No more lying {Harry Styles}

Hoofdstuk 9

Ik werd wakker met een bonkende hoofdpijn. Toen ik op de klok keek kreunde ik. Ik sloeg mijn deken over mijn hoofd en probeerde verder te slapen. Na een paar seconden gaf ik het op. Ik kon niet doen of ik er niet was. Ik zou mijn ouders onder ogen moeten zien. Maar dat wou ik niet. Ze hadden tegen me gelogen en dat had ik ze nog steeds niet vergeven. Nadat ik me had aangekleed stond ik boven aan de trap te luisteren of mijn ouders beneden waren. De enige die ik hoorde was mijn moedeer die hevig in de weer was met het keukengerei. Ik zuchtte diep in en liep toen de trap af naar beneden. Zonder mijn moeder te groeten bij binnenkomst liep ik naar de koelkast. Vanuit mijn ooghoek zag ik mijn moeder naar me staren. Volgens mij peilde ze of ik nog boos was of niet. ‘Goedemorgen’: zei ze aarzelend maar toch vrolijk. Ze draaide het gebakken ei met spek in de koekenpan om en het landde op zijn andere zij in de pan. ‘Ik heb een gebakken ei voor je gemaakt’ Ik snoof. Dacht ze nou werkelijk dat alles goed was. Ze had het nog steeds niet door. ‘Ik heb geen honger’: mompelde ik terwijl ik een appel uit de fruitmand pakte. ‘Oh’: zei mijn moeder bedroefd en ze zette het vuur uit. Zonder nog iets te zeggen liep ik de kamer uit. ‘Elena’: riep mijn moeder me na toen ik in de deuropening stond met een voet in de kamer en de andere nog in de woonkamer. Ik draaide me om en keek haar vragend aan. ‘Je moet weten dat ik het nooit zo heb gewild’ Ze liep op me af. ‘Ik zou er echt alles aan doen om het weer goed te maken. Ik wil dat het weer word zoals vroeger’ Ik schudde mijn hoofd. ‘Het word nooit me als vroeger, snap je dat nou nog steeds niet’ Toen draaide ik me om en stampte de trap op naar mijn kamer. Ik liet me op mijn bed vallen en at zwijgend mijn appel op. Peinzend bijtte ik op de groene schil. Ik merkte echt dat mijn moeder er mee zat. Ze wou graag dat het weer goed kwam. Maar van mij mocht dat nog wel even wachten. Ik was echt kwaad op mijn ouders. Ik keek naar mijn grond. De stukjes poster had ik gister na Harry’s bezoek in de prullenbak gegooid. Opgeruid als mijn vloer was, was mijn hoofd ook. Ik wou hem vergeten, uit mijn hoofd zetten. Ik had gister avond nog uren lang met Emma aan de telefoon gehangen. Ik was steeds over een andere onderwerp begonnen wanneer ze de naam Harry zei, maar uiteindelijk kon ik het niet meer negeren. Emma bleef maar doorzeuren dat ik met mijn ouders en Harry moest praten. Ze was er van overtuigd dat dan alles goed zou komen. Maar ik wist niet zeker of ik dat wel wou. Misschien wou ik wel niet dat het goed kwam. Ik gooide, toen ik de appel op had, het klokhuis in de prullenbak en stond op. Ik wist niet wat ik vandaag zou doen. Laat staan de rest van de vakantie als ik mijn ouders steeds wou negeren. Ik kon toch niet elke avond me niet laten verschijnen aan het avondeten. Ik pakte mijn telefoon en belde Emma. ‘Hé Elena, hoe gaat het?’: schalde Emma opgewekt door de telefoon. Ik kuchte even. Ik wou Emma niet lastigvallen met mijn problemen. ‘Gaat het wel?’ Haalde ze me uit de trance. Ik zuchtte maar zweeg. ‘Wil je misschien wat afspreken vandaag?’: vroeg ik zo blij mogelijk. Ik hoor Emma mompelen. ‘Eigenlijk zou ik vandaag iets doen met mijn ouders’ Ze zweeg even. ‘Maar we kunnen vanavond wel uit’: opperde ze. Ik slikte. Uitgaan? Daar stond mijn hoofd helemaal niet naar. De laatste keer dat ik naar de club was gegaan was door Harry’s verschijning eigenlijk mijn hele leven op zijn kop gezet. ‘Ik weet het niet hoor’: mompelde ik terwijl ik met mijn nagels in mijn handpalm drukte. ‘Alsjeblieft’: smeekte Emma. Ik zuchtte. Misschien was het wel even goed voor me. In de club kon ik alles vergeten en alle lasten even van mijn schouders laten vallen. Gewoon een avondje alles vergeten. ‘Oké’: stemde ik uiteindelijk toe. ‘Ik ga vanavond mee’ Emma slaakte een paar vreugde kreten. ‘Maar op een voorwaarde’

‘Wat voor voorwaarde’: vroeg Emma belangstellend. ‘Dat het woord Harry vanavond verboden is’

‘Ik ben boven’: schreeuwde Emma vanuit haar kamer. Ik rende de trap met twee treden tegelijk op en sloeg mijn vriendin in de armen toen ik haar in de deuropening van haar kamer zag staan. Toen deed ik een stap naar achter en bekeek haar kieskeurig. Ze zag er werkelijk fabelachtig uit. Ze droeg een zwart kanten jurkje met hoge pumps met een hak waardoor ik waarschijnlijk in een ziekenhuis zou belanden als ik er op liep. Ze draaide een rondje en maakte een tadaa gebaar met haar handen. ‘Wauw’: was het enige dat ik uit kon brengen. ‘Mijn vader was zo lief geweest’ Emma hield een glimmend kaartje omhoog. Ik pakte het kaartje uit haar handen en bekeek het zorgvuldig. Het was een gloednieuwe creditcard. ‘En hoe kan ik mijn beste vriendin nou beter opvrolijken dan een setje nieuwe kleren’ Emma draaide zich om, pakte een plastic zakje van haar bed en hield haar armen vooruit. ‘Voor jou’ Ik pakte het dankbaar aan en tuurde in de zak. In de zak zat een paar glimmende pumps en een zwart zijden jurkje. Ze gaf me een por. Ik voelde even aan de stof. ‘Maar dit moet een vermogen gekost hebben’ Emma zwaaide triomfantelijk met de creditcard voor mijn gezicht. ‘Boeien, mijn pa betaald alles’ Emma’s ouders waren rijk. En niet zo’n beetje ook. Haar vader was de baas van een goed lopend bedrijf en haar moeder werkte op een kantoor. Emma kreeg alles wat ze wilde. ‘We moeten er toch goed uit zien vanavond’ Ze knipoogde erbij en we vielen gelijk in een lachbui. ‘Kom we moeten ons klaarmaken’: zei Emma. ‘Vanavond wordt een geweldige avond’ Ik glimlachte Emma was een geweldige vriendin.