Hotel texting >> Niall Horan

Chapter 17✔️

Pov Roos

We zitten beide aan de andere kant van de kleine bezemkast, het zo ver mogelijk van elkaar zitten is hier geen mogelijkheid omdat het veel te klein is, zo klein dat onze benen elkaar bijna raken.
Na een hele tijd te staren en hopend dat ik inslaap zou vallen zodat deze vreselijke tijd sneller voorbij zou gaan geef ik het op en neem mijn telefoon.

Me: help! Wat heb ik toch misdaan om met hem opgesloten te zitten?
Ik hoor een trillend geluid van bij Niall, ik kijk hem met grote ogen aan wanneer hij zijn telefoon neemt, wat typt en ik niets terug krijg.
Stom toeval gewoon.

*

Ik probeer rustig te ademen en alles onder controle te krijgen, zolang ik de concentratie niet verlies en niet panikeer moet dit goed komen.
Ik merk op dat Niall zijn ogen gesloten zijn en hij rustig diep in en uit ademt.
"Niet inslaap vallen, heb geen zin om uren lang gesnurk te horen." Zeg ik mompelend.
"Ik heb claustrofobie, probeer me rustig te houden." Zegt hij op een rustige toon met nog steeds zijn ogen gesloten.
"Claustrofobie? Ik ook.." Hij opent zijn ogen en kijkt op.
"Medicatie niet genomen vandaag?"
"Niet bepaald had dit nu niet echt in gedachten." In begin wat luider te ademen en krijg het benauwd. Hij komt wat dichter en legt zijn hand op mijn been. "Hey rustig blijven Roos, rustig blijven.
Rustig ademen en gewoon diep in en uit ademen, sluit je ogen en luister naar mijn stem oké?"
Ik knik en met een asmr stem herhaalt hij zacht de woorden in en uit die ik dan ook opvolg, na even zo tot rust te komen open ik mijn ogen weer en voel ik me al veel beter. Ik knik naar hem als teken dat ik me beter voel en hij glimlacht hij haalt snel zijn hand van mijn been als hij doorheeft dat die er nog ligt.

"We zitten hier nu nog een hele tijd we zullen beter wat praten op mogelijk volgende aanvallen te vermijden." Stelt Niall voor.
"Waar wil je over praten dan?"
Hij denkt even na maar er blijft een akward stilte.
"Euhm.. Heb je hobby's?" Vraagt hij na een lange stilte.
"Niets speciaals, jij?"
"Golf en soms zingen."
"Zingen? Zing eens?" Vraag ik enthousiast.
Hij valt even stil en hoest even binnensmonds.
"Ik zing alleen voor mijn zusje."
"Dus je hebt een zusje, nog broers of zussen?" Hij stopt met me aan te kijken.
"Had.."

Ik val stil en kijk hem met grote ogen aan, er komt nog wat gestotter uit maar stop mijn poging meteen om wat te zeggen.
"Een broertje, tweeling met mijn zusje. Ze deelde alles eigenlijk deden alles samen en hoe toevallig het ook is werden ze samen ziek, zei overleefde het maar hij niet..Daarom zing ik ook alleen voor mijn zusje, ik zong altijd voor hun als een soort afleiding van hun ziekte. Dit is waarom ik mee doe met deze wedstrijd, ik wil het geld verdienen om voor mijn zusje te zorgen de operaties en medicatie is allemaal zo duur.."

"Ik weet niet wat ik moet zeggen.." Hij geeft een kleine glimlach.
"Is niets, even wat anders dan, waarom doe jij mee aan de wedstrijd?"
"Echt niet zo een goede en mooie reden als jij.."
"Zeg het maar, ben benieuwd." Zegt hij geïnteresseerd.
"Ik zou graag op mezelf willen wonen, mijn ouders zijn nogal.. Ze zijn niet bepaald de beste ouders. Alles wat ik doe is negatief, ik ben de reden van hun schulden. Gewoon ik wil mijn leven kunnen leiden zonder dat zij dat tegen kunnen houden."
Hij glimlacht en we vallen weer in een stilte.

"Het spijt me.." Komt er amper nog uit.
"Wat spijt je?"
"Jij hebt zo een mooie reden om dit spel te winnen! Je wilt je zusje redden! Ik? Ik wil gewoon weg uit huis.."
"Opgroeien in deze wereld is pijnlijk, een verandering ook, maar er is niets zo pijnlijk als vast zitten bij een plaats waar je niet thuis hoort!"
"Maar een ziekte kun je hier niet mee vergelijken."
"Dat weet ik dat is nu eenmaal iets helemaal anders, maar ergens zijn waar je niet word geaccepteerd om wie je bent en daar dan niet weg kunnen, dat is iets slepend. In de jaren ga je je dan gewoon slechter en slechter voelen. Je wilt niet gewoon weg van huis, je wilt jezelf kunnen vinden." Ik glimlach naar hem en wil juist iets terug zeggen wanneer de deur zich opent.
Charlotte staat in de deuropening.
"De tijd is op."
We gaan naar buiten en hij geeft nog een slappe glimlach.

*

Ik neem mijn medicatie voor mijn claustrofobie in ookal zijn we er uit het gevoel is er nog. Hij heeft me echt geholpen vandaag, niet alleen met mijn claustrofobie aanval maar ook met eindelijk me te laten inzien dat ik mezelf moet gaan vinden en mijn eigen leven moet kunnen leiden.
Ik krijg juist een berichtje tijdens de gedachten.

Jennifer Lopez: we'll safety pin the pieces of our broken hearts back together.