No more lying {Harry Styles}

Hoofdstuk 4

Een paar dagen gingen voorbij en ik had Emma nog steeds niet gesproken. Ook van Harry had ik niks meer gehoord. Had hij zich toch bedacht? Ik had meerdere malen mijn mobiel gepakt en boven het knopje bellen gehangen. Maar dan had ik hem steeds weer naast me neer gegooid. Misschien was het maar beter zo. Ik stond op van mijn bed mijn mobiel stevig in mijn handen gekelmd, hopend dat de bekende ringtone zou klinken en Harry's naam op het beeldscherm zou verschijnen. Maar er gebeurde niks. Mistroostig gooide ik mijn mobiel naar mijn bed. De laatste dagen waren alles behalve tijdrovend. Zonder Emma was de vakantie maar tijdverspilling. Eigenlijk had ik mijn mobiel moeten pakken, haar nummer intoetsen en sorry zeggen. Maar ik vond niet dat ik degene was die als eerste zijn excuus aan moest bieden. Zuchtend verliet ik mijn kamer en liep ik de trap af. Aarzelend bleef mijn voet hangen op de laatste tree. In de keuken hoorde ik mijn ouders zacht fluisteren. Ik liep op mijn tenen naar de deur van de woonkamer en drukte me plat tegen de muur. 'Ze is er nog niet klaar voor': klonk de stem van mijn moeder. 'Ze is al zeventien. Wanneer was je eigenlijk van plan het haar te vertellen? Op haar veertigste?': vroeg mijn vader boos. Ging dit over mij? Ik hoorde hoe mijn moeder zich verplaatste, want haar schoenen sloften over het laminaat. 'Ze hoeft het nog niet te weten. Het is beter zo': zei ze vastberaden. Mijn vader zuchtte. 'Prima, wat jij wil, maar als ze straks boos word omdat wij het hebben verzwegen is het jouw schuld' Zijn voeten stampten hard weg. Voordat ik door had waar hij naartoe liep verscheen zijn hoofd om de deur. 'Elena': zei hij geschokken, een schuldige blik op zijn gezicht. Hij herstelde zich snel, glimlachte en liep toen langs me heen de trap op. Ik liep met een raar gevoel in mijn maag de woonkamer in en plofte neer op de grote, rode, leren bank. Achter me hoorde ik mijn moeder wat rommelen. Waar hadden ze het over gehad? Ik pakte peinzend een tijdschrift van het tafeltje naast de bank en bladderde er wat in. Maar concentreren lukte niet. Ik was er zeker van dat het gesprek tussen mijn ouders over mij ging. Ze hielden iets voor me achter. Ik schrok uit mijn gedachten door de warme hand op mijn schouder. Mijn moeder kwam naast me op de bank zitten. Ik rook haar lavendel shampoo die ze een week geleden in het nieuwe boetiekje in de stad had gekocht. Ze deed haar mond open maar sloot hem gelijk weer. Alsof ze iets had willen zeggen, maar zich toch snel bedacht. De moeilijke blik op haar gezicht veranderde in een glimlach. 'Wat zou je ervan vinden als we gezellig gaan shoppen. Gezellig met z'n tweeën': zei ze hoopvol. Shoppen, daar stond mijn hoofd op dit moment totaal niet naar. Maar ik wou haar niet teleurstellen. 'Ja, leuk!' Ik probeerde er bij te glimlachen. 'Oké!' Ze stond op en liep de gang in om daar kijkend in de spiegel een nieuw laagje van haar donker rode channel-lippenstift aan te brengen. Ondertussen pakte ik mijn mobiel uit mijn zak, maar nog voordat het scherm aanging liet ik hem er weer in vallen. Het had toch geen zin. Emma zou niet toegeven en mijn enige kansen bij Harry had ik verspild.

