look at the stars :: jw + mt

0.4☆

"gökyüzü yorgan olsun üzerimize,

yıldızlar yağsın yeryüzüne."

bir saniye bile çıkmadı aklımdan.

beynimin bir köşesine yer edinmişti bile.

bazı geceler asla unutulmaz derler ya, tam da öyle olmuştu.

unutamamıştım.

o gece, her zamankinden daha bir hüzünlüydü.

esen rüzgarda, incecik bedeni her an uçacakmış gibi görünüyordu.

yanına gittim. bu gece biralarımız bize eşlik etmiyordu. yalnızdık.

sadece biz vardık.

''üşüteceksin.'' dedim aniden esen güçlü rüzgarla birlikte ceketime daha sıkı sarılırken.

''olsun. yaşadığımı hissediyorum.'' dedi gece yağan yağmurun sesiyle bile kıyaslanamayacak kadar güzel bir ses tonuna sahipti.

dünkü durumdan sonra hiç mi tuhaf hissetmiyordu?

sonra sessizlik oldu. ne o konuştu ne de ben.

-

''neden bana öyle derin bakıyorsun?'' diye sormasa ona baktığımın farkında bile olamayacaktım.  

''hiç. sadece, anneme benziyorsun.'' dedim.

bana dönerek ''o'' dedi. ''öldü mü?'' 

evet anlamında başımı salladım çünkü ölmüş olmasını hala hazmedemiyordum, o kelimeyi bırakın ağzıma almayı duymak bile istemiyordum.

kısa bir ''üzgünüm'' mırıldandı.

''sen niye üzgünsün?'' dedim. ''onu sen öldürmedin.''

''üzgünüm.'' dedi tekrardan.