Dangerous Woman

bonus κεφάλαιο

50 χρόνια μετά

Σηκώθηκα με δυσκολία και πήγα να ξαπλωσω να κοιμηθώ. Έχω και αυτόν τον πόνο στο πόδι μου που με πεθαίνει! Αύριο θα έρθει ο Θανάσης με τα παιδιά του.

Ένιωθα ότι ήταν σιγά σιγά και η δική μου ώρα και έπρεπε να του πω την αλήθεια. Άξιζε να μάθει.

Πήγα και ξαπλωσα στο κρεβάτι μου και με πήρε ο ύπνος πολύ εύκολα χωρίς πολλές δυσκολίες.

Το πρωί σηκώθηκα νωρις και πήγα να ετοιμαστώ. Έβαλα ένα πουκάμισο και το καλό μου παντελόνι.

Κατεβήκα στο σαλόνι και περίμενα. Το μεσημέρι πριν έρθουν έφτιαξα την μακαροναδα που τους αρέσει.

Καταφερα να σερβίρω και μετά ξανά κάθισα με δυσκολία στον καναπέ. Λίγα λεπτά μετά άνοιξε η πόρτα και μπήκαν μέσα.

"Παππού!" Φώναξε ο μικρός.

"Παιδί μου!" Είπα και άνοιξα τα χέρια μου για να τον αγκαλιάσω.

"Μπαμπά." Είπε ο Θανάσης και με αγκάλιασε.

"Παιδί μου τι κάνεις;" Τπν ρώτησα.

"Μία χαρά! Καλύτερα όμως να πάμε στην κουζίνα και να φάμε πρώτα γιατί ο μικρός πεθαίνει της πείνας." Είπε και αυτός με την γυναίκα του με βοήθησαν να πάμε στην κουζίνα.

"Ή εγγονή μου τι κάνει;" Τον ρώτησα.

"Έχει πάει σε μια φίλη της." Είπε και με βοήθησαν να καθίσω.

"Στείλε της πολλούς χαιρετισμούς! Κρίμα όμως! Που να ξέρει θα μου πείτε!" Είπα με ερωτηματικό ύφος.

"Παππού! Εχθές είπα ένα ποίημα στα παιδιά και άρεσε σε όλους!" Είπε ο μικρός.

"Μπράβο παιδί μου!" Του είπα και του χάιδεψα το κεφάλι.

Τελειώσαμε το φαγητό και πήγαμε πάλι στο σαλόνι.

"Άρη μου δεν πας πάνω να πούμε κάτι με τον μπαμπά;" Ρώτησα τον μικρό.

"Ναι παππού!" Είπε και πήγε στο δωμάτιο μου για να βάλει τα γυαλιά μου και να κάνει τον γιατρό όπως πάντα.

"Τι έγινε μπαμπα;" Με ρώτησε λίγο ανήσυχα ο Θανάσης.

"Τίποτα παιδί μου απλά νιώθω ότι η ώρα μου είναι πολύ σύντομα και θέλω να σου πω κάτι. Να η μήτερα σου και εγώ δεν είμαστε πραγματικοί σου γονείς. Σε υιοθέτησα αφού πέθανε στα 17. Μου την θυμίζες πολύ και γι' αυτό σε ονόμασα έτσι. Ήσουν ο γιος που θα ήθελα πάντα! Αλλά η γυναίκα που σου είχα βρει για μητέρα την έχασα πριν τελειώσω το πανεπιστήμιο. Βλέπεις έτσι το ήθελε ο θεός. Σε παρακαλώ όμως μην θυμώσεις. Κι εγώ κάνω λάθη. Της μοιάζεις τόσο πολύ.. Θα σε λάτρευε είμαι σίγουρος. Απλά συγνώμη." Του είπα με όση δύναμη είχα.

"Μπαμπά δεν θα μπορούσα να σου θυμώσω. Αν και δεν είμαι πραγματικό σου παιδί μου φέρθηκες σαν να ημουν και μέχρι κι εγώ ποτέ δεν αναρωτήθηκα αν με είχες υιοθετήσει..." είπε και με αγκάλιασε.

"Τώρα θέλω να σου ζητησω μία χάρη πριν φύγω... Θέλω να πεις αντίο στην Ξένια. Πες της ότι την αγαπώ και συγνώμη που δεν μπορούσα να την δω να της το πω από κοντά. Τον μικρό να τον προσέχεις πολύ και την γυναίκα σου να την αγαπάς γιατί δεν έχεις νιώσει τι είναι να χάνεις τον άνθρωπο που αγαπάς. Να εκτιμάς ότι έχεις στην ζωή σου. Σας δίνω όλα τα πράγματα μου και θέλω να είσαι πάντα αυτό που είσαι!" Είπα.

"Στο υπόσχομαι!" Απάντησε ο Θανάσης και αγκάλιασε την γυναίκα του που ήταν έτοιμη να δακρύσει.

"Είναι αργά πρέπει να φύγουμε!" Είπε ο Θανάσης και φώναξε τον Άρη.

"Γεια παππού!" Είπε και με αγκάλιασε.

Δεν τον άφησα να φύγει γιατί ήξερα ότι δεν θα τον ξαναέβλεπα.

"Νταξει παππού! Θα με ξαναδεις!" Είπε.

"Να προσέχεις!" Του ψιθύρισα και τον άφησα να φύγει.

"Γεια σας!" Είπα και ενα δάκρυ κύλησε στο μάτι μου.

Ανέβηκα πάνω και εβαλα τις καλές μου πιτζάμες. Έγραψα την διαθήκη μου και ξαπλωσα στο κρεβάτι. Έκλεισα τα μάτια μου και χαιρέτησα τον κόσμο.

Την είδα να στέκεται δίπλα μου. Την αγκάλιασα σφιχτά.

"Μου ελλειψες!" Μου ψιθύρισε στο αυτί μου.

"Εμένα να δεις!" Της απάντησα.

"Είμαι πολύ περήφανη για εσένα!" Του είπα και του επιασα το χέρι.

"Πάμε;" Με ρώτησε.

"Πάμε!" Της απάντησα και αρχίσαμε να ανεβαινουμε ψηλά.

Επιτέλους ήμασταν πάλι μαζί!