No more lying {Harry Styles}

Hoofdstuk 11

Toen ik mijn ogen opende voelde ik me voor het eerst echt gelukkig. Ik stapte uit bed en liep de trap af. Benden in de keuken zette ik koffie voor mezelf. Zwijgend slurpte ik uit de beker en terwijl ik naar de tv keek. Mijn ouders waren niet thuis. Waar ze wel waren wist ik niet, dat boeide me ook niet. Ik had het hier goed. Eenzaam en alleen met mijn kop koffie. Ik wou net opstaan en naar boven lopen toen mijn telefoon trilde. Ik zag Harry’s naam op het beeldscherm verschijnen. Mijn hart maakte een sprongetje van geluk. ‘Hé Elena.’: hoorde ik Harry’s stem toen ik opnam. Ik glimlachte bij het horen van zijn stem. ‘Ik wil je eigenlijk wat vragen. Misschien is het een beetje te vroeg, maar Anne en Gemma willen vandaag wel wat afspreken.’ Ik  schrok. Het ging allemaal wel erg snel. ‘Als je het niet wil kunnen we het ook niet doen. Het hoeft niet.’ Ik schudde mijn hoofd. ‘Ik wil graag met ze afspreken.’

‘Mooi zo.’: zei Harry. ‘Ik haal je om vijf uur op.’ We zeiden elkaar gedag en hingen op. Meteen brak het zweet me uit en ik had maar een grote vraag: wat moest ik aan?

Om vijf voor vier stond ik in de gang voor de grote spiegel mijn mascara bij te werken. Ik bekeek mezelf kieskeurig. Ik droeg het nieuwe jurkje die ik van Emma had gekregen en een paar hakken. Was dit goed? Lang kon ik er niet over nadenken want de bel ging. Een lachende Harry stond in de deuropening. ‘Ben je er klaar voor?’: vroeg hij terwijl hij zijn hand uitstak. Ik knikte en nam hem aan. Samen liepen we het tuinpad af. Harry’s zwarte Range Rover stond wat verderop geparkeerd. Harry stapte in aan de bestuurderskant en ik nam plaats op de stoel naast hem. Zachtjes zette hij de radio aan en hij trapte het gaspedaal in. Nerveus tikte ik op mijn been. ‘Ben je nerveus?’: vroeg Harry. Ik knikte voorzichtig. ‘Wat als ze me niet mogen?’ Ik merkte dat Harry schrok van die vraag. ‘Natuurlijk mogen ze je. Daar ben ik van verzekerd.’ Zijn blik ging van mij naar de weg en terug. Hij legde zijn hand op mijn been. ‘Het komt allemaal goed.’ Met die woorden in mijn achterhoofd parkeerde Harry de auto in de daarvoor afgezette vakken. We stapte uit en de koude wind sneed in mijn hoofd. Snel liepen we het restaurant binnen. Het zag er chic uit. Ik had het me ook niet anders voorgesteld. De ober bracht ons naar een tafel en we namen plaats. Ondertussen keek in mijn ogen uit. Aan het plafon hingen tientallen kroonluchters, er klonk zachte muziek op de achtergrond en het rook er verrukkelijk. ‘Daar zijn ze.’: riep Harry plots en ik keek op. In de deuropening stonden twee vrouwen. Ze kwamen op ons aflopen en ik voelde hoe mijn hart steeds sneller begon te kloppen. Het jongere meisje kwam op me aflopen en gaf me een hand. ‘Ik ben Gemma. Fijn je eindelijk te ontmoeten.’ Ze had lang, rood bruin haar en grote lieve ogen en keek me glimlachend aan. ‘Ik vind het ook fijn jou te ontmoeten.’ Ze knikte en begroette Harry. Toen stond Anne voor me. Niet huilen, beval ik mezelf. Ik zag dat ze zich ook sterk probeerde te houden. ‘Ik vind het fijn je weer te zien.’ Ze sloeg haar handen om me heen. Een gelukzalig gevoel nam me weer over. We namen alle vier plaats en wachtte totdat de ober kwam om onze bestelling op te nemen. We gaven allemaal onze bestelling toen de ober was gearriveerd en wachtte daarna af. Ik wist niet zo goed wat ik moest zeggen. Waar praatte je over met iemand die je alleen had gekend toen je baby was. En eigenlijk nooit een echt gesprek mee had gehad. Gelukkig kwam toen de ober met het eten. ‘Zo, Elena.’: begon Anne toen de ober weg was. ‘Hoe gaat het met je?’

