Her doğan günün takvimden kopardığı yaprakla farkına varıyorum. Her bir gün birbirinin aynı sanki, her bir uykusuz gece belki bir dakika uzun belki beş dakika kısa diğerinden. Söyleyişin güzelliğine kapılmış gidiyor herkes, histeki yansıma kimsenin umurunda değil sanki.
Bir gün bir gün daha gittikçe çoğalıyor birikmişler; cebimdeki paradan çok harcayabileceğim kırığım var, amma kalp amma hayal.
Umut ölümsüzlüğü herkesten önce keşfetmiş bir bilgin, ne yanıyor ne soluyor. Bazen asırlık çınar bazen ufacık bir polen fakat hep orada.
Hatıralarımdan kocaman bir orman oluyor henüz balta girmemişinden. Gözyaşlarım okyanusları taşırıyor ve bedenim gittikçe eriyor, son yediğim yemek dün öğlenden.
Dudaklarım soluyor, fotoğraflar soluyor fakat yüzünün hayali hâlâ capcanlı fikrimde. Sinen kokun gidiyor, gençliğim gidiyor sıcaklığınsa gideli çok oldu.
Salgın hastalık gibi yayılıyor sanki hüzün, damarlarımda kan yerine hasret çağlıyor sanki. Gözlerimin içine bakıp gülmen belki en çok özlediğim şey, belki hayran hayran saçlarımı izlemen.
Uçmak için kanat açar gibi açıyorum kollarımı iki yana denizi kucaklamak arzusuyla. Kokusu dolanıyor boynuma karşılık verme maiyetinde.
Martılar hasretimi dindirmek ister gibi çığlık çığlığa, yalnızlığımı dindirmek ister gibi kalabalık.
