Kendimi anlamakta çok zorlanır oldum. Düşüncelerimi kontrol edemez oldum. Tüm bunlara rağmen bir diğer yarım bir şeyleri kenara atmam gerektiğini ve yoluma devam etmem gerektiğini hep söyler oldu. Hayatımdan çok insan geldi geçti. Hiç biri bir yara bırakamadı bende. Veya belkide ben öyle sandım. Kendimi kandırdım.
Kasvetli bir gün. Sanırım havadan dolayı böyle.
Dönüyorum. Yatağım hareket etmem için oldukça dar ve küçük. Beyaz tavanımın üzerinde sanki çiller varmış gibi siyah noktalarla kaplı. Her bir noktayı birbirine bağlıyor gözlerim. Bir şeyleri çağrıştırıyor bende. Bir kalem, ah belki de bir araba. Bir insan da benziyor gibi sanki. Tıpkı onun yüzündeki çiller gibi.
Gri bulutlar odamı karartıyor. Tıpkı bir gece gibi.
Derin ve güçlü bir nefes verdim tavanı izlerken. Telefonu yastığımın altından alıp mesajlara girdim. Bir kaç cümle yazdım ve sildim. Sildiklerim yarama tuz bastı. Cümlelerimin arasında gizlenen bir kaç söz, saklambaç oynar gibi saklandı aralarda.
Saat 15:07 eskiler aklıma geldi ve biraz gerildim.
Neden?
Bilmiyorum. Arada böyle şeyler olur.Duygusal çöküntü gibi sanki.
