Just Friends. | L.D

Rozdział 14

Pocałował mnie jeszcze raz. Tym razem. Długo i namiętnie. Przejechał językiem po mojej wardze ...
Ale po chwili oderwał się ode mnie i usiadł obok.
- Ej! - powiedziałam
- Co? - uśmiechnął się
- Ty doskonale wiesz co! - walnęłam go poduszką, którą dał mi za którymś razem kiedy tu przyszedł
- Nie wiem - wyszczerzył się jeszcze bardziej - mogłabyś mi uświadomić?
- Poczekam aż sam to sobie uświadomisz - fuknęłam i włączyłam laptopa
- Co robisz?
- Włączam laptopa nie widać?
- Po co?
- Bo chcę obejrzeć z tobą film
- Miałem inne plany
- Jakie
- Serio chcesz to usłyszeć? Mogę pokazać jak wolisz - uśmiechnął się cwaniako
- Chyba nie zdajesz sobie sprawy że jesteśmy w szpitalu, a nie u ciebie w domu
- W takim razie będę starał się abyśmy jak najszybciej znaleźli się u mnie w domu
- Możemy iść
- Nie możesz wychodzić - odgarnął mi włosy z twarzy
- Ale mi się tu tak nudzi! Siedzę w tym jebanym szpitalu już dwa tygodnie i pewnie już nawet nie wyjdę! Przecież zostały mi jakieś 3 miesiące!
- Nie mów tak!
- Obydwoje wiemy że to prawda Leondre
- Nie! Obiecałem ci że będziesz żyć! Dotrzymam słowa choćby nie wiem co! - widziałam jak powoli zaszkliły mu się oczy, ale nie pozwolił łzom  wypłynąć
- Wiesz, że to niemożliwe skarbie
- Jak? - uśmiechnął się słabo
- Co jak?
- Powiedziałaś do mnie skarbie
- I co? Jesteśmy parą co nie?
- Tak - dał mi buziaka - podoba mi się, możesz tak częściej mówić... teraz ty mi daj buuuuzi - przeciągnął jedną literę
- A jak nie?
- To ja ci dam
- Nie dasz
- Yhym - zaczął się do mnie zbliżać
Dmuchnęłam mu w twarz i wstałam.
- To się nie liczy
- Liczy, a ty właśnie przegrałeś
- Wygrałem już dawno, dokładniej kiedy zaczęliśmy chodzić