OYUN -TAMAMLANDI-

BÖLÜM -17-

Finalden bir önceki bölüm.

İyi okumalar. Umarım beğenirsiniz. ^.^

"Burası senin odan. Hatırladın mı? Küçükken bize geldiğinde bu odada kalırdın."

Sude'ye gülümseyerek odayı inceledim.

"Hatırladım. Güzel zamanlardı."

Oda hiç değişmemişti. Küçükken hiç birbirimizden ayrılmadığımız için ikimizin evinde de kendimize ait odalarımız vardı. Sudelerdeki bu oda da benim odamdı.

Etrafı incelemeye devam ederken yatağın üstündeki küçük ayıcık dikkatimi çekti.

Sude ben eskiden karanlıktan korktuğum için burada kendimi güvende hissetmem adına bana bu ayıcığı almıştı.

"Hiç değiştirmemişsin odayı. Ayıcık... hala duruyor."

"Neden değiştireyim ki burası senin. Hem o ayıcığı hatırlamana sevindim. Hala karanlıktan korkuyor musun?"

Gülerek ayıcığı bıraktım ve yatağın ucuna oturdum.

"Çoğu çocuk küçükken karanlıktan korkar. Benim de büyüdükçe bu korkum geçti."

"Haklısın." diyerek yatakta yanıma oturdu.

"Sen şimdi bir duş al. Ben Nurdan teyzeye eşyalarını yerleştirmesini söylerim. İşin bitince aşağı gel. Bir şeyler içer sohbet ederiz."

Kafamı sallayıp teşekkür ettim ve odadan çıkmasını bekledim.

Kapı kapanırken kendimi yatağa bıraktım.

Oflayarak tavanı izlerken bir yandan da başımdan geçen olayları düşünüyordum.

Bütün bu olanları nasıl unutup hayatıma devam edeceğim konusunda en ufak bir fikrim yoktu.

Bir nefes verip yataktan kalktım ve odadaki banyoya girdim.

Duşumu aldıktan sonra eşyalarımın yerleştirilmiş olduğunu gördüğümde gülümsedim. Nurdan teyzeyi seviyordum.

Üstümü giyinip odadan çıkacaktım ki telefonum çalmaya başlayınca geri döndüm.

Teyzem arıyordu.

Kaşlarım havalanırken telefonu açtım.

"Alo?"

"Ece tatlım iyi misin? Olanları duydum sakın endişelenme. 2 gün içinde oraya geliyoruz. Bizimle kalacaksın."

Buruk bir şekilde gülümsedim.

"Sen olmasan ben ne yapardım ki teyze?"

Telefondan cık cık sesleri gelirken kıkırdadım.

"Şşt. Bunu duymamış olayım. Bundan sonra bu olay hiç yaşanmamış gibi hayatımıza bakacağız. Sen,ben ve enişten. Sen benim kızımsın."

"Teşekkür ederim teyze. Seni seviyorum."

"Ben de seni seviyorum. Bu iki gün için kendine kalacak bir yer bulabilir misin?"

"Sude'de kalıyorum."

"Tamam o zaman gözüm arkada kalmayacak. Kendinize iyi bakın."

"Siz de teyze görüşürüz."

"Görüşürüz tatlım."

Telefonu kapatıp gülümsedim.

En azından yalnız değildim. Bana destek olan arkadaşlarım ve teyzem vardı. İşte gerçek ailem onlardı.