Belki de kendim kabullenemesem de iyi olmaya çalışıyorum. Birkaç gün önce yani aylar sonra ilk defa şehir dışına; Bursa'ya geldim. Kuzenlerimle bir araya geldik. Eğlenmeye çalıştık yani. Bu arada birkaç gün önce akşam telefon bozulduğu için yeni günlüğü paylaşamadım. Kuzenimin telefonunda süründüm saatlerce. Ama yani laptobu her yere götürdüğüm için yine şanslıyım. Bugün paylaşıyorum bölümü. İnanır mısınız şu günlerde her şey öylesine moralimi yerine getirmeye yetti ki.
Birinci olarak tabiki sizin o değerli mesajlarınız beni dimdik tutmaya yetti, yeni arkadaşlar edindim; telefonda dakikalarca konuştuk. Ve beni en mutlu eden de, geçen gün Bursa'ya gelirken - kuzenimle geldiğim için otobüsle geldik- koltuk numaramı bulmaya çalışırken bir kızın yanından geçerken benim günlüğümü okuduğunu gördüm. Kız dediğim 18 yaşında bir kızdı. Bir an omuzuna dokunup 'o günlük hikayesi benim, o Zeynep benim!' Demek istesemde kendimi tuttum. Eğer bu yazıyı okuyorsa ona öpücükler yolluyorum. Hikayemi okumaya devam etsin. Onu seviyorum. Neyse. Öyle işte. Ilaçlara, psikologlara devam. Acınmaya devam. İyi okumalar...
17.03.2014
Sevgili Günlük,
Randevumuzun üzerinden tam bir hafta geçti. Her gün görüşmeye devam ediyoruz.
Aramız iyi; ve daha önemlisi, aramızda o akademisyen-üniversite öğrencisi ilişkisi yok artık. Arada dışarda yine buluşuyoruz. Aslında saf bir kız değilimdir; uyanığımdır. Onun da benden hoşlandığını anlayabiliyorum artık. Ama ya çekiniyor ya da kendine yediremiyor bir öğrenciden hoşlandığına. Ne bileyim ya. Aslında klişe olacak ama bana bir adım gelse ben ona 2639362993892742044279274 adım giderim. Ay o ne be! Neyse ya. Öyle işte. Bugün okulda sunumumuz vardı, hasta olsam da gitmek zorunda kaldım. Sunumumu doçente sunmadan önce Umut'un yanına götürdüm. Birkaç şey daha ekledi. Sonra hemen okuldan çıkıp eve geldim Günlüğüm.
Öyle yani. Gözlerim sürekli yaşlanıyor burnum sürekli akıyor. Ama işte bugünden kalan bir şeyler karalamak; ileride de bu karaladığım yazıları da olsa okumak için yazıyorum.
Neyse, görüşürüz.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Benim Gerçek Günlüğüm
ChickLit▪Bu günlük hikayesi tamamıyla gerçektir. Bu hikaye benim iki yıl önceden itibaren başlayan o hikayemi anlatıyor. Tam iki yıl; 730 gün. Dile kolay değil mi? Bir kötü çocuk hikayesi değil malesef, Bir masum kızımız bir kötü çocuğumuz yok. Bir katil...
