No more lying {Harry Styles}

Hoofdstuk 16

‘Wat is er?’ vroeg ik ongerust. Emma klonk van slag. ‘Ik kom net van Harry.’ Legde Emma uit. Ik luisterde aandachtig en vroeg me af waar dit gesprek naar toe ging. ‘Ik ging naar hem toe om het uit te maken.’ Er klonk een stilte. Ik bleef Emma ademloos aanstaren. ‘Ik heb het uitgemaakt omdat ik weet hoe jij er over denk.’ Ze slikte. ‘Ik weet dat je het er moeilijk mee hebt en dat het niet helpt als ik iets met Harry heb.’ Ik stond daar verbijsterd en geschrok met mijn mond vol tanden vastgenageld aan de grond. Ik had geen idee wat ik moest zeggen. Hoe vaak had ik niet gehoopt dat dit moment zou komen. Dat Harry en Emma erachter zouden komen dat ze toch niet voor elkaar waren bestemd. Dat ze toch niet de goede keuze hadden gemaakt. Maar nu, nu het moment er eindelijk was en ze het hadden gerealiseerd hoopte ik alleen maar dat het niet waar was. Dit gunde ik ze niet. Diep in mijn hart wou ik ook dat ze het samen goed hadden en gelukkig konden zijn. ‘Ik wil gewoon niet dat een jongen onze vriendschap verpest.’ Ging Emma verder. ‘Want dat is het niet waard.’ Ze keek me treurig aan wachtend op een antwoord of een reactie. Maar ik zweeg, gewoon omdat ik niet wist wat ik moest zeggen. ‘Ik wou het je alleen maar even vertellen.’ Zei Emma en ze probeerde te glimlachen. Toen draaide ze zich om en liep weg. Ik wou haar terug roepen maar er zat een brok in mijn keel. Ik wou haar achterna rennen maar ik kon me niet bewegen. Emma liep naar haar auto zonder nog een keer om te kijken. Snel deed ik de deur dicht. Binnen nestelde ik me op de bank maar ik had helemaal geen zin meer om tv te kijken of ijs te eten. Ik voelde me klote.

Toen ik die volgende ochtend aan het ontbijt mijn cornflakes zat weg te werken trilde mijn mobiel. Het was Jack:

Ik haal je om zeven uur op. Wat is je adres? X

Ik voelde de vlinders in mijn buik en stuurde meteen een berichtje met mijn adres erin terug. Ik had besloten het gedoe met Emma en Harry voor deze ochtend en middag te vergeten. Ik moest het even loslaten. Ik zou Emma vanavond wel opbellen om het uit te praten. op dit moment zou mijn aandacht alleen maar op vanmiddag gevestigd zijn. Of beter gezegd op Jack. Ik voelde echt iets voor hem.

Om stipt zeven uur stopte er een donkerblauwe SUV voor de deur. Dat wist ik omdat ik al haast tien minuten voor het keuken raam zat wachtend op Jack. Ik rende vluchtig naar de deur waarbij ik al bijna struikelde over de schoenen die onder de kapstok lagen. Ik kwam gelukkig heelhuids bij jacks auto aan en stapte aan de passagierskant in. Jack straalde toen hij mij zag. ‘Hi.’ Zei ik. ‘Hi.’ Zei ook hij terwijl hij de auto startte. ‘Waar gaan we heen.’ Vroeg ik nieuwsgierig toen hij begon te rijden. ‘Niet zo nieuwsgierig jij, je ziet het vanzelf.’ Weer nestelde dat gevoel in mijn buik. Dat wat iedereen altijd vlinders noemde. Opeens besefte ik dat ik dat gevoel voor het laatst had gevoeld voor Harry. Ik schudde mijn hoofd. Nu niet aan denken. ‘Is er iets.’ Vroeg Jack hij keek van mij naar de weg en weer terug naar mij. Ik haalde mijn schouders op. Ik wou Jack er niet mee lastig vallen en al helemaal niet onze date verpesten door over mijn problemen te praten maar ik moest het gewoon met iemand over praten. En aangezien Jack nu de enige perfecte persoon voor leek te zijn begon ik er toch over. Dus legde ik het hele gedoe met Emma uit. Het hele gesprek knikte hij aandachtig terwijl ik vertelde hoe Emma gisteren voor de deur verscheen. ‘Ik weet gewoon niet wat ik moet doen.’ Voegde ik er uiteindelijk aan toe en ik keek voorzichtig naar Jack. ‘Ik denk dat je er gewoon met haar over moet praten.’ Hij glimlachte en liet zijn  blik van de weg af en keek me aan. ‘Het komt allemaal wel goed.’ Zei hij toen hij mijn bezorgde gezicht zag en hij lachte. Ik lachte terug. ‘Ik hoop nu niet dat ik alles verpest hebt.’ Zei ik beschaamd. Jack grijnsde en schudde zijn hoofd. ‘Hoe zou jij nu iets kunnen verpesten.’

Met een zacht rommelend geluid parkeerde Jack zijn auto op de desbetreffende parkeerplaatsen. Ik keek uit het autoraam en zag aan de andere kant van de weg een groot gebouw. De lichtjes van de bioscoop lieten een groot licht achter. Jack volgende mijn blik en zei een tikkeltje beschamend: ‘Niet echt origineel, hé?’ Hij ging met zijn hand door zijn haar en keek me aan. Ik schudde snel mijn hoofd. ‘Ik vind het perfect.’