No more lying {Harry Styles}

Hoofdstuk 1

Een sterke mengeling van bier en parfum hing in de kleine ruimte en prikte in mijn neus. Ik knipperde met mijn ogen en zag hoe Emma tegenover me helemaal los ging. Haar blonde haar danste vrolijk heen en weer terwijl ze met haar hoofd mee deinsde op de beat van de muziek. Ik hief mijn armen in de lucht en danste mee op het ritme van de bass. Vanavond zou ik helemaal los gaan. En deze club was daar de perfecte plek voor. Het was een club midden in het stadscentrum en had een goede naam. Wel moest ik bekennen dat ik hier niet vaak kwam. Ik was geen uitgaanstype maar meer iemand die op een vrijdag avond liever thuis op de bank hing, om bij films of soaps weg te snikken. Emma was er echter het type wel voor. Daarom was zij ook degene die met het voorstel was gekomen om onze avond hier door te brengen. Eigenlijk had ik het idee eerst niet helemaal zien zitten, maar toen Emma na uren smeken bijna voor me op de knieën was gegaan had ik toch maar ingestemd. Het was namelijk ook niet zomaar een avond. 'Kan je het geloven': schreeuwde Emma uitgelaten boven de muziek uit. 'Geen school meer. Geen huiswerk, geen proefweken': ze zwijmelde. Ik lachte en knikte instemmend omdat ik wist dat ik toch niet boven de muziek uit zou komen. Ik kon het inderdaad niet geloven. Een paar dagen geleden was de vakantie begonnen. Wat het einde van onze tijd als middelbare scholier betekende. We hadden allebei onze middelbare school met succes afgerond. Een mooi leven lag nu op ons te wachten. Ik keek de club rond, ondertussen werd er een nieuw lied opgezet. Een bekende beat zette in. De lichtten boven ons flitsten en de honderden lampjes aan de wanden flikkerden. Mijn oren suizenden terwijl naar mijn gevoel de volumeknop nog harder werd gedraaid. Ergens achterin de club zag ik vanuit mijn ooghoek iemand naar me staren. Ik draaide me om zodat ik hem kon zien. Het was een jongen, die met zijn groene ogen mijn blik lang vasthield. Ik bleef hem aankijken. Onze blikken in elkaar verstrengeld. Zijn bruine krullen dansten om zijn hoofd. Ik slikte. Zijn gezicht uitdrukkingloos. Ik schrok toen ik wild door elkaar werd geschud. 'Aarde aan Elena' Emma zwaaide met haar handen voor mijn gezicht. Ik vestigde mijn aandacht weer op haar. 'Ik vroeg je wat. Heb je überhaupt wel naar me geluisterd?' Ik knikte afwezig zonder echt naar haar te luisteren en keerde mijn hoofd weer naar de jongen. Maar hij was er niet meer. Ik tuurde de club rond. Ik zag hem niet op de dansvloer of bij de bar. Zo ver ik kon zien was hij opeens verdwenen. Ik zuchtte teleurgesteld. Hij had iets gehad. Iets geheimzinnigs. Iets wat ik niet kon plaatsen.

Emma ratelde ondertussen druk door over van alles en nog wat. Ik luisterde zoals altijd maar half en keek voor de zoveelste keer naar de plek waar de jongen met de bruine krullen had gestaan. Ik wist niet waar ik me zo druk om maakte. Aanstaren was niet illegaal. Ik probeerde het achter me te laten en het hele voorval te vergeten.

Mijn keel voelde droog aan. 'Ik ga wat drinken halen': onderbrak ik Emma abrupt. 'Ook iets?' Ze schudde haar hoofd, waarop ik haar een glimlach schonk en door de grote mensen massa me naar de bar begaf. Ik plofte met een opgeluchte zucht neer op een barkruk. Aan de bar was de geur van bier en drank nog sterker. 'Wil je wat drinken': hoorde ik opeens, ik schrok en glimlachte daarna naar de charmante barjongen die aan de andere kant van de bar stond. Hij had kort zwart haar en deed me een beetje denken aan Robert Pattinson, maar dan de jongere versie en die met zwart haar. 'Doe maar een biertje': zei ik. De jongen grijnsde en verdween naar achteren. Als snel kwam hij terug met mijn drankje in zijn handen geklemd. Voorzichtig zette hij het voor me neer op de bar. Ik graaide in mijn zak naar geld, maar de jongen wuifde met zijn handen. 'Deze krijg je van het huis' Hij grijnsde er bij. 'Dankje': zei ik verlegen terwijl ik aan mijn armband frunnikte. Hij haalde zijn schouders op. 'Niks te danken. Dat doe ik graag voor zo'n mooie dame' Zijn witte tanden blonken in het licht terwijl hij weg liep om een andere klant te helpen. Mij verstijft achterlatend. 'Wat een uitslover': hoorde ik opeens iemand naast me zeggen. Ik draaide me om en zag nu pas wie er naast me aan de bar zat. Het was de jongen met de bruine krullen. De jongen die me net op de dansvloer de hele tijd had aangestaard. 'Hij probeert gewoon aardig te zijn': nam ik het voor de barman op. De jongen begon te lachen, alsof iemand zojuist een goede grap had verteld, ik lachte echter niet mee. Toen werd zijn blik ineens serieus en hij zette het in de plooi. 'Je moet oppassen niet iedereen is te vertrouwen' Ik snoof. Ergens achterin de club klonk gelach. Wat bedoelde hij daar nou mee. De jongen zuchtte en stond zonder nog iets te zeggen op. 'Wees op je hoede': zei hij voordat hij verdween en nadat hij nog snel een blik op de barman wierp. Een rilling gleed langs mijn ruggengraat naar beneden. Ik pakte mijn glas en nipte aan het koude bier. Peinzend likte ik het schuim van mijn bovenlip, nadenkend over de vreemdeling. Waar moest ik precies voor oppassen? Wat was hetgeen waar de jongen me voor behoede? Ik sloeg het bier achterover en dronk het glas in een tuig leeg. Meteen voelde ik me misselijk. Maar ik wist niet of het van het bier kwam of de vreemde jongen die steeds door mijn hoofd bleef spoken.

Nadat ik de barman nog even had begroet strompelde ik van de barkruk af naar de dansvloer. Haastig zocht ik naar Emma Maar ik kon haar nergens vinden tussen de menigte van mensen. Ondertussen begon ik het steeds warmer te krijgen. Ik had lucht nodig. Na een lange zoektocht naar Emma die uiteindelijk niks opleverde haastte ik me naar buiten. De frisse lucht deed me goed. De wind blies zacht en vredig en er hing een dikte laag mist over de straten van London, waardoor de nacht er ineens wat spookachtig uitzag. Ik zette het op een lopen en zette vaart in mijn pas terwijl ik mijn kraag van mijn jack wat dichter om mijn nek sloot. Het liefste wat ik nu wou was thuis op de bank hangen met een grote mok cappuccino of nog beter in bed. Er was morgen nog een dag om alles aan Emma te vertellen. Wie weet was ik het morgen wel weer vergeten. Ik liep verder over het trottoir en sloeg bij een groot kruispunt rechtsaf. Een pizzakoerier scheurde op zijn brommer voorbij ergens verderop klonk een draaiende motor van een auto. Toen ik de London Eye was gepasseerd schoot ik een klein steegje in. Meteen werd het een stuk donkerder. Ik wist dat mijn ouders het liever niet hadden dat ik s'avonds laat nog alleen over straat liep, en al helemaal niet in mijn eentje. Maar ik had geen keus. En ze waren al helemaal tegen deze kleine steegjes (wat ik ergens wel snapte), maar deze weg was nou eenmaal vele malen korter, hierdoor sneed ik een heel lang stuk af. Wat verderop zag ik twee figuren leunend tegen een muur. Ze zagen er onguur uit. Het liefst was ik meteen omgekeerd en weggerend, maar ik wist dat als ik dat deed ze me achter na kwamen. Ik was te dichtbij. Ik stak mijn armen diep in mijn zakken en liep stug door. 'Het komt goed': fluisterde ik zacht in mezelf terwijl de figuren steeds dichterbij kwamen. Ik hield mijn adem in toen ik ze passeerde. Ik hoorde eentje kuchen, waarop alle haartjes op mijn armen overeind gingen staan. 'Waar ga jij heen?': zei een zware stem. Ik slikte, maar deed net alsof ik niet degen was waartegen hij praatte, alsof ik er niet was. Maar hij was niet gek. Voordat ik ze voorbij kon lopen sprong een van de jongens voor me en versperde de weg. Ik hield meteen halt en schuifelde benauwd naar achter. Ik draaide me om maar zag daar de andere jongen staan. Zijn donkere ogen glommen in het maanlicht. 'Ik vroeg je wat': zei de jongen die voor me stond. Ik stond aan de grond genageld. Als een rat in de val, ik kon nergens heen. 'Sean, doe niet zo onaardig' De jongen achter me grinnikte. Het klonk als een angstaanjagend gehik. De jongen voor me die blijkbaar Sean heette schaterde nu ook. Hij pakte de sigaret uit zijn mond en blies een wolk rook in mijn gezicht. Ik hoestte. Daarna gooide hij de peuk op de grond en vertrapte hem zodat het vlammetje doofde. 'Ik vroeg je wat': zei Sean waarop hij mijn hand pakte. Ik schudde hem snel los. 'Blijf van me af': gilde ik hopend dat iemand me hoorde. Maar op dit moment was er niemand die me kon helpen. Ik was helemaal alleen.