Charlotte. "Nee, Madelief had die deur niet in moeten gaan!" Dit is een van de weinige keren dat ze mijn echte naam gebruikt. Dat is niet goed. "Jullie gingen toch mee!" weet ik uit te brengen. "Kim heeft gelijk," zegt Charlotte, "We hebben hier met zijn allen voor gezorgd." Het getik wordt harder. Ik vraag me af wat het is. Dan komen de vleermuizen aangevlogen. Ik zie hun ogen fel groen oplichten. Het getik blijkt van de vleermuizen te komen. Ze komen op ons afgevlogen. Ze maken een luid krijsend geluid dat ik niet meteen herken. Ik ben bang. Dit lijken geen vleermuizen. Dit zijn geen vleermuizen! 

Ook dat nog. Waar worden we het eerst door vermoord? Stikken we in iets dat lijkt op modder of worden we vermoord door kleine enge beesten met lichtgevende ogen? Ik zie Charlotte overgeven van de stress en Suzanne is nu bewusteloos. Ze kon het niet meer aan. De gekke modder houdt haar op haar plek, anders waren we haar nu al voor altijd kwijt geweest. Het 'water' staat inmiddels al tot onze schouders. Ik kan het niet meer aan. Ik voel een raar gevoel in mijn maag en mijn huid brandt. Als ik mijn hand boven het water uit weet te steken zie ik dat hij hij helemaal rood is. Ik schrik enorm, want mijn nagels zijn niet meer te zien. Ze zijn weggebrand door de vreemde modder, die dus blijkbaar giftig is. Het doet overal pijn. Charlotte schreeuwt en huilt en ik huil ook. Ik geloof dat ik de doodsoorzaak heb gevonden: we gaan dood door de stress. Ik voel mezelf al wegtrekken. Het laatste wat ik zie is de vleermuisachtige beesten die Suzanne uit de modder trekken en meenemen en Charlotte die haar hoofd in een hele vreemde houding heeft hangen, die niet natuurlijk is. Daarna wordt het zwart voor mijn ogen. Ik voel hoe ik ook omhoog getrokken wordt door de enge beesten, maar volgens mij is dat omdat ik zo goed als dood ben. Ik hoor het getik langzaam afsterven totdat het stil is. Dan voel ik niets meer.

Iedereen uit Havo 5a is bezig met zijn of haar dagelijks gesprek. Sommigen hijgen nog wat uit van de warming-up, anderen springen alweer vrolijk rond. De gymleraar telt na of iedereen er is. Hij merkt op dat er drie meiden weg zijn. "Wie heeft Charlotte, Suzanne en Madelief gezien?" vraagt hij. Iemand maakt de bijdehante opmerking "ja, vanochtend nog." Een ander zegt: "Ik zag ze rennen, maar ik haalde ze in want ze waren veel te langzaam voor me." "Ik denk dat ze geen zin meer hadden en in de kleedkamer zijn gaan zitten, meneer." zegt iemand. "Ga ze maar halen dan", zegt de gymleraar. "De les is pas net begonnen."

Even later komt Sascha, de leerling die ze moest gaan halen, weer terug de gymzaal in. "Ze zijn er niet, meneer", zegt ze. "Misschien zijn ze ergens verdwaald in het gebouw omdat ze achter liepen. Mag ik ze gaan zoeken?" "Prima," zegt de gymleraar. "Maar blijf niet te lang weg! Casper, ga jij maar met Sascha mee." Samen lopen ze de gymzaal uit.

"Waar zouden ze zijn?" vraagt Sascha, terwijl ze samen het parcours nog eens na lopen. "Geen idee, misschien op de wc ofzo." "Ik ga daar wel even kijken, loop jij dan vast door?" en dat doen ze. Als Sascha uit het zicht is, ziet Casper een deur in de gang, die hij eerder niet opgemerkt had. Hij kijkt of de deur op slot zit. Dat is niet het geval. Hij stapt naar binnen. Als hij verbaasd rondkijkt, ziet hij daar een mobiele telefoon liggen. Als hij hem opraapt en hem aandoet ziet hij op de achtergrond een selfie van drie meiden: Madelief, Suzanne en Charlotte. Dus ze waren hier! denkt hij. Dan ziet hij de deur. Zouden ze daar door zijn gegaan? Hij probeert of de deur op slot zit. En ja, helaas. De deur zit op slot. Vreemd, denkt hij. Ze waren hier wel. Teleurgesteld loopt hij weer terug de gang op en wacht tot Sascha weer terug is. "Niets gevonden?" "Nee" zegt Sascha. "en jij?" "Ik vond de mobiel van één van de drie. Maar verder zag ik geen sporen. Er was een deur maar die zat op slot, dus ze zullen wel ergens anders zijn." Samen lopen ze terug naar de gymzaal en vertellen dat ze hen niet hebben gevonden. De gymles gaat door en ze doen trefbal. Toch krijgen Casper en Sascha de drie maar niet uit hun hoofd, en Casper blijft zitten met het idee dat er iets achter die deur is. Hij laat het er maar bij.