¡!Şimdiki zaman!¡
Aslında ölüm bir son değildir arkadaşlar; bir başlangıçtır. Aslında ölümden korkmak saçmadır; çünkü yaşamak daha zordur. Aramızda küçük kardeşlerimiz, ablalarımız ve abilerimiz var.
Onlara kötü örnek olmak istemiyorum. Ama aslında gerçekten kötü bir örneğim.
Yaşadım ben; tam yirmi iki sene. Yirmi iki yılın tam iki senesi güzel geçti. Sadecesi iki yıl dop doluydu benim için. Ama sonrası hüsran. Kötü şeyler yaşadım ben.
İlaçlara bağlı yaşıyorum gibi bir şey. Psikologdan psikoloğa koşuyoruz. Yaşamaya çalışıyorum. Acıyı her sabah benliğimde hissediyorum. Korkuyorum insanlardan. Bir insanın benimle konuşacak olmasının korkusu yayılıyor her daim bedenime. Gerekmedikçe konuşmuyorum. Hayata inat susuyorum. Sanki hayata küsmüşüm gibi odamdan çıkmıyorum akşama kadar. Camları açmıyorum, odamda boğuluyorum. Şu anda olduğum gibi.
Elim telefonumun klavyesinde geziniyor bir süre, tekrar çıkıyor ve gözlerim Wattpad'daki onca bildirime bakıyor. İnsanların destek verici mesajları, güzel yorumlar..
Onca güzel şeye karşı bomboş gözlerle bakıyorum; bana ısrarla destek olmaya çalışan kızın mesajlarını tekrardan okumaya başlayıp dizlerimi kendime çekiyorum. Daha bir kaç gün öncesine bile kimse yokken; insanlar birden çoğalmıştı. Ama bu benim pek te umurumda değildi.
Şöyle düşünün; bir kelebeksiniz, bir günlük ömürünüz varken olacak diğer hafta sizi ilgilendirir miydi?
Umurumda değildi, olmamalıydı. Bu hikâye bittiğinde olmayacağım aklıma bir kez daha geldiğinde kendimi tekrardan haklı buldum.
İnsanların umursayacağı biri olmamalıydım belki de. Çünkü onların gözünde intiharı yol olarak seçmiş bir zavallıydım. Saat şuan gece 11:55, Eylül'ün ilk günü ve günlerden perşembe. Bunu neden mi yazdım? İleride hayatta olduğum bu saate bakın diye. Zavallı kızın yaşadığı o saate bakın diye. Bir kez daha nefret edin benden.
Ölümü bir yol olarak buldu deyin.
Psikolojisi bozuktu deyin.
Delinin tekiydi deyin.
Ama asla unutmayın beni, hep aklınızda tutun beni.
Birilerinin beni unutmamasına ihtiyacım var çünkü. August ve Hazel'in dediği gibi;
'Birilerinde iz bırakmaya' ihtiyacım var.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Benim Gerçek Günlüğüm
Romanzi rosa / ChickLit▪Bu günlük hikayesi tamamıyla gerçektir. Bu hikaye benim iki yıl önceden itibaren başlayan o hikayemi anlatıyor. Tam iki yıl; 730 gün. Dile kolay değil mi? Bir kötü çocuk hikayesi değil malesef, Bir masum kızımız bir kötü çocuğumuz yok. Bir katil...
