SİLİK GEÇMİŞİM

10.Bölüm:Hatalar

Merhaba Arkadaşlar duygusal bir bölüm ile karşınızdayım. Yorum yaparak düşüncelerinizi belirtmenizi çok isterim. İyi okumalar.  Beğenmeniz dileğiyle. <3

Benim durumum anlatılır mıydı ki?
Yarım bırakılmış bir yapboz gibi...
Tamamlanmamış bir resim gibi...
Terkedilmiş bir aşık gibiydi.

Hepsinde terkedilme, yarım bırakılma, eksiklik  acısı doruk noktada.

Ama bu durum çok farklıydı. Sevinmem gerekirken neden korkuyordum?

Tabi ya. Geçmişimi bana anlatacak kişi Aras olacağı içindir.
Hastanede ne öğrene bilirdim ki?

Arabayı hastanenin otoparkına bırakıp yürümeye başladık.
Hastaneleri oldum olası sevmemişimdir. Ölümün en acı şekilde olduğu yer burası.

Düşünsenize yakınınız hastaneye yetişiyor. Ama doktorlar ona yetişemiyor.

Kurtulma olasılığınızın yüksek olduğu bir yerde ölmek...

Hastanelerin özeti;

Üzgün yakınlar, acılarını anlatamayan hastalar, koşuşturan görevliler...

Her zaman bir telaş var. Bitmeyen bir acele...

Hastaneye girince kasvetli bir hava çöktü üstüme.

Hastanenin kokusundan da nefret ediyorum.

İçimi ürpertiyordu. Yavaş yavaş kasvetli koridorlardan geçmeye başladık.

Bu koridorlar neden bana bu kadar tanıdık geliyordu?

Ben buraya ilk kez geliyorum.

Yoğun bakım ünitelerinin olduğu bölüme gelmiştik. Neden bilmiyorum. Ama burası çok ürperticiydi.

İçerileri görünüyordu. Makineler bağlanmış o kadar insan...

Küçük küçük çocuklar...

Birinin önünde durduk. Göz ucundan Aras'a baktım. Gözleri dolmuştu.

Bana dönüp

"5 dakikaya geliyorum. Kaçmaya çalışma yoksa burdakilerden bir farkın olmaz." deyip gitti.

Zaten kaçmaya gücümde yoktu. Ne param vardı. Ne de burayı tam biliyordum.

O hızla uzaklaşınca ben kafamı önünde durduğumuz üniteye çevirdim.

B-bu olmaz. B-bu imkansız. O burda.

Bir sürü ses kafamı istila etmeye başladı. Kafamı avuçlarımın içine alıp sesler karşı koymaya çalışıyordum.

"Bana bunu sen yaptın!" "Hepsi senin suçun." Elinde hançer vardı!!! Bana doğru geliyordu. Kabuslar...

Benim peşimde. Burdan kaçmalıyım. Beni öldürecek. Kalbim duracak şekilde atmaya başlamıştı.

Gözüm kararıyordu. Bir adım atmamla bütün heryer silindi. Sadece koca bir boşluk kaldı.

Aras'ın Ağzından,

Ona bakmaya -miniğime bakmaya- daha fazla dayanamamıştım. Hızla ordan uzaklaşmam gerekiyordu.

"5 dakikaya geliyorum. Kaçmaya çalışma yoksa buradakilerden bir farkın olmaz." dedim. Aslında bir kıza asla zarar vermezdim.

Sadece onu korkutuyordum.

Aceleyle yanından ayrıldım. Ve başka bir koridorun duvarına yaslandım. Bu çok fazlaydı. O orda makineye bağlı yaşıyor.