Gepest

deel 13

Eva knielt neer voor het grijze stenen ding, met haar vingers gaat ze over haar naam en de datum. ze bijt stevig op haar lip haar tranen binnen proberend te houden maar dat is verloren zaak. haar tranen stromen van haar wangen ze veegt ze niet weg. 'mama' komt er snikkend uit haar mond. 'Was je nog maar hier ik heb jou zo hard nodig. Alles wat ik doe is fout, ik doe zo mijn best en toch doe ik het fout. Niemand die verteld waarom en hoe ik het beter kan doen. Had ik je maar kunnen helpen dan was je nog hier maar ik kon niks ik was te slap. Iedereen heeft gelijk ik kan niks en niemand heeft iets aan mij' stromen de tranen in groter porties van haar wangen. Hier mag het hier waakt haar moeder over haar. De woorden die haar moeder voor haar dood had gezegd heeft ze altijd onthouden. "Wees sterk ik hou van jullie allebei ik zal over jullie waken" waren de laatse worden die ze had kunnen uitbrenen voor haar ogen helemaal gesloten waren. 'En ow ja sorry mama ik ben weer begonnen de druk was te groot. Elke snee voelt als een verlossing. de fisice pijn neemt de innerlijke pijn over. Ondanks dat ik een maand geleden had beloofd dat ik zou stoppen ik kan het niet. Ik moet mezelf pijn doen om me beter te voelen'. Ze veegt de tranen weg en staat op. 'Ik hou van je mama' kijkt ze nog een keer om waarna ze weg loopt. Ze ademd diep in en uit en loopt gaat op een bankje zitten dat net buiten het kerkhof staat haar make-up werkt ze bij waarna ze weer richting school loop. De zwakke eva die op het kerkhof was veranderd gelijk in de stoere eva die geen traan zal laten lopen.