No more lying {Harry Styles}

Hoofdstuk 8

Ik rende door de steeg. Weg van Harry. Hoe kon Harry me zulke leugens vertellen. Waarom zei hij dat hij mijn broer was? Omdat hij dat ook is, zei een stemmetje in mijn hoofd. Ik schudde met mijn hoofd in de hoop dat het idee dat weg zou gaan. Zo mocht ik niet denken. Harry kon mijn broer niet zijn. Nog in geen miljoen jaar. Ik had zo snel gerend dat ik binnen een paar minuten al voor de deur van mijn huis stond. Haastig zocht ik naar mijn sleutels, terwijl een paar tranen uit mijn ogen rolden. Snel veegde ik met mijn mouw over mijn wang voordat ik mijn huis inliep. Ik hing mijn jas aan de kapstok en schopte mijn schoenen uit. Vanuit de glazen deuren die de gang en de woonkamer scheidde zag ik mijn ouders op de bank zitten. Ik stapte de kamer binnen. Het was nu of nooit. ‘Oh hey lieverd’: mijn moeder draaide zich om en keek me glimlachend aan. Ze zat smen met mijn moeder op de bank. Op de achtergrond speelde klasieke muziek. ‘Was het gezellig met Emma in de stad’: vroeg mijn vader opgewekt. Ik knikte afwezig. Toen gingen ze weer verder met praten en lachen, alsof ik er niet meer was.  ‘Mam, pap’: begon ik. Ze wendde ze allebei naar mij keken me  met een vragende blik aan. ‘Wat is er lieverd’: vroeg mijn moeder aarzelend. Ze zette haar wijnglas neer op het glazen bijzet tafeltje en haar perfect geëpileerde wenkbrauwen trokken een frons. Ik liep door de kamer en plofte neer op de rood leren bank tegenover die van hun. Moest ik dit wel vragen? Misschien had Harry dat broer en zus verhaal gewoon verzonnen, alleen maar om me op afstand te houden. Broers en zussen konden immers niet verliefd op elkaar zijn. Ik zuchtte diep. ‘Ben ik geadopteerd’ Ik voelde de tranen achter mijn ogen prikken na het uitspreken van die zin. ‘Wat zeg je nou? Geadopteerd?’: mijn moeder wisselde even een blik met mijn vader. Daarna stond ze op en kwam naast me op de bank zitten. ‘Natuurlijk niet’ Ze sloeg een arm om me heen. Mijn vader zat nog steeds met zijn benen over elkaar ons glazig aan te staren. ‘Dus ik heb geen andere broers of zussen?’ Mijn moeder schudde haar hoofd  en sloeg haar beide armen om me heen. ‘Hoe kom je daar nou bij?’ Ik haalde mijn schouders op. Toen stond mijn vader op hij liep naar de keuken en zette zijn wijnglas in de gootsteen. ‘We kunnen niet eeuwig tegen haar blijven liegen'

‘Waar heb je het over’: siste mijn moeder snel. Ik probeerde uit haar greep te komen en keek mijn vader ongelovig aan. ‘Elena’ Mijn vader slikte. ‘Het is waar’ Hij probeerde mijn blik te ontwijken. ‘Je bent geadopteerd’ Een vreemd gevoel nestelde zich in mijn buik. Duizenden gedachten raasden door mijn hoofd. Dit kon niet. Dit mocht niet. Ik draaide me om naar mijn moeder die mijn vader boze blikken toe wierp. ‘Is het waar’ Ik stond boos op. Mijn moeder knikte voorzichtig. Ze pakte mijn handen vast. ‘We hadden je het willen vertellen, echt’: ze klonk kwetsbaar. Ik sloeg haar handen van me af. ‘Nee dat wouden jullie niet. Hoe lang waren jullie nog van plan me voor te liegen’

‘Lieverd luister, het is niet zoals je denkt’ Ik kon me niet meer inhouden en voelde warme tranen over mijn wangen rollen. ‘Noem me geen lieverd’ Dat was het laatste dat ik zei voordat ik boos de woonkamer uit stampte. Ik rende de trap op en sloot me op in mijn kamer. Ik strompelde naar mijn bed en duwde mijn hoofd in mijn kussen om eens een lekker potje te huilen. Ik kon het nog steeds niet geloven. De laatste paar minuten hadden vreemd genoeg mijn hele leven op z’n koop gezet. Na een paar minuten uitgehuild te hebben stopte ik. Ik hief mijn hoofd op en keek naar de muur boven mijn bureau. Daar, naast mijn fotolijstje hing een poster. Ik had hem gisteravond opgehangen. Nadat ik haastig al mijn oude tijdschriften door had gebladerd naar deze poster. Harry lachte me vanaf de muur aan. Ik had me gisteren zo verliefd gevoeld, maar nu. Zou hij gelijk kunnen hebben? Zou hij mijn broer kunnen zijn. Ik stond op liep naar de poster. Driftig haalde ik de poster van de muur waarbij er al heel wat afscheurde. Het kon me niks schelen. Ik keek hem nog een keer aan en daarna scheurde ik hem doormidden. Ik vloekte wreed terwijl de stukken papier me om de oren vlogen. Uiteindelijk viel ik neer op de grond. Tussen al de stukken doormidden gescheurde poster. Weer begon te huilen. Ik kon er niks aan doen. Het werd me gewoon allemaal teveel. Ik stond op en pakte mijn mobiel van mijn bed. Ik zag dat ik een paar nieuwe berichten had en één gemiste oproep. Allemaal waren ze van Harry.  Ik negeerde ze. Ik hoefde hem even niet meer te zien. Voor de zoveelste keer had hij tegen me gelogen. Met trillende vingers zocht ik Emma’s nummer op. Het duurde niet lang voordat ze opnam. ‘Hey Elena’: zei een vrolijke stem aan de andere kant van de lijn. ‘Emma’: ik aarzelde. ‘Kun je even langskomen’ Ik probeerde mijn tranen in bedwang te houden. ‘Is alles goed?’: vroeg Emma bezorgt. ‘Kom maar gewoon’: zei ik. ‘Ik moet je iets belangrijks vertellen’