‘Best goed.’: antwoordde ik terwijl ik mijn bestek pakte. ‘En, doe je een opleiding?’: vroeg Gemma. Ze nam kleine slokjes van haar water. Ik knikte. ‘Na de vakantie ga ik naar het London Art College.’ Anne knikte vergenoegd. ‘Ik neem aan dat je veel vragen voor ons hebt. Vooral voor mij.’ Ik knikte terwijl ik op mijn vlees kauwde. Haar ogen stonden vragend. ‘Je kan me alles vragen.’

‘Oké’: zei ik en ik slikte mijn eten door. Ik zuchtte. Ik moest vragen waar ik de hele week al mee zat. De vraag die maar steeds aan me bleef knagen. ‘Waar heb je me weggegeven.’ Ik zei het harder dan ik bedoeld had. Ik zag Anne moeilijk kijken. Deze vraag had ze waarschijnlijk niet verwacht. Ze zweeg en staarde voor zich uit. ‘Het was allemaal niet zo gemakkelijk.’ Ze zuchtte diep in en uit. ‘Wou je me niet? Is dat het. Was ik niet goed genoeg?’ Ik stond boos op. ‘Ik wou je wel. Heel graag zelfs.’: zei Anne hulpeloos. ‘Waarom heb je me dan weggeven.’: riep ik. Iedereen in het restaurant kon me horen, maar dat kon me niet schelen. Ik wou de waarheid weten. Gemma en Harry keken me allebei bezorgt aan. ‘Ik heb je weggegeven omdat jou moeder geen kinderen kon krijgen.’ Het gelukzalige gevoel in me verdween onmiddellijk. Mijn hart brak door tweeën. Ik voelde mijn benen wankelen en tranen achter mijn ogen prikken. Overstuur rende ik het restaurant uit. Buiten zakten ik tegen een muurtje in elkaar en ik liet mijn tranen gaan. Ze had me gewoon weggegeven. Ze had niet eens een goede reden. Plots voelde ik een warme hand om me heen. ‘Je had niet naar me moeten luisteren. Ik had moeten weten dat je er nog niet klaar voor was.’: fluisterde Harry. Hij kwam naast me zitten. Ik haalde overstuur mijn schouders op. ‘Ze heeft me gewoon weggeven.’: zei ik met trillende stem. Harry zweeg, waarschijnlijk wist hij niet wat hij moest zeggen, omdat ik gelijk had. ‘Je kan het haar niet kwalijk nemen. En je was hier toch niet gekomen om oude vissen uit de sloot te halen. Je bent hier toch gekomen om alles weer goed te maken.’ Ik knikte voorzichtig. Harry stond op en stak zijn hand uit. ‘Zullen we het opnieuw proberen.’ Ik glimlachte door mijn tranen heen en pakte zijn hand vast. Ik schaamde me dood toen ik het restaurant weer binnenliep. Iedereen staarde me afkeurend aan. Met een verontschuldigde blik in mijn ogen nam ik plaats. ‘Het spijt me.’: zei ik zacht. ‘Het geeft niks. Sorry voor alles.’: zei Anne en ze pakte mijn hand vast. Ik glimlachte. Dit waren mensen die echt van me hielden. En het maakte niet uit wat er in het verleden was gebeurd want dat was verleden tijd.

Uitgelaten maakte ik de deur van mijn huis open. Harry’s auto verdween net uit het zicht. Het was desondanks mijn uitbarsting een geweldige avond geworden. Anne en Gemma waren erg aardig en hadden aan het einde van de avond gezegd dat ze zeker nog een andere keer wouden afspreken. Binnen trok in mijn jas uit. Ik wou de trap op lopen toen ik in de woonkamer een geluid hoorde. Toen ik wat beter luisterde hoorde ik dat het gehuil was. Ik liep naar de deur en legde mijn oor tegen de muur. Voorzichtig keek ik door de glazen deur naar binnen. In de kamer zat mijn moeder op de bank. In haar rechterhand hield ze een doos met zakdoekjes en in haar andere hand een oud fotoboek. Ik keek beter en zag dat het een oud fotoboek van mij was. Mijn moeder pakte een zakdoekje uit de doos en droogde haar tranen. Ze was aan het huilen. Snel maakte dat ik weg kwam en sloot mezelf op in mijn kamer. Terwijl ik de avond van mijn leven had gehad was het voor mijn moeder de treurigste.