Don't let go

47

Pov. Audrey:

'Rachel' roept mijn moeder terwijl ik naar beneden loop. 'Goedemorgen mam' zeg ik en ik geef haar een kus. 'Goed geslapen' glimlacht ze. 'Ja, jij' vraag ik en ik pak een boterham. 'Heel goed' glimlacht ze. Ik schenk wat koffie in en ga aan tafel zitten. Zo gaat het elke ochtend, voor een week lang. Ik werd een week geleden wakker zonder geheugen en mam zei dat ik was gevallen en vertelde hoe mijn vader me achterliet, hoe een rare familie me wou vermoorden, ik had blijkbaar een raar leven. Ik draai me om als ik ineens neerval en alles zwart word. 

'Waar the fuck ben ik' vraag ik terwijl ik rondkijk over een veld. 'Rosalie' vraagt iemand verward. 'Je moet in de war zijn, ik ben Rachel' zeg ik tegen de man met lang haar. 'Nee, jij bent Rosalie Audrey Black' zegt hij. 'Ik ben Rachel Riddle' zeg ik verward. 'Vanessa' gromt hij. 'Wie ben jij' vraag ik. 'Ik ben je vader' glimlacht hij. 'Jij bent dus de eikel die me niet wou' zeg ik boos. 'Wat! Nee, zo is het niet gegaan' zegt hij snel. 'Oh nee' vraag ik. 'Nee, wacht ik laat het zien' zegt hij. 

Ik kijk naar een klein vrolijk meisje dat in een groot huis rond rent. Ze draagt een zwart jurkje en loopt op haar blote voeten terwijl een roos vlindertje haar volgt. Ze loopt naar beneden, naar een grote zaal waar vier mannen staan. Een man met lang haar dat exact op het hare lijkt, een man met blauwe ogen en littekens in zijn gezicht, een man met een ronde bril en een man dat eigenlijk een beetje op een rat lijkt. 'Mama' vraagt het meisje bang als de vier mannen hun staf op mam, tante Bella en opa richten. 'Het is gedaan Vanessa' zegt de man met lang haar. Het meisje duwt op de vlinder die weg vliegt. 'Ga naar je kamer Rachel' zegt mam. 'Waarom' vraagt het meisje terwijl ze haar hoofd scheef haalt en de man met de lange haren grinnikt. 'Nu' roept ze waardoor het meisje nog banger wordt. 'Je maakt haar bang' zegt de man met de littekens. Er komt een man met lang zwart haar en een grote neus naast mam staan en richt zijn staf op de vier mannen. 'Ah, Secretus is nog altijd bij hun' zegt de rat minachtend. 'Je kan mijn dochter niet nog meer pijn doen' zegt de man met lange haren. 'Het is ook mijn dochter' gilt mam. 'De Marauders, nog steeds werken ze zich in de problemen' zegt Secretus of hoe hij ook noemt. 'Jullie doen haar pijn, hoe kunnen jullie een meisje van amper 2 pijn doen' vraagt de man met de bril vol afschuw. 'Makkelijk' zegt tante Bella en dan word de eerste spreuk gelost en niet op de mannen en niet op mijn familie maar op het meisje, door tante Bella. 'Crucio' grinnikt ze en het meisje valt huilend en gillend op de grond. En dan begint het gevecht en kruipt het meisje in een hoek en snikt ze zachtjes. De man met de bril gaat naar het meisje en tilt haar op. 'Ik ben bang' fluistert het meisje vol angst. 'Geen zorgen, wij zorgen er voor dat je veilig bent' zegt hij en dan beginnen ze ineens te draaien en verschijnen ze bij een huis. 'James' zegt een rosse vrouw opgelucht en ze knuffelt de man die het kleine meisje draagt. 'Jij moet vast de dochter van Sirius zijn' glimlacht ze en ze pakt het meisje over en loopt naar binnen. Niet veel later komen de andere drie ook binnen. 'Hallo, wat is je naam' vraagt de man met de littekens. 'R...Rachel, maar ik vind hem niet zo mooi' zegt het meisje bang. 'Hier, eet maar wat chocola, dan voel je je vast beter' zegt de man met de littekens en het meisje krijgt een groot stuk chocola. 'Hoe wil je graag noemen' vraagt de rosse vrouw. 'Hoe noem jij' vraagt het meisje. 'Ik ben Lily' glimlacht ze. 'Ik wil ook een bloem zijn' zegt het meisje. 'Wat dacht je van Rosalie' vraagt de man met de lange haren waardoor het meisje heftig begint te knikken. 'En haar tweede naam' vraagt de rat. 'Die word gekozen door mijn beste vrienden' glimlacht de man met de lange haren. De drie mannen beginnen te overleggen en te fluisteren terwijl de man met de lange haren het meisje op zijn schoot zet en door haar haar gaat. 'Wie ben jij' vraagt het meisje zacht. 'Ik ben jou papa, Princess. En ik beloof je dat ik je nooit alleen laat' glimlacht de man liefdevol. 'Audrey' zeggen de drie mannen tegelijk. 'Rosalie Audrey Black' zegt de man met de littekens. Het kleine meisje glimlacht als de vrouw terugkomt met een klein jongetje met zwart haar en gesloten ogen. 'Kom eens' fluistert de vrouw en het meisje springt van de schoot van haar vader en loopt naar Lily. 'Dit is Harry' zegt ze en het meisje glimlacht. 'Harry is de peetzoon van jou papa' zegt ze. 'Wat ben ik dan' vraagt het meisje met grote ogen. 'Jij mag zijn peetmoeder zijn' zegt Lily. 'Wat moet ik doen' vraagt het meisje. 'Je moet goed voor hem zorgen, hem beschermen, je moet zijn beste vriendin zijn. Je moet altijd voor hem klaar staan en af en toe streng zijn' zegt de vrouw. 'Maar nooit gemeen' glimlacht het meisje. 'Beloof je om voor Harry te zorgen' vraagt Lily. 'Ik word de beste peetmoeder ooit' roept het kleine meisje vrolijk waardoor ze allemaal glimlachen en Harry zijn groene ogen opent. 

'Dat was ik' zeg ik verbaasd als er ineens drie nieuwe mensen staan, een rosse vrouw, een man met een bril en een man met littekens, ze waren allemaal in mijn verleden. 'Wat is er aan de hand' vraag ik verbaasd. 'Vanessa heeft je gedachten gewist, Princess' zegt blijkbaar mijn vader. 'Je moet het je herinneren, lieverd' zegt de vrouw met ros haar als een achte moeder. 'Denk aan Fred en George, Molly, Arthur, Ron, Percy, Bill, Charlie, Hermelien, Astrid en Harry' zegt de man met de littekens. 'Denk aan je familie' zegt de man met de bril en dan komen er ineens allemaal beelden voorbij, al mijn herinneringen. 'Ik ben bang' zeg ik zacht. 'Geen zorgen, wij zorgen ervoor dat je veilig bent' glimlacht James. 'Ik mis jullie' zeg ik dan. 'Degene van wie je houdt zijn altijd dichtbij, hier' zegt pap met zijn hand op zijn hart. 'Hier' zeg ik en ik leg mijn hand op mijn hart en dan word weer alles zwart.