Don't let go

40

School is al afgelopen, ik ben geslaagd, al ben ik niet meer naar school gegaan. Ik zit al weken op de kamer van pap. Molly brengt eten, dat ik amper aanraak en ik heb met bijna niemand contact. Ik krijg wel brieven van Emma en Astrid en die beantwoord....kort. Fred komt nu ook vaak, maar meestal zwijg ik en huil ik. Gisteren lag ik met mijn hoofd op zijn borst, knuffelend en hij weet het nog niet, maar dat was onze laatste knuffel voor nu, want nu zit ik aan de bureau met 2 enveloppen en 2 brieven. Die vol met tranen hangen en een beverig handschrift hebben. Ik gooi een betoverde rugzak op mijn rug die nu licht aanvoelt en waar heel veel inpast, waar ook heel veel inzit.

Pov. Fred:

Samen met George loop ik naar de kamer vaan Sirius waar Audrey zich in heeft opgesloten. Meestal hoor je haar snikken en voor de rest hoor je niks. We proberen haar wel te troosten, maar meestal helpt het niet. Ik klop aan, maar hoor geen antwoord. George duwt de deur gewoon open en we zien een lege kamer. 'Waar is Audrey' vraag ik met een bang voorgevoel. '2 brieven' zegt George enkel die naar de bureau kijkt. Ik zucht en pak de brief met mijn naam op. 

Lieve Freddie, 
ik denk dat je het wel al doorhebt door de lege kamer en de brief. Het spijt me Freddie, ik ben vertrokken, weggelopen of hoe je het ook wilt noemen. Het spijt me, maar ik kon het niet. Elke keer hoorde ik een gelukkige gezin beneden, praten, eten, lachen. En dan herinner ik me altijd dat ik geen gezin meer heb. En ik weet dat jullie me wouden laten voelen dat ik een Weasley was, dat ik erbij hoorde. Maar dat doe ik niet. En ik hou echt van je, ik wil niemand anders als jou en ik heb gezegd dat ik niet meer zonder jou op avontuur zou gaan en dit waarschijnlijk de meeste domme beslissing in mijn hele leven. Ik weet dat je bezorgt bent en dat dat waarschijnlijk heel lang zal zijn. Maar ik ben niet alleen. Emma en Astrid gaan met mee, het spijt me. Maak je toverwinkel, Freddie. Laat mensen lachen samen met George, laat niemand jullie ooit vergeten, word legendes. Ik maak het trouwens niet uit. Maar als jij dat wilt ... begrijp ik dat. Ik wil dat je het begrijpt Fred, dat ik weg ben, de reden. Ik kom nog ooit wel terug Fred, maar voor nu: Vaarwel.
Liefst mij, Audrey Rosalie Black.

Ik lees de brief nog eens en nog eens en nog eens en kijk dan met tranende ogen naar mijn broer. 

Pov. George:

Ik duw de kamerdeur open maar zie niks van Audrey. Ik loop wat rond en zie op haar bureau 2 enveloppen liggen met mijn naam op en die van Fred. 'Waar is Audrey' vraagt Fred. '2 brieven' zeg ik enkel en ik open die met mijn naam op. 

Hoi Georgia,

ja, ik ben weg. En nu kom ik niet ineens in de nacht terug. Het spijt me grote broer, ik kan het gewoon niet. De enige persoon die ken dat familie van me is, is weg. Is dood, komt niet meer terug. En ik neem Harry niks kwalijk, ik zou exact hetzelfde hebben gedaan, ik zou ook zijn gegaan. Maar ik weet niet hoe ik nu verder moet. Ik ga opzoek naar Ryan samen met Emma en Astrid. Ik ga wraak nemen op Bellatrix en op mijn moeder, ik ga zo'n harde wraak nemen. Ik ga pap wreken! Ik kom trouwens naar jullie opening van de toverwinkel, je zal me vast niet herkennen dan, maar ik zal er zijn. Let een beetje op Fred, ik weet dat hij het moeilijk gaat hebben. Zeg tegen de rest dat ik van ze hou en tegen Harry dat ik trots ben dat we een soort van neef-nicht zijn. Vergeet Ronald nu ook niet in mijn plaats te plagen (en vergeet hem ook niet in mijn plaats te knuffelen), vergeet niet Ginny jongens advies te geven (en die jongen wat aan te doen!), vergeet Percy niet onder zijn kont te shotten om ons alleen te laten, vergeet tegen Bill en Charlie niet te zeggen dat ze eindelijk een vriendin moeten zoeken, vergeet Arthur niet af en toe te bedanken en vergeet Molly niet te knuffelen, te zeggen dat ik van haar houd en dat ze de beste "moeder" ooit voor me was. Vergeet mij alsjeblieft niet. 
Liefst Audrey Rosalie Black.

Ik slik en kijk in de envelop en zie 2 foto's. De eerste is in ons vijfde jaar met onze sneeuwpop en de andere van vorig jaar toen Fred haar negeerde, ze zit op mijn rug en lacht. Ik kijk naar Fred die met traanogen naar me kijkt en ik weet zeker dat ik hem nog nooit heb zien huilen. 'Ze is weg' zegt Fred zacht en dan loop ik naar hem toe en geef hem een knuffel. Ik voel hoe hij huilt op mijn schouder, hoe mijn schouder nat word, en hoe mijn tranen ook langzaam naar beneden rollen. Mam komt de kamer binnen en als ze Fred op mijn schouder ziet huilen hapt ze ook naar adem, al snel staat iedereen in de kamer en kijken ze verbaasd rond. Audrey is weg en niemand weet waarheen en of ze ooit levend terug komt.