Charismatic Ch.2
"ลูกหนี้?"
"พี่ตลกป่ะ เอาลูกหนี้มาเป็นผู้จัดการส่วนตัวผม" จุนฮเวโวยวายลั่นบ้าน หลังจากที่ไปคาดคั้นเอาความจริงกับการมาของจินฮวาน
"ถึงฐานะจะเป็นลูกหนี้ แต่ดีกรีปัญญาสูงกว่านายมาก"
"พี่เอาอะไรมาวัด"
"อย่างน้อยเขาก็เรียนจบก่อนนาย"
"เดี๋ยวผมก็เรียนจบเหมือนกันแหละน่า มันก็แค่เกิดก่อน"
"เขาเกิดก่อนก็ควรเคารพเขาด้วย เรียกเขาว่าพี่ ทำตัวดีๆกับคนอื่นน่ะทำเป็นไหม"
"ไม่มีทาง ให้เรียกพี่เหรอฝันไปเถอะ" จุนฮเวแบะปากท่าทางไม่น่ารักแบบนั้นซึงฮยอนแสนละเหี่ยใจ
"ออกไปได้แล้วไป รู้แล้วก็ไม่ต้องมาถามมาก ถึงยังไงฉันก็จะให้เขาเป็นผู้จัดการส่วนตัวของนาย"
"พี่นี่มันน่ารำคาญจริงๆ" จุนฮเวเดินออกจากห้องทำงานของคุณพ่อของเขาไปอย่างหัวเสีย
เขากลับมาที่ห้องก่อนจะต้องตกใจที่เขาเห็นจินฮวานอยู่ในนั้น
"เข้ามาในห้องฉันทำไม"
"ฉันกำลังสำรวจเครื่องแต่งกายของนาย ว่าแต่เจ้านี่คืออะไร" จินฮวานยกบ๊อกเซอร์ลายมูมินตัวย้วยขึ้นมาให้ดู
จุนฮเวอายหน้าแดงก่อนจะรีบคว้ามันไปกำเอาไว้แน่น
"อย่ามายุ่งกับของของฉัน"
"มูมินน่ารักดีนะ" จินฮวานยกยิ้มเย้ยๆ เขารู้ว่าคนตรงหน้ากำลังเขินไม่น้อย
ไม่รู้ว่าเขินเรื่องที่ว่ามีบ๊อกเซอร์ลายมุ้งมิ้งรึเขินที่ว่ามันย้วยจนไม่น่าเก็บเอาไว้กันแน่
"ออกไปเลยนะ อย่ามายุ่งให้มันมากนัก"
"จะยุ่งทุกเรื่อง แล้วจะทำไม"
"กวนประสาท"
"แค่จะจัดระเบียบการใช้ชีวิตนายแค่นั้นเอง กวนตรงไหน"
"ไปจัดการชีวิตตัวเองก่อนเถอะ หนี้ท่วมหัวแล้วยังทำตัวน่าตบกะโหลกแบบนี้อีก ทำงานให้ตายฉันก็ไม่มีวันยกหนี้ให้"
