Codzienne życie umarlaka

6.(Nie)Małe komplikacje i Nieumarły na skraju załamania nerwowego

Tak więc, jest już szósty rozdział. Po kilku miesiącach zdołałam cos napisać. Przepraszam ze wszelakie błędy( których pewnie dużo). Dzięki bardzo za czytanie :)

Bliźniaki nieźle namieszały.

Zaraz po spotkaniu  na korytarzu zaprowadziły mnie do swojego biura, czy raczej ogromnego, zawalonego rupieciami pomieszczenia, gdzie można było znaleźć dosłownie wszystko, poczynając od chusteczek higienicznych o różanym zapachu, a kończąc na olbrzymim, kilkumetrowym posągu słonia z podniesioną trąbą, który pokryty grubą warstwą kurzu zapewne przeleżał tam kilkadziesiąt dobrych lat wśród różnego rodzaju śmieci. Czasy świetności najwyraźniej miał już za sobą.

- To prezent od fortuny, za znalezienie jej karty kredytowej - wzruszyły ramionami - ostatnio Vince mówił, że taki słoń ładnie wyglądałby w jego ogrodzie, więc może uda się go opchnąć za przyzwoitą cenę.

Zrobiłem sobie kawę i  usiadłem na kanapie, z której kilka minut wcześniej Lost zepchnęła wszystkie rupiecie i zaciekawieniem przyglądałem się buszującemu po kredensach Foundowi, który najwyraźniej nie mógł czegoś znaleźć.  W pewnej chwili kątem oka zauważyłem szereg parasolek wiszących na ścianie, obok drzwi. Podszedłem do nich i jsk sie domyślałem, okazało sie, że to moje parasolki, które wywiesiłem sobie na wieszaku w dniu mojej śmierci. A jednak to bliźniaki je zwinęły.  Już  miałem się odwrócić, aby zażądać wyjaśnień, gdy przerwał mi znerwicowany głos Founda.

- Lost - warknął poirytowany - nie mogę ich znaleźć!

Zaniepokojona bliźniaczka odepchnęła brata od szuflady i gorączkowo przetrząsnęła wszystkie papiery. Na jej twarzy widać było coraz większe poirytowanie. Przechyliła całą szafę i z półek posypały się tony makulatury, zasypując jej malutką postać.

- Jasna cholera! - wysyczała spod tony papierów - czy ktoś w końcu ogarnie te wszystkie śmieci?!

Wygrzebała się kilkoma sprawnymi ruchami i stanęła przede mną z założonymi rękoma. Musiałem przyznać, że wyglądała uroczo jak sie tak złościła - a nie robiła tego za często.  Jej widok momentalnie sprawił, że z głowy wyleciała mi sprawa parasolek.

- Jest pewien mały problem, panie Martin - zwróciła się do mnie marszcząc brwi.

- Cóż sie stało moja droga panno Lost? - zapytałem racząc się wspaniałym smakiem kawusi i notując w pamięci jej nazwę - może w świecie śmiertelników również taka istnieje.

- Jakby to powiedzieć - mruknęła - zdaje sie, że zgubiliśmy zdjęcia.

I tak właśnie cały mój dobry nastrój po prostu szlag trafił.  Spojrzałem na nią wybałuszonymi oczami i wyplułem wszystko co miałem w ustach, opryskując przy tym kilkumetrowy posąg słonia z podniesioną trąbą.

- Jak to zgubiliście?! Chyba żartujesz?!

- Przepraszamy, zaraz postaramy sie je znaleźć...

- Na miłość boską! Przecież bez tych zdjęć jestem skończony!

Dziewczynka przestraszona moim wybuchem złości próbowała mnie uspokoić. Usiadłem z powrotem na kanapie.  Roztrzęsiony chwyciłem resztę kawy i jednym łykiem wypiłem resztę. To mnie otrzeźwiło i pozwoliło na chwilę racjonalnego myślenia, po którym doszedłem do wniosku, że mam przewalone. Pochyliłem się, żeby rozmasować sobie skronie. Dzieciaki stanęły obok mnie i milczały przytłoczone poczuciem winy, a ja poczułem się jak ostatni dupek.  Bliźniaczka dosiadła się do mnie, ale nadal milczała. Widziałem, że usilnie się nad czymś zastanawia, ale zachowała kamienną twarz.