Don't let go

46

Pov. Fred:

Ik open mijn ogen en zie dat ik op de grond lig met een huilende George naast me. 'Verman jezelf, zo geraak je nooit aan een lief' zeg ik hees waardoor hij verbaasd opkijkt. 'Fred' vraagt hij terwijl hij in mijn wang port. 'Wat doe je gast' vraag ik terwijl ik hem verbaasd aankijk als er ineens een pijnscheut door mijn hoofd gaat. 'Je was dood' zegt hij verbaasd. 'Ik leef volgens mij nog' zeg ik bedenkelijk. 'Nee, Audrey heeft je van onder de stenen gehaald' zegt George. 'Audrey! Waar is ze' vraag ik meteen terwijl ik recht schiet waardoor alles begint te draaien. 'Rustig Freddie' zegt George. 'We moeten naar Audrey' zeg ik. 'Oké, maar rustig' zegt hij. George ondersteund me, ik was bijna dood, Audrey heeft me gered door die stenen zo vlug van me af te halen, Audrey heeft mijn leven gered. . 'Audrey' zeg ik ik tegen George. 'We zullen haar zoeken' zegt George die me ondersteund en we lopen naar buiten waar ik Audrey zie lopen, ik kijk verder en als ik doorheb naar waar ze rent worden mijn ogen groot en ze springt tussen Harry en Voldemort terwijl ik haar ogen naar mij en George zie gaan waardoor ze een geschrokken uitdrukking krijgt en dan valt ze op de grond met haar ogen gesloten. Harry kijkt om en dan verslaat hij Voldemort maar ik ben niet blij. Ik kijk naar het meisje met de zwarte krullen en de blauwe ogen die je niet kan zien. 'Kom Fred, we gaan terug' zegt George, ik hoor dat hij ook pijn heeft, dat hij ook gebroken is en ik laat me door hem mee voeren naar de ziekenzaal. 

Hoe kan het lichaam van een dode nu verdwijnen! Hoe kan het lichaam van Audrey nu verdwijnen? Hoe kan zij nu verdwijnen? Overal waar ik kijk, is ze, alles doet me aan haar denken. De blauwe lucht aan haar ogen, de donkere nacht aan haar haren, de kamer, aan al onze grappen, ze is overal! George en ik zitten op onze kamer, al dagen, we komen er bijna niet uit. Audrey was al weg, maar nu komt ze niet meer terug. Iedereen is triest, Harry zegt dat hij zijn laatste familielid heeft verloren, de rest heeft een zus verloren en ik...ik heb mijn hart verloren, mijn beste vriendin, de liefde van mijn leven, mijn Audrey, ik kan haar niet kwijt zijn. George en ik zitten nu door foto-albums te gaan. De Albums van ons met Audrey, vanaf ons derde tot ons laatste schooljaar. 'Ze kan toch niet verdwijnen' vraag ik aan George. 'Blijkbaar wel' zegt George. 'Haar lichaam moet toch ergens zijn' zeg ik woedend. 'Misschien hebben dooddoeners haar meegenomen' zegt George. 'Daar hebben ze het recht niet toe! Ze moet naast het graf van Sirius liggen, dicht bij ons' zeg ik boos. 'Het komt goed Fred' zegt George. 'Dat doet het niet! Audrey is weg' zeg ik met tranen in mijn ogen. 'Ze is weg George, voor goed, voor altijd. Wat moet ik nu' vraag ik hulpeloos, ik voel me niet graag hulpeloos. 'Je hebt mij nog steeds' zegt hij. 'Je moet het toegeven George, Audrey hield ons goed' zeg ik. 'Je moet iets weten Fred, toen je bewusteloos was zeiden ze iets' zegt hij voorzichtig. 'Wat' vraag ik. 'Audrey is de kleindochter van Voldemort' zegt hij snel. 'Onze Audrey' vraag ik verbaasd. 'Ja' zeg ik. 'Wow' zeg ik verbaasd. 'Ja, haar echte naam was Rachel Riddle' zegt George. 'Ik mis Rachel' zucht ik waardoor George grinnikt. 'Ik denk dat als je haar zo noemde ze je zou vermoorden' grijnst hij. 'Ze vermoord me omdat ze dacht dat ik dood was' zeg ik droog waardoor George nog eens lacht. 'Die kans zit er in' zegt George droog. 'Ze mag me vermoorden, als ze maar terug komt' zucht ik. 'We lijken net meisjes' zucht George. 'Audrey zou ons uitlachen als ze ons ziet zitten' zeg ik. 'Audrey zou ons een make-over geven' zegt George. 'Of ons hoofd tegen de muur rammen' zeg ik. 'Onze kleine meid' zegt George. 'Mijn meisje' zeg ik met tranen in mijn ogen.