No more lying {Harry Styles}

Hoofdstuk 18

Jack had me sinds de dag dat ik me van mijn werk had afgemeld wel tien keer gebeld, zes voicemaill berichten ingesproken en twintig berichtjes gestuurd. Ik had ze één voor één keihard genegeerd. Gewoon omdat ik me nog niet goed voelde. Het hele gedoe met Emma was nog maar zo kort geleden en ik vond het moeilijk verder te gaan. Verder te gaan leven in een leven zonder haar. Maar toch ik was van plan mijn leven weer op te pakken. Ik kon niet voor eeuwig op de bank hangen en tv kijken. Dus belde ik die middag Jack. Gewoon om te laten weten dat alles goed met me was. ‘Elena.’ Zei Jack toen hij de telefoon opnam. Hij klonk bezorgt dat was ook wel terecht omdat ik hem de laatste week compleet had genegeerd. ‘Is alles goed? Ben je oké?’ Ik ging op mijn bed zitten en trok mijn benen op. ‘Ach, met mij gaat het wel oké.’ Antwoordde ik al klonk mijn stem gebroken. ‘Wat is er gebeurt?’ vroeg Jack. Hij voelde gewoon dat er iets was. Ik zuchtte en vroeg me af of ik dit allemaal wel door de telefoon kon bespreken. ‘Kunnen we misschien wat afspreken?’

Om één uur s’middags spraken we af bij de Starbucks. We bestelde wat te drinken en namen plaats aan een tafel ergens in de hoek. De Starbucks was een van mijn favoriete winkels. Ze hadden er zulke heerlijke koffie. ‘Waar ik me zo zorgen om maak Elena.’ Begon Jack. ‘Is jou. Waarom heb je niks van je laten horen?’ Ik slikte en bedacht me hoe ik dit op een goede manier kan zeggen, maar toen bedacht ik me dat er geen goede manier voor was. ‘Mijn vriendin is overleden.’ Zo dat was er uit. Ik voelde een traan over mijn wang rollen en realiseerde me dat dit de eerste keer was dat ik het zei. De eerste keer dat ik het echt toegaf. Jacks mond viel open en zijn blik werd serieuzer. ‘Wat erg voor je.’ Hij vond mij hand en hield hem vast. Hij kneep er zachtjes in terwijl hij me bezorgt aan staarde. ‘Ze mocht gewoon niet doodgaan.’ Zei ik lichtelijk overstuur. De tranen rolden nu uit mijn ogen over mijn wangen. ‘En..’ ging ik snikkend verder. ‘Ik had dingen nog niet afgerond.’

‘Misschien is het beter als we even naar buiten gaan.’ Onderbrak Jack me. Ik knikte en stond op ondertussen probeerde ik de tranen met mijn mouw van mijn wang af te vegen. Buiten scheen de zon. Het was een mooie zomerdag. Jack leidde me naar een bankje halverwege de stoep en we gingen zitten. Hij staarde me lang aan en droogde toen met zijn hand mijn wang. ‘Ze mocht gewoon niet doodgaan. Het is niet eerlijk.’ Zei ik nogmaals. Jack kwam dichterbij en ik kon zijn adem op mijn huid voelen. ‘Het is nooit eerlijk als er iemand doodgaat. Dat is het erge eraan. De onschuldige lijden eraan. De onschuldige worden het slachtoffer.’ Ik snikte zacht verder. ‘Maar jij Elena.’ Jack staarde me nog steeds aan en pakte weer mijn hand vast. ‘Ik wil niet dat dit jouw overkomt. Ik wil niet dat jij het slachtoffer word terwijl jij onschuldig bent. Ik wil niet dat je hier onder lijd.’ Ik slikte en schudde mijn hoofd. ‘Wat moet ik dan doen?’ vroeg ik hem radeloos. ‘Ik kan haar toch niet zomaar vergeten.’ Jack schudde nee. ‘Je moet haar niet vergeten. Je moet haar loslaten. Je moet verder gaan met je eigen leven.’ Ik staarde terug in zijn ongelofelijk mooie donkere ogen en realiseerde me dat hij heel misschien wel eens gelijk kon hebben. Ik moest niet vergeten maar loslaten. ‘Ik hou van je.’ Zei hij toen vanuit het niets. Hij lachte een half lachje. ‘Ik hou echt van je en ik wil niet dat je pijn lijd.’ De volgende traan die van mijn wang droop droogte hij meteen. ‘Ik hou ook van jou.’ Besloot ik toen. Ik glimlachte toen ik besefte dat het waar was. Ik hield van Jack. Hij was degene die altijd voor me klaar stond en me liet inzien wat goed voor me was. Een ook al kende we elkaar nog niet zo lang ik wist dat dit goed was. Ik voelde gewoon dat het goed was. Jack boog zich naar me toe en zoende me. Ik zoende hem terug. Zijn lippen voelde zacht aan. Opeens besefte ik dat we buiten waren waar iedereen ons kon zien, maar het kon me allemaal niets schelen. Op dit moment was het alleen hij en ik.

Nog diezelfde dag stapte ik Micky’s Fress Sandwiches binnen. Jack had me die middag overgehaald om weer terug te komen. ‘Je bent er.’ Zei Gigi toen ze me zag staan. Ik knikte. ‘Gaat het wel.’ Vroeg ze. Waarschijnlijk had ze al gehoord van Jack wat er was gebeurd. Ik zuchtte diep uit. ‘Ik moet verder met mijn leven. Ik kan niet in deze droefenis blijven zitten.’ Gigi glimlachte. ‘Zo mag ik het horen.’

‘Elena?’ hoorde ik toen vanuit het halletje. Het was Jack. In zijn rechterhand hield hij een schort. ‘Ik ben hier niet gekomen om de tafels schoon te maken of af te wassen.’ Zei ik uitgeput. ‘Dat hoef je ook niet te doen. Je mag de mensen bedienen.’

Met twee volle borden liep ik langs de tafels. Het was nog knap lastig de borden te dragen en tegelijkertijd te lopen, maar ik deed mijn best en het ging al aardig goed. Ik had nog maar één bord laten vallen en dat was volgens Jack erg knap omdat nog niemand zo weinig schade aan had gebracht op zijn eerste dag. Persoonlijk verdacht ik hem van een leugentje om bestil omdat het me waarschijnlijk beter zou voelen en niet schuldig om het kapotte bord. Want eerlijk gezegd kon ik niet geloven dat Gigi ooit een bord had laten vallen. Ach, wat maakte het ook uit. Ik had het naar mijn zin en voelde me even niet het meisje dat ik de laatste weken was. Somber en treurig. Natuurlijk dacht ik nog wel aan Emma maar ik probeerde ook verder te leven en niet te blijven hangen in het verleden. Gelukkig hielp Jack daar ook mee. Hij was er nu voor me nu ik het moeilijk had. Toen ik diezelfde middag met de zoveelste bord naar een tafel hield werd ik tegengehouden. ‘Zou ik misschien iets mogen bestellen.’ Ik draaide me om om te kijken wie het vroeg en keek in twee stralende groene ogen. Harry grijnsde. Hij zat aan een tafeltje en staarde me aan. Ik had hem niet eens zien binnenkomen. ‘Waarom ben je hier?’ vroeg ik. Harry haalde zijn schouders op. ‘Ik had wel zin in wat eten.’ Ik fronste en bekeek hem argwanend. ‘Oké,’ gaf hij toe. ‘ik wou gewoon even zien waar je werkte dat is toch niet zo gek.’ Ik schudde mijn hoofd en glimlachte. ‘Wou je nog wat bestellen.’ Harry knikte instemmend. Ik nam zijn bestelling op en liep terug naar de keuken halverwege hield Jack me tegen. ‘Dat zag er gezellig uit. Ken je hem?’ Vroeg Jack en hij knikte in de richting van Harry. Ik knikte. ‘Dat is Harry waar ik over had verteld.’

‘Oh.’ Was het enige dat Jack zei terwijl hij Harry’s kant uit keek. Na het korte gesprek met Jack liep ik naar de keuken en gaf de bestelling op. Een paar minuutjes later kwam ik met een bord wankelend naar Harry toe lopen. ‘Bedankt.’ Zei Harry toen ik het bord voor hem neer zetten. Ik wou net weer weg lopen toen Harry me tegenhield. ‘Wie is dat?’ Hij knikte naar Jack die achter de kassa stond en de bestellingen van klanten opnam. ‘Dat is Jack. Hoezo?’ Harry haalde onverschillig zijn schouders op. ‘Ik mag hem niet.’ Ik schudde verbaasd mijn hoofd. ‘Je kent hem niet eens.’ Waarop kon Harry dat nou baseren hij had hem amper gezien laat staan mee gesproken. Hij mocht toch niet zo snel over mensen oordelen. ‘Die manier waarmee hij naar me keek. Alsof ik iets misdaan had.’ Antwoordde Harry. ‘Misschien heb je dat ook wel’ zei ik nors.  ‘Je beoordeelt hem zonder hem echt te kennen.’

‘En jij, ken jij hem wel echt.’ Ik knikte vastberaden mijn hoofd. ‘Ik ken hem beter dan wie dan ook.’ Oké dat was misschien niet helemaal waar maar dat zou Harry niet weten. Ik zuchtte hier had ik op dit moment geen zin meer in. Jack was juist degene die me door deze moeilijke tijd heen hielp. ‘Ik moet verder met werken.’ Ik draaide me om en liep terug naar de keuken. Daar steunde ik met mijn handen op het aanrecht en zuchtte. Waarom kon Harry nou nooit eens bij zijn. Gigi kwam de keuken binnen lopen. ‘Gaat het?’ vroeg ze. Ik knikte. ‘Wie was die jongen met wie je praatte?’

‘Dat was Harry mijn broer.’ Gigi’s mond viel open. ‘OMG, is de beroemde Harry Styles van One Direction jouw broer.’ Ik knikte luchtig. ‘Waarom heb je dat nooit verteld.’ Gilde ze haast. Ik haalde mijn schouders op. ‘Het ligt nogal ingewikkeld. Ik ken hem eigenlijk nog maar net.’ Ik legde Gigi het hele verhaal uit. ‘Oh, dat is inderdaad nogal ingewikkeld.’ Concludeerde ze uiteindelijk. Er viel een stilte. ‘Eigenlijk wou ik je wat vragen.’ Vroeg Gigi. Ik keek op. ‘Mijn vriend treed vanavond op in een club met zijn band. Heb je misschien zin om mee te gaan.’ Ik dacht na. Het was een aanlokkelijk aanbod. Het leek me heerlijk om vanavond even helemaal los te gaan. Maar uitgaan was meestal iets dat ik samen met Emma deed. ‘Als je er nog niet klaar voor bent is het geen probleem.’ Zei Gigi snel nadat ik nog geen antwoord had gegeven. Ik schudde snel mijn hoofd. ‘Het lijkt me eigenlijk wel fijn om even afleiding te hebben en aan iets anders te denken.’

‘Gezellig dan haal ik je vanavond op.’ zei Gigi nadat ik haar mijn adres had gegeven. Ik ging verder met het serveren van de klanten en de bestellingen naar de tafels brengen. Telkens wanneer ik met de borden in mijn handen liep voelde ik Harry’s ogen in mijn rug prikken. Ik reageerde echter niet. Hij mocht eerst wel excuus aanbeiden voor hetgeen dat hij over Jack had gezegd. Maar dat deed hij niet en hij bleef maar kijken. Toen ik weer met een dienblad met glazen het restaurant binnen kwam zat Harry er niet meer alleen zijn lege bord stond er. Ik liep erheen, pakte het bord op en wou weglopen toen ik het kleine briefje op de tafel lag liggen. Het spijt me Elena. Misschien  kunnen we morgen misschien wat afspreken zodat ik het goed kan maken x H. Ik beet op mijn lip en propte het papiertje ongezien in mijn zak.