Met vijf tassen in beide handen liep ik samen met mijn moeder door Oxford Street. Een van mijn favoriete straten van heel London. Hier had je de leukste boetiekjes, eetcafé's en warenhuizen. We kwamen net uit: Claires. Waar we wel een uur kleren hadden gepast. Uiteindelijk kwamen we stralend met een hand vol tassen de winkel uitgelopen. 'Waar wil je nu heen?': vroeg mijn moeder enthousiast terwijl ze in de zuidelijk richting begon te lopen. Ik huppelde achter haar aan. Ik wees naar de overkant van de straat waar het verlichte bord van: Hot Potatoes flikkerde. Het was een hip restaurant. Mijn moeder knikte instemmend en samen staken we de straat over. Binnen was het warm en rook het naar zoete aardappel frietjes. Het restaurant was een groote vierkante ruimte met in het midden een grote lange glaswand die de keuken en het zit gedeelte scheidde. Vroeger, toen ik nog klein was, was ik er eens tegenaan gelopen. Ik was gevallen en had hard gekrijst. Daarna had ik besloten er nooit meer te komen, maar het eten bij Hot Potatoes was te lekker om alleen voor die reden het te ontwijken. Ik paste er natuurlijk wel op dat zo'n blunder me niet weer zou overkomen. Een bediende, een jongeman met kort bruin haar en donkere ogen, leidde ons naar een tafel. We namen ieder plaats en de jongeman gaf ons de menukaart. Hij knikte nog even en liep toen weg. Mijn moeder boog zich over de menukaart en mompelde wat onverstaanbaars. Ondertussen keek ik het restaurant rond. De muren hadden een warme roomwitte kleur en aan het plafon hingen tientallen kroonluchters die het hele restaurant sfeervol verlichte. In het midden stonden lange bruin houten met daaromheen een paar kleinere tafeltjes. Naast deur stond een lange toonbank waar een lange rij mensen voor stond. 'Weet jij al wat je neemt': zei mijn moeder, haar blik geconcentreerd op de menukaart. Ik reikte naar een van de andere tafels en pakte een menukaart. Na wat getwist koos ik voor de zoete aardappel frietjes met waldorf salade. Mijn moeder nam de Aziatische kipsalade met brood. Ze wenkte de ober die de bestelling opnam. Toen de bedeiende weg liep zaten ik en mijn moeder een beetje zwijgend naast elkaar. Mijn moeder keek gefascineerd door de glaswand naar de keuken en ik staarde naar mijn handen. Ze had het er nog steeds niet over gehad waar het gesprek met mijn vader over ging. Ze is er nog niet klaar voor, had ze gezegd. Waar was ik nog niet klaar voor? Het liefste vroeg ik ernaar, maar ik durfde het niet. Daarom liet ik het maar rusten. Ik maakte me vast druk om niks. Na ruim tien minuten kwam dezelfde ober met twee borden terug. 'Een Aziatische kipsalade met brood' Hij zette het bord voor mijn moeder neer. 'En de zoete aardappel frietjes met waldorf salade' Hij lachte en liep toen weg. 'Eetsmakelijk': zei mijn moeder terwijl ze haar servet vouwde en op haar schoot legde. Ik wou net een hap nemen toen de belletjes boven de deur van Hot Potatoes rinkelden. Een koude windvlaag vloog naar binnen. Een lange jongen stapte het restaurant binnen. Zijn groene ogen bleven op mij hangen. Een verontrustende blik gleed over zijn gezicht en hij keerde zich om. Hij stormde de deur uit. De belletjes erboven rinkelden nogmaals. Ik keek hem verbijsterd na. Hij had me aangekeken en niet eens iets gezegd. Hij was zomaar weggelopen zonder me ook maar te groeten. Wat was er gebeurd dat het zo was gelopen? Had ik iets verkeerd gedaan? Of had het iets te maken met het groepje meisjes dat gisteren in Micky's Fress Sandwiches naar ons had gestaard? Kende hij hun soms? Ik schrok uit mijn gedachten van mijn moeder die me aanstotte. Ze keek me bezorgd aan. 'Lieverd, is er iets?' Ik schudde mijn hoofd, terwijl mijn handen de tafelrand fijnknepen, nog steeds starend naar de deur. Hopend dat Harry zich zou bedenken en terug zou komen. Maar hij kwam niet. De deur bleef gesloten.