Gepest

Deel 1

Ze ziet op tegen weer een dag naar die verdomde school. Maar alles beter dan thuis zijn bij haar vader. Een thuis die ze niet eens haar thuis kan noemen omdat het niet zo voelt. En een vader die de naam vader niet eens zou mogen dragen. Met tegenzin loopt ze het schoolplein op waar ze tegen een blikje trapt die ooit een keer daar op de grond was gegooid. 'Kijk eens we we daar hebben' hoort ze het groepje meiden alweer beginnen. Ze besluit het te negeren zoals ze altijd al doet en loopt in een rechte lijn de school binnen. 'Het is 25 graden en jij loopt in een lange broek en lang shirt en ook nog eens in het zwart' word ze al gelijk tegengehouden door Matthias die haar lachend aankijkt. 'Ben je niet goed snik ofzo'. 'Laat me er nou maar gewoon langs' heeft Eva geen zin in hem hij kan af en toe net zo erg zijn als het groepje meiden. Hij hoefde niet te weten dat ze met de lange kleding al haar littekens en blauwe plekken verbergt. 'Eerst wil ik antwoord' houd hij haar tegen. Bij Eva verlaat een zucht haar mond. Echt niet dat hij het ooit te weten krijgt. Ze probeert hem opzij te duwen maar hij is veel sterker. 'Antwoord' grijpt hij haar arm vast. Een pijnlijk gezicht trekt ze kon hij het weten dat dat precies de plek is waar haar vader voor een diepe wond heeft gezorgd die avond er voor. 'Wat ben jij een mietje zeg als dat al pijn doet' verlaat een gemene grinnik zijn mond. Eva bijt haar kiezen op elkaar als hij nog eens wat harder knijpt. Haar bel is deze keer haar redding 'je hebt geluk maar je bent nog niet klaar met mij' laat hij haar los om naar het lokaal te lopen. Met haar hand gaat ze een keer over haar pijne plek maar ze heeft geen tijd om zich aan te stellen ze moet doorgaan en bikkelen nog 2 jaartjes en dan is ze van deze rotschool